Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Κάνεις σινιάλα στο αποκωδικοποιημένο μυαλό μου. Προσπαθώ να καταλάβω πίσω από τα σήματα μορς. Φοβάμαι. Για να ακριβολογώ, τρέμω. Τρέμω μήπως καταλάβω λάθος. Σε εκείνες τις λάθος ερμηνίες την πατούσα πάντα, αγόρι μου.
Λίγο πιο πολύ, λίγο πιο λίγο, λίγο πιο ψεύτικο, λίγο πιο αληθινό. Την πατούσα.
Κάνω εξισώσεις λέξεων και προτάσεων για αποκρυπτογράφηση της προσωπικότητας σου (ε ρε γλέντια, το χειρότερο μου μάθημα, πάντα ανεξεταστέα! Τι τα θες, ακόμη το παλεύω).
Ηλίου φαεινότερο η περίπτωση σου, έχουμε να κάνουμε με ένα τύπο από αυτούς που δεν είναι για να αγαπιούνται, μόνο για να…..
(Το “Ηλίου Φαεινότερο” σε μάρανε ηλίθια, που όλο στο κεφάλι σου τον κουβαλάς, σαν σημάδι απο γεννησιμιού, αυτόν που μέχρι χθες δεν τον γνώριζες).
Ωραίο μυαλό, έξυπνος άντρας. Η εμπειρία μου έχει διδάξει πως αυτό το μοντέλο σπανίως, εως ποτέ, συνδυάζεται με καλή καρδιά. Αντίθετα έχει τη λαμογιά στο αίμα. Δογματική δεν είμαι, τι με δίδαξε η εμπειρία λέω.
Εσύ κάνεις σινιάλα στο μυαλό μου, πρωταγωνιστείς στις φαντασιώσεις μου κι εγώ κοιτώ πτήσεις αναλόγως με το πότε με βολεύει να έρθω να σε βρω…
Αυτή η μανία να παίζω με φωτιές που στο τέλος θα με κάψουν πρέπει να κοπεί επιτέλους.
Αφού δεν αντέχεις καρδούλα μου να σέρνεσαι στα πατώματα, αφού δεν είσαι για παιχνίδια χωρίς συναίσθημα, αφού είσαι φτιαγμένη από σαιξπηρικό material (εσένα είχε στο νου του ο William όταν έγραφε την Ιουλιέτα), τι τα θες τα κολπάκια;
Κάτσε στα γαλήνια σου νερά μιας ήρεμης παραμυθένιας εκδοχής ζωής και άσε τους κυκεώνες. You ‘ve been there you ‘ve done that. Enough με τον κάθε λαμόγιο Δον Κιχώτη. Πάμε για άλλα…βουτιές στα νερά μιας ήσυχης λίμνης χωρίς ενδεχόμενα δακρύβρεχτων φινάλε. Παίξε έξυπνα on the safe side.
Κι ο άλλος κάνει σινιάλα στο μυαλό σου, αποκρυπτογραφημένες λέξεις που κάτω από άλλες περιστάσεις θα προσπαθούσες να βρεις το νόημα.
Όχι πια. Για κανέναν.
Κοριτσάκι η καρδιά σου θάφτηκε σε ένα μοιρασμένο πύργο, στο Livorno, εκεί που έδωσες τα πιο καυτά φιλιά της ζωής σου. Και η η ψυχή σου βρυκολακιάζει πάνω από μια αγάπη που πέθανε στους δρόμους της χώρας του Δάντη Αλιγκιέρι. Και μετά;
Μετά κανένας έρωτας.
Μετά καμιά αγάπη.
Μετά κανένα σινιάλο.
Τ’ ακούς; Και κανένα αεροπλάνο για νέες περιπέτειες. Καμιά θυσία για κανένα, αν δεν θυσιαστεί πρώτος αυτός στο βωμό μιας ΑΛΗΘΙΝΗΣ κατάστασης.
Τόσο απλά.
Σταμάτα τα σινιάλα, τσάμπα μάγκα….δεν ξέρεις ποια είμαι. Το έζησα το ΜΕΓΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ , τώρα πως να συγκινηθώ με ιστορίες μικρές κι ασήμαντες; Ε;
Εγώ η χιλιοκομματιασμένη που θέλω κόπο για να ξανασυναρμολογηθώ στο παιχνίδι.
Αντέχεις;
Γι αυτό σου λέω….ΑΝΤΙΟ
