Είχε απόλυτο δίκαιο η Χάρις Αλεξίου όταν δήλωνε στη Deutsche Welle “Ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ένα σύμβολο αυτήν τη στιγμή για τη χώρα μας. Είναι το πρόσωπο που μπήκε μέσα στο σπίτι του Έλληνα κι έγινε η φωνή του. Αυτός μεταφέρει όλα αυτά που ο κόσμος ήθελε να πει και δεν είχε βήμα. Έγινε λοιπόν το βήμα του κόσμου ο Λάκης Λαζόπουλος καταγγέλλοντας και ψυχαγωγώντας με το χιούμορ του, τη μοναδικότητά του και την ανθρωπιά του”. Αυτό είναι ο Λάκης, αυτό επιβεβαίωσε ακόμη μια φορά με τα όσα είπε στη Διάσκεψη Τύπου που έγινε τη Δευτέρα 23 Ιουλίου, στη καφετέρια Blue στη Λάρνακα, με αφορμή τις παραστάσεις του “Sorry I’ m Greek” στην Κύπρο.
Συντάκτες του Skala Times ήταν φυσικά εκεί.
SKALA TIMES
Επειδή τα δικά μας λόγια δεν έχουν αξία μπροστά σε αυτά που είπε ο Λάκης με τον δικό του μοναδικό τρόπο, καταγράφουμε μέρος των όσων είπε στη δημοσιογραφική διάσκεψη και τις απαντήσεις του σε 3 ερωτήσεις που του έθεσε η δημοσιογράφος του Skala Times, Γιώτα Δημητρίου.
“Καλημέρα σας, σας ευχαριστώ πάρα πολύ που ήρθατε. Ύστερα από 31 χρόνια καλλιτεχνικής πορείας στην Αθήνα κατάφερα να έρθω κι εγώ στη Κύπρο. Ξέρω πως έχουν έρθει όλοι οι Έλληνες, πολύ καλοί ηθοποιοί, δημιουργοί, στη Κύπρο. Εγώ δεν τα κατάφερα όλα αυτά τα χρόνια επειδή είμαι αρκετά δύσκολος στις περιοδείες, δεν μου αρέσει να μετακινούμαι χωρίς όλα μου τα υλικά. Δεν μου αρέσει να κάνω κάτι διαφορετικό εκτός Ελλάδας, από το αρχικό.
Γι αυτό το “Sorry I’m Greek” δημιουργήθηκε για να παιχτεί και εκτός Ελλάδας και μπορώ να πω ότι διαμορφώθηκε με βάση το κλίμα των τελευταίων χρόνων που ζούμε στη Ελλάδα και των πολύ πρόσφατων δικών σας εκπλήξεων (εννοώ στο τομέα των δικών σας χρεών τελοσπάντων) ακριβώς επειδή αυτή τη στιγμή θα χρειαστούμε όλοι οι άνθρωποι, όλοι οι Έλληνες, όλοι εμείς που συγγενεύουμε ψυχικά πάνω από όλα να μπορούμε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλο σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που περνάει η Ελλάδα.
Το “Sorry I’m Greek” λοιπόν ξεκινάει όπως ένας Έλληνας θα μπορούσε να το θέσει, υπόγεια, εντάξει sorry που έκανα όλα αυτά που έκανα, την άστατη ζωή που μας καταγγέλουνε οι Ευρωπαίοι ότι κάναμε, ότι εμείς ήμασταν οι ασύδοτοι της Ευρώπης, αλλά βλέπουμε ότι οι ασύδοτοι τελικά ήταν και οι Ισπανοί και οι Ιταλοί και όλος ο ασύδοτος Νότος της Ευρώπης και ο πολύ έτσι πειθαρχημένος Βορράς. Ξεκινάει λοιπόν η παράσταση με το “Sorry I’m Greek” και ουσιαστικά μέσα από το σώμα του Τσολιά ο οποίος πάει να διεκδικήσει να μην του πάρουν και την φουστανέλα, αφού πραγματικά αυτοί δεν έχουν κανένα έλεος, και στη φουστανέλα να φτάσουν θα στη βγάλουν δεν έχουν κανένα θέμα. Ξεκινάει πως ο Έλληνας αποδομήθηκε σε όλα αυτά τα τελευταία χρόνια από τη στιγμή που μπήκε στην Ευρώπη ιδιαίτερα από τη στιγμή που μπήκε στη νομισματική Ένωση, στην Ευρωζώνη πως αποδομήθηκε η προσωπικότητα του και στο τέλος αισθάνεται ένοχος για το αν πρέπει να χορέψει την ώρα που ακούει ένα τραγούδι, μήπως αυτό είναι φολκόρ μήπως αυτό είναι παλιό μήπως αυτό είναι κάτι που δεν αρέσει στους ξένους. Και τινάζει το σώμα του από μέσα λέγοντας “Sorry I’m Greek”. 
Δηλαδή θυμάται αυτό που είναι.
Νομίζω όλη αυτή η κρίση θα ξαναθυμίσει στον Έλληνα την πλευρά του αυτή η οποία σε όλους τους δύσκολους καιρούς ξέρει να ορθώνει ανάστημα. Γιατί τώρα, ακόμα δεν ξέρει. Ακόμα μπουσουλάει είναι η φράση.
Μέσα λοιπόν από το σώμα του Τσολιά έχουνε βγει και χαρακτήρες που έχουμε δει και παλαιότερα και ήταν ευκαιρία να τους δούνε οι Έλληνες, όπως “η μάνα των δέκα μικρών Μήτσων”, η οποία επισκέφτεται το Dusseldorf για να δει τα αδέλφια της και έτσι καταλαβαίνει τον τρόπο που σκέφτονται κι αυτοί που έχουν μείνει χρόνια εκεί και το πως βλέπουμε εμείς αυτούς που μένουν εκεί και ας πούμε αυτές τις διαφορές που τις συζητάμε στα σπίτια μας. Διότι ο τρόπος που η καθημερινότητα κρίνεται είναι στις συζητήσεις μας. Αυτό που ο Έλληνας συζητά, τι είδε, τι του έκανε εντύπωση, έτσι διαμορφώνεται αυτό που λέμε κοινή αίσθηση, κοινή γνώμη. Μετά ξεπηδά από το σώμα της μάνας ένας πυροσβέστης ο οποίος ήταν διορισμένος πυροσβέστης, τον είχε βάλει ένας βουλευτής και δυστυχώς αναγκάστηκε να κάνει πραγματικά τον πυροσβέστη όταν έγιναν οι φωτιές στην Πελοπόννησο και περιγράφει πως βρέθηκε ένας άνθρωπος που είχε σουβλατζίδικο και δεν είχε καμία σχέση με το πυροσβεστικό σώμα να κάνει τον πυροσβέστη. Παράλληλα αντιλαμβάνεται και πως λειτουργεί το κράτος. Είχε μπει για πρώτη φορά σε πυροσβεστικό και αντιλαμβάνεται την αποδόμηση της χώρας. Δεν ξέρω πολλά για την Κύπρο για να πω, αλλά νιώθω πως δεν υπάρχει σε εσάς τέτοιο είδος αποδόμηση οργάνωσης όπως υπάρχει στην Ελλάδα τα τελευταία πολλά χρόνια. Μετά από τον πυροσβέστη ξεπηδάει από το σώμα του πυροσβέστη μια γριά η οποία είναι 80 χρονών, της έχουνε σπάσει την μασέλα κάποιοι ληστές που μπήκαν, αυτή είχε κάνει 12 χρόνια με το να πάει στο ΙΚΑ να της πάρουν καλούπι, να ξαναφύγει κτλ περίμενε 9 χρόνια να φάει μπριζόλες και ξανασπάσε η μασέλα.Είναι αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα με τις ληστείες και τους ηλικιωμένους ανθρώπους, αλλά κι αυτό έχει μια έκπληξη με το ποιος είναι αυτός που μπαίνει στο σπίτι της.
Μετά εμφανίζεται ο αστυνομικός σε μια ιστορία που δείχνει το πως είναι δομημένο και διεφθαρμένο το 
σύστημα το κοινωνικό, το οικογενειακό στην Ελλάδα και πως από μέσα εκεί προκύπτει πως όλοι είμαστε μπλεγμένοι και αλληλοεξαρτώμενοι για αυτό και τελικά δεν μπορεί να κινηθεί η μεγάλη μάζα των ανθρώπων αισθάνεται ότι συχρεωμένοι, (έστω αν κάποιος συγγενής πήρε κάποια άδεια, ή είχε κάνει μια παράβαση) πως συχρεωθήκαμε όλοι έστω με μικρό βαθμό, με τέτοιο τρόπο που αδυνατεί να κινηθεί το σώμα των Ελληνών συνολικά επειδή είναι εξαρτώμενοι ο ένας από τον άλλο και ο καθένας κάνει τους δικούς του μικρούς υπολογισμούς. Μετά βλέπουμε νέους χαρακτήρες με έναν ο οποίος έχει πάρει μια βάρκα και έχει πάει μισοπέλαγος και δεν θέλει να ακούει κανέναν, θέλει να απομονωθεί (που είναι η νέα τάση που διαμορφώνεται στη κρίση “θέλω να φύγω από όλους κι όλα δε θέλω να βλέπω κανένα, θέλω να είμαι μόνος μου, μη μου μιλάτε”). Μετά από εκεί ξεπηδάνε τα μπουζούκια αυτά τα οποία μας έχουν ανεβάσει στα τραπέζια και έχουμε ξεφτυλίσει εαυτούς απάνω. Κι εμφανίζεται και ένας χοντρός ο οποίος είναι 250 κιλά και χορεύει εκεί και λέει “εγώ είμαι αυτός που ο Πάγκαλος λέει μαζί τα φάγαμε” και βλέπουμε αυτόν τον χαρακτήρα, αυτήν την πλευρά των Ελλήνων. Αμέσως μετά εμφανίζεται ένας που βλέπουμε τη σχέση του με τη μάνα του, ένα από τα πιο δυνατά κείμενα που έχω γράψει και με διορθωμένο “Το Παλιό Παλτό” (τη πρώτη μου εμφάνιση που βγήκα το 1983) φτάνουμε προς το τέλος της παράστασης όπου εκεί ξανασυνδεόμαστε με αυτό που λέμε το σώμα των Ελλήνων, συνολικά. Είναι σαν να προσπαθώ να ενώσω μνήμες ανθρώπων σε ένα συνολικό Ελληνικό σώμα ακριβώς για να καταγράψω από παντού την Ελληνική σκέψη και έτσι περίπου τελειώνει το έργο, καθώς ο Έλληνας ξαναβρίσκει τη δύναμη του να χορέψει.
Και βάζω το χορό σαν κυριάρχο σημείο επειδή είναι το πιο βαθύ Ελληνικό χαρακτηριστικό, ο τρόπος που σηκώνεται ο Έλληνας να χορέψει. Θυμάμαι όλη μου τη ζωή από τα πανηγύρια, από το Πάσχα, από τις γιορτές πόσο σημαντικό ήταν στην αυλή του σπιτιού μου, θυμάμαι, οπωσδήποτε να σηκωθούν οι μεγάλοι να χορέψουν. Σαν να ήτανε το τεστ για να καταλάβουμε ότι είσαι παρών στην ζωή, ότι μπορείς να στέκεσαι στα πόδια σου και θα είσαι ζωντανός και τον επόμενο χρόνο. Ήταν ένα σημάδι αυτό. Η ψυχολογία χτυπάει συνήθως σε ακινησία. Όταν δεν είσαι καλά δε θες να κινηθείς. Δε θες να χορέψεις. Δεν θες να πας πουθενά. Και βγαίνει πρώτα στα άκρα, τα άκρα σου δεν θέλουν να κάνουν κάτι, τα πόδια σου δε θέλουν να κάνουν κάτι και δεν έχει δύναμη η ψυχή να ξαναχαρεί. Και αυτό πιστεύω είναι το σοβαρότερο πλήγμα που έχουμε υποστεί απο τον οικονομικό πόλεμο που δεχόμαστε, ξέσπασε μέσα στην Ευρώπη με χαρακτηριστικά δημοσιονομικής πειθαρχίας. Πάντοτε οι πόλεμοι έχουν πολλά ονόματα. Αυτός ο πόλεμος τον οποίο έχει κηρύξει ο Βορράς στο Νότο θα μπορούσε να πούμε πως είναι ένα είδος δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά πάντως πειθαρχίας. Όταν επισκέφτηκα τη Γερμανία πήγα στο Νταχάο, πολλοί Έλληνες έχουν περάσει από εκεί. Μου είχαν πει πως σε όλα τα στρατόπεδα υπήρχε η ρήση του Χίτλερ “Η δουλειά σε απελευθερώνει” (προς τιμή βεβαίως των Γερμανών που έχουν ανοικτά αυτά τα στρατόπεδα. Είναι πολύ δύσκολο για ένα λαό να αποδεχτεί αυτό το κόμμάτι της ιστορίας του). Νομίζω πάντα πως αυτή είναι που σε κάνει ελεύθερο: η δουλειά. Όχι η προσωπικότητα, όχι η σκέψη, όχι η φιλοσοφία και είναι ένας αντίθετος τρόπος σκέψης που συναντήθηκε πάνω σε μια οικονομική νέα διαμόρφωση των πραγμάτων όπου δημιουργήθηκαν οι δύο Ευρώπες (μια του μηχανισμού και μια νοσοκομιακή Ευρώπη όπου τα κράτη που δεν είναι καλά μπαίνουνε).
Ξέρετε το ευρώ είναι ένα δυσκίνητο νόμισμα, έχει βλάβη από μόνο του, έχει τεχνικό σφάλμα στη κατασκευή του, δεν μπορεί να υποτιμηθεί και αυτό το κάνει διαφορετικό από όλα τα νομίσματα όταν μέσα σε μια αγορά ένα νόμισμα είναι διαφοροποιημένο αυτό θα συναντήσει δυσκολίες. Να λοιπόν που αρρώστησε το νόμισμα και δεν μπορεί να υποτιμηθεί και αντί να θεραπεύουν την ασθένεια σκοτώνουν τον ασθενή. Λένε αφού δεν μπορώ να βρω τον ιό σκοτώνω εσένα να μην μολύνεις του υπόλοιπους. Και θα εκτελούνται οι χώρες οι οποίες θα μολύνονται. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί. Είναι σαν να είναι μια επιχείρηση, Ανώνυμη Ευρώπη Α.Ε όπου πρέπει να κάνει αυτός που είναι ισχυρός οικονομικά, απολύσεις για να μπορεί να κρατήσει την επιχείρηση του. Όσοι είμαστε στα πλαίσια των αποκοπών της Ευρώπης για να μπορέσει να ανταπεξέλθει θα υποστούμε αυτές τις περικοπές, στην πραγματικότητα αυτό ζούμε! Οδηγούμαστε ακριβώς όπως οδηγείται ένας εργαζόμενος σε απόλυση να πάει μόνος του και να πει για να γλιτώσει και τα έξοδα της απόλυσης.Διότι τα συμβόλαια είναι τέτοια που δεν μπορούμε παρά να φύγουμε μόνοι μας αν χρειαστεί που κανείς δεν το εύχεται, να φύγουμε από το Ευρώ διότι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να πεταχτεί κανείς έξω από το τρένο την ώρα που αυτό τρέχει. Νομίζω ότι παλεύουμε. Είναι σίγουρο ότι δε μας βοηθούν. Φαίνεται κυρίως από τη Γερμανική κυβέρνηση (δεν συνδέω ποτέ τις κυβερνήσεις με τους λαούς) πως έχει σχέδιο και δεν πάει τυχαία, δεν πάει κουτουρού, κουτουρού πηγαίνουμε εμείς που δεν ξέρουμε τι θέλουν οι άλλοι. Οι άλλοι όμως ξέρουν τι θέλουν, και νομίζω είναι καιρός να το αναγνώσουμε! Όλοι βλέπουμε ότι αυτό το πράγμα είναι αδιέξοδο …..
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ SKALA TIMES ΠΡΟΣ ΛΑΚΗ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟ:
Η Γλυκερία σε συναυλία της, στη Λάρνακα ψες, αφιέρωσε στο ΔΝΤ το τραγούδι “μα εγώ δεν ζω γονατιστός είμαι της Γερακίνας γιος….” Θα σηκωθεί ο Ελληνικός λαός ή θα μείνει γονατιστός κύριε Λαζόπουλε;
Λέω στη παράσταση ότι είναι εξαιρετικά ανώμαλο να σε έχουν βάλει στο ΔΝΤ το ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία και να έρχεται να σε σώσει από το ΔΝΤ η Νέα Δημοκρατία με το ΠΑΣΟΚ. Είναι λίγο ανώμαλο σαν σχήμα, δεν έχει λογική αυτό. Ο Έλληνας όσο δεν αντιλαμβάνεται και καταργείται η μέση λογική (η μέση λογική έχει καταργηθεί) δηλαδή δεχόμαστε αυτό που είναι ανώμαλο στο μυαλό και στη ψυχή σαν να είναι το πραγματικό. Δηλαδή έρχεται μια κυβέρνηση και λέει θα επαναπραγμαδιατευτούμε. Την πιστεύει ο Ελληνικός λαός της δίνει ένα προβάδισμα και λέει “θα επαναπραγμαδιατευτούν”. Βγαίνει ο Υπουργός Οικονομικών και λέει “η επαναπραγμαδιάτευση χρειάζεται δύο”, λες και δεν το ήξερε πριν τις εκλογές και το έμαθε μετά τις εκλογές, ότι χρειάζονται δύο στην επαναπραγμαδιάτευση. Δεν το γνώριζε το έμαθε αμέσως μετά τις εκλογές. Προσέξτε να δείτε, δεν μας λέει όμως ότι η επαναπραγμαδιάτευση χρειάζεται έναν για να τη συζητήσει. Και λένε πρέπει να δείξουμε καλά δείγματα για να μπορέσουνε να μας αφήσουνε να τους προτείνουμε . Όταν έχεις ένα λαό που πεθαίνει, κλείνει τα μαγαζιά του, έχεις μια ανεργία 30%, έχουν αναγκαστεί να φύγουν μετανάστες, φοβάσαι να πεις ότι ο λαός σου πηδάει από τα παράθυρα; Ρωτώ, σαν κυβερνήτης μιας χώρας, φοβάσαι να πεις στο δανειστή σου ότι ο λαός σου πεθαίνει; Τι ακριβώς βγαίνει να εκπροσωπήσει αυτή η κυβέρνηση; Να μην ενοχλήσει τους δανειστές, να μην ακούσουν τα αυτιά τους ότι περνάμε άσχημα, ότι έχουμε διαλυθεί; Τι ακριβώς εκπροσωπούν; Όταν λοιπόν αυτοί που βγαίνουν να επαναπραγμαδιατευτούν θέλουν να το κάνουν αργότερα κάθονται και περιμένουν αργότερα. Κι όπως λέω και στη παράσταση δεν ξέρω κανένα που έχει ραντεβού με τον οδοντίατρο στις 6 το απόγευμα και να πηγαίνει από τις 7 το πρωί. Περίμενε να έρθει το απόγευμα αν έχεις κανονίσει και πήγαινε τότε. Άρα λοιπόν, ο Ελληνικός λαός αν δεν αποφασίσει να τελειώσει με το σάπιο πολιτικό σύστημα το διαπλεκόμενο, που το γνωρίζει πάρα πολύ καλά, δεν θα προχωρήσει τίποτα στη χώρα αυτή. Κι ότι να ναι να έρθει δεν σημαίνει θα είναι η οριστική λύση, είναι η αρχή της λύσης. Όταν φεύγεις από ένα σπίτι που καίγεται δεν σημαίνει ότι βγαίνοντας αμέσως δεν πρέπει να τρέξεις, διότι υπάρχει καπνός και πρέπει να φύγεις και από τον καπνό. Εμείς ακόμα καιγόμαστε και πιστεύουμε αυτούς που εμφανίζονται σαν πυροσβέστες, αυτές οι κυβερνήσεις είναι ντυμένοι σαν πυροσβέστες. Δεν πρόκειται να σβήσουν τίποτα! Άρα λοιπόν ο Έλληνας έχει τα εξής χαρακτηριστικά: δεν είναι σαν τους άλλους λαούς που μπαίνουν και βγαίνουν στις πορείες, ο Έλληνας δεν μαζεύεται που λέμε. Κι επειδή ο Έλληνας ξέρει το χαρακτήρα του ξέρει ότι όταν θα πάρει αυτή την απόφαση θα είναι μία. H επανάσταση του 1821 (χωρίς να συνδέω τα γεγονότα) έγινε το 1821. Δεν ξεκίνησε λίγο το 1918, λίγο 1819, λίγο το ’20 και μετά έγινε το ’21. Έγινε άπαξ! Νομίζω δοκιμάζουν πολύ την αντοχή του Έλληνα και αν δεν τιμωρηθούν παραδειγματικά αυτοί που συνετέλεσαν στο να φτάσουμε εδώ δεν θα μπορέσει να ηρεμήσει για χρόνια ο κόσμος. Έχουμε πολλή δρόμο μπροστά μας”
Κύριε Λαζόπουλε εγώ έχω πει I’m sorry for the Greeks όταν είδα να δίνουν οι Έλληνες δύναμη (με τη ψήφο τους) στη Χρυσή Αυγή. Τι έχετε να πείτε γι αυτό;
Γελάω με τον ωραίο τρόπο που το θέσατε….Δεν έχουμε συναίσθηση των πράξεων μας. Το μόρφωμα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, αυτό δημιούργησε τη Χρυσή Αυγή.
Ήταν προμελετημένη η καταστροφή της Ελλάδας;
Εσείς τι λέτε; Σαφώς και ήταν! Από καιρό…από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη! Ότι κάνουν αυτοί έχουν σχέδιο, τίποτα δε γίνεται κουτουρού.
Για τις παραστάσεις στη Κύπρο ο Λάκης Λαζόπουλος είπε πως η πρόταση έγινε από την εταιρεία του Μίλτου Καρατζά “Αίας Παταγωγές” και δέχθηκε αμέσως την πρόταση αφού με τον Μίλτο Καρατζά γνωρίζονται χρόνια κι έχουν ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν.
