Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Έχω ταξιδέψει αρκετά στη ζωή μου. Όχι πως αυτό με κάνει σημαντική, αλλά τα ταξίδια έχουν διευρύνει τους ορίζοντες μου. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως πολλά από αυτά γίνονταν με σκοπό το “μόνιμα”.
Βαλίτσες για Νέα Υόρκη με σκοπό να μείνω μόνιμα και να εργαστώ στον “Εθνικό Κήρυκα” (ναι, εμένα περίμενε ο εκδότης Αντώνης Διαματάρης).
Βαλίτσες για σπουδές στο Harlow της Βρετανίας με σκοπό, όταν αποφοιτήσω, να μείνω και να εργαστώ εκεί, αφού είχα καταφέρει να εξασφαλίσω άδεια για πρακτική στην εφημερίδα “Cambridge Evening News”. Η Βρετανία ήταν αυτή που μου γνώρισε τους Καναδούς που έμεναν στο ίδιο campus με εμένα, την συμφοιτήτρια μου Βραζιλιάνα, Αντριάνα, με το ανώτερο πνευματικό τρόπο σκέψης, που ακόμα παραμένει μια από τις καλύτερες μου φίλες, τον Καναδό συγγραφέα Kevin Major και πολλούς άλλους ανθρώπους. Απλούς, γνωστούς, διάσημους, περίεργους, τρελούς. Η Βρετανία μου δίδαξε πως ο Λονδρέζος είναι διαφορετικός από τον κόσμο του Cambridge και πως κάθε μέρος της χώρας διαθέτει τη δικιά του κουλτούρα και το δικό του είδος ανθρώπων.
Κάθε τόπος, κάθε χώρα, διαφορετικοί άνθρωποι…
Θυμάμαι στο Λος Άντζελες τη πρώτη φορά που είχα πάει, όσους γνώριζα ήταν συγγραφείς, ηθοποιοί, μοντέλα, καλλιτέχνες τελοσπάντων (wanna be). Και μου έλεγε η ξαδέλφη μου “είναι επειδή εδώ όλοι έρχονται για να χτίσουν την προσωπικότητα που ονειρεύτηκαν”.
Στην Ιταλία είχα γνωρίσει μερικούς από τους πιο καλοσυνάτους ανθρώπους.
Στην Ελβετία εντυπωσιάστηκα με την ευγένια όσων είχα γνωρίσει (εκεί στο Lugano όπου γιορτάσαμε την πρωτοχρονιά του 2004).
Στην Ισπανία κατάλαβα τι σημαίνει μεσογειακό ταμπεραμέντο.
Στη Γαλλία οι άνθρωποι έχουν ένα βάθος αλλιώτικο.
Στη Τσεχία δεν τους θυμάμαι καλά τους ανθρώπους, αλλά θυμάμαι πως ήταν όμορφοι (εξωτερικά).
Θυμάμαι τους ντόπιους στα Ελληνικά νησιά με την έξω καρδιά και τους κατοίκους του Orlando, στην Αμερική, που ζούσαν στο δικό τους χαρούμενο κόσμο. Εκεί συνειδητοποίησα την έννοια της λέξης “φιλόξενος τόπος”.
Στο Λουξεμβούργο οι άνθρωποι ξέρουν τι έστι “τάξη” κάτι που εμείς εδώ στη Κύπρο ακουστά, μόνο, έχουμε. Την Αθήνα δεν την κατάλαβα ποτέ, ούτε τους ανθρώπους της. Αλλά πρέπει να παραδεκτώ πως όσους φίλους/ φίλες έχω εκεί, είναι πολύ ωραία πλάσματα.
Τους μελετούσα πάντα τους ανθρώπους όπου κι αν πήγαινα.
Άλλοι συγκεντρώνονται στη ιστορία ενός τόπου που επισκέπτονται, εγώ πρωτίστως στους ανθρώπους. Πως κινούνται. Τι σόι κουλτούρα κουβαλούν. Πώς είναι. Δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά τα συμπεράσματα μου πάντα τα έβγαζα και τα καταχωρούσα στα εκάστοτε ημερολόγια μου.
Τις τελευταίες μέρες μιλώ με ένα φίλο μου Ελλαδίτη, για κάποια γεγονότα που έτυχαν την περασμένη βδομάδα στο Skala Times. Αποφεύγει τη συζήτηση και το γενικεύει συνεχώς το θέμα. Μου μιλά για τους ανθρώπους. Εγώ του λέω για ένα περιστατικό και αυτός αναλύει τους ανθρώπους. Είναι έξυπνος (και τοξότης στο ζώδιο), είμαι σίγουρη ότι ξέρει τι λέει και ας κάνω πως διαφωνώ λέγωντας του “μα εδώ σου μιλώ για ένα γεγονός κι εσύ μου λες για τους ανθρώπους;”
Ο φίλος μου λοιπόν λέει πως : “Οι άνθρωποι είναι σαν τα λουλούδια. Άλλοι ωραίοι, άλλοι άσχημοι, άλλοι με αγκάθια, άλλοι ωφέλιμοι, άλλοι χωρίς ωφέλεια καμία και πάει λέγωντας. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των ανθρώπων παίζουν οι ίδιοι παράγοντες που παίζουν και στην διαμόρφωση ενός λουλουδιού: από που κατάγεται, που έχει βλαστήσει (περιβάλλον), αν έτυχε φροντίδας (νερό, λίπασμα στη περίπτωση του λουλουδιού και αγάπη και παιδεία στη περίπτωση του ανθρώπου)”.
Ο φίλος μου τονίζει πως ο τόπος που μεγαλώνουμε καθορίζει μεγάλο κομμάτι της συμπεριφοράς μας. Δεν ξέρω αν συμφωνώ απόλυτα. Σκέφτομαι όμως τα ταξίδια μου και συνειδητοποιώ πως όντως οι τόποι επηρεάζουν τους ανθρώπους σε ένα βαθμό.
Πιστεύω όμως, πως ναι, οι άνθρωποι είναι σαν να λουλούδια. Κάποιοι με αγκάθια, κάποιοι χωρίς, κάποιοι ωραίοι, κάποιοι όχι.
Και όπως στα θερμοκήπια τα λουλούδια τοποθετούνται ανάλογα με το είδος, έτσι και οι άνθρωποι θα έπρεπε να βαδίζουμε με τους ομοϊδεάτες μας.
Τους υπόλοιπους, θα έπρεπε, να τους αφαιρούμε από το σύμπαν μας.
Γίνεται; Σε μεγάλο βαθμό ναι!
Υ.Γ Προσωπικά η πιο αγαπημένη μου χώρα παραμένει η Ιταλία, για τους ανθρώπους και για τους τόπους της. Από το Portofino, την Santa Marguerita, και την Γένοβα, μέχρι την Φλωρεντία, τη Ρώμη, το Λιβόρνο, τη Βενετία και τόσα άλλα μέρη….Και οι πιο αγαπημένοι μου άνθρωποι παραμένουν οι έξυπνοι που διαθέτουν καλοσύνη. Σπάνιο, όμως, να συνδυάζει κανείς ψηλό δείκτη διανοητικής και συναισθηματικής νοημοσύνης.
