Γράφει και φωτογραφίζει η Ρία Λοίζου
Όταν ήσουν μικρός και σε ρωτούσαν τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις, δε θεωρούσες ότι αυτή η ερώτηση είναι τόσο βαρετή και ταυτόχρονα σε κατατάσσει στους μικρούς, και πως θέλεις να κάνεις την επανάσταση σου; Αν ήξερα πώς είναι η ζωή του ενήλικα, θα είχα επιλέξει να μη μεγαλώσω ποτέ ή μήπως δεν μεγάλωσα ποτέ;
Ωστόσο, εμένα τότε δε μου έφτανε που ήθελα να μεγαλώσω για να μη με θεωρούν μικρή, ήθελα να γίνω και μεγάλη σχεδιάστρια μόδας έχοντας πίσω μου μια μεγάλη γκάμα συνεργασιών με μεγάλους οίκους μόδας και δεν φτάνει μόνο αυτό, ήθελα να ασχοληθώ και με τους οικολόγους αυτού του πλανήτη. Πίστευα ότι μέσα από τα ρούχα μου θα έδινα εναλλακτικές λύσεις στους άκαρδους σχεδιαστές που καθημερινά δολοφονούν τα κακόμοιρα ζωάκια. Ευτυχώς πάλι, την κατάλληλη στιγμή αποφάσισα ότι θέλω να κάνω κάτι πιο down to earth! Δεν μου κάθεται πλέον ο κόσμος της μόδας έτσι κι αλλιώς.Τελικά σπούδασα Graphic Design. Πίστευα ότι με εξέφραζε περισσότερο. Όταν μεγάλωσα πάντως έγινα αυτό που έγινα.
Κι όμως αν με ρώταγες σήμερα τι θα ήθελα να γίνω άμα μεγαλώσω θα σου έλεγα αρχιτέκτονας. Να φτιάχνω κτίρια. Μικρά, μεγάλα, μοντέρνα, ενσωματωμένα στο αστικό τοπίο. Να φτιάχνω χώρους διαφορετικούς. Να στήνω σκηνικά. Minimal. Vintage. Chic. Post-modern. Να διαλέγω έπιπλα Cappellini-Moooi-Magis, υφάσματα Marimekko, φωτιστικά Tom Dixon. Να εξοπλίζω κουζίνες με κατσαρόλες Iittala. Να παίζω με τα δομικά υλικά. Να δημιουργώ και κυρίως να διαμορφώνω τόπους που να τους ζουν οι άνθρωποι. Η αρχιτεκτονική και το design είναι παντού. Το βιώνω καθημερινά και μέσα από την δουλεία μου. Είναι σε κάθε μας κίνηση. Σε κάθε αντικείμενο. Σε κάθε λογική. Όπου ζούμε και όπως ζούμε.
Το ξέρεις το γνωστό αστείο που ρωτάει κάποιος “Τι ήσουν στην προηγούμενη ζωή” και του απαντάνε “Ταραμοσαλάτα”! Άσχετο αυτό. Λοιπόν εγώ αν πετύχω τον στόχο μου σε αυτή τη ζωή, που είναι να γίνω καλύτερος άνθρωπος δεν θα ξανά γυρίσω γιατί θα έχω ολοκληρωθεί και φτάσει στη Νιρβάνα! Αμέ, έχω τέτοιες φιλοδοξίες. Προς το παρόν με βλέπω να βολεύομαι με ένα παγωτό Νιρβάνα και πολύ μου πάει. Στην επόμενη ζωή λοιπόν όταν και αν σκάσω πάλι μύτη, θα ήθελα – και σε παρακαλώ να το μεταφέρεις στους ιθύνοντες αν έχεις τα ανάλογα κονε – να έρθω ως αρχιτέκτονας, γιατί σ’ αυτήν εδώ μάλλον δεν προλαβαίνω ή προλαβαίνω, ποτέ δεν είναι αργά. Αλλά ίσως να είμαι φυγόπονη για να ξεκινήσω από το μηδέν (για να λέμε και αλήθειες). Εσύ τι θέλεις γίνεις όταν μεγαλώσεις;
