Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Μέσα σε όλο αυτό το σύννεφο που ζούμε αναρωτιέται κανείς αν στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι αντάξιο του τι περνούμε. Μήπως όλος αυτός ο αγώνας είναι για καλύτερες μέρες στο μέλλον;
Βέβαια η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά μου λέτε σας παρακαλώ ποιός ακριβώς είναι ο αγώνας; Κάθε μέρα ξυπνάμε και γρήγορα γρήγορα τρέχουμε στα σχολεία, στις δουλείες μας. Η επιβίωση για τους περισσότερους μας είναι ο αγώνας, ενώ συνάμα αφήνουμε κάποιους επιτήδειους να κάνουν ότι θέλουν.
Πολλοί πιστεύουμε ότι θα ήταν ανώφελο να διαμαρτηρηθούμε, αφού απο το σχολείο μας μαθαίνουν ότι το σύστημα έχει πάντα δίκαιο. Αλλά αν δούμε τις χαρές μας στο σχολείο θα προσέξουμε ότι πολλές φορές ήταν αυτές που αποδείξαμε το αντίθετο. Και αυτές ήταν όταν προσπαθήσαμε όλοι μαζί. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι ξέρουν τρόπους να μας γυρίζουν τη μάχη αναμεταξύ μας. Εμείς κομματοποιούμαστε και τσακωνόμαστε με το “άλλο κόμμα”, ενώ τα κόμματα, όποιο και να βγεί, μας κάνουν κομματάκια. Επειδή τον πρώτο που σκέφτονται δεν είναι τον πολίτη ή την χώρα μας.
Για μένα, είμαστε όλοι προδότες και πρόβατα. Αφού το μόνο που κοιτάμε είναι το συμφέρον μας, να μπούμε και εμείς μέσα στην κυβέρνηση.
Αλλά επειδή βαρκούμε να ασχολούμε με τες καταστάσεις στην Κύπρο, ας κάνουμε στροφή στην Λάρνακα μας. Για να τους δείξουμε πως πρέπει να είναι τα πράγματα. Θα ήθελα να συγχαρώ τον Δήμαρχο μας, που δεν σταματά να μας εκπλήσσει. Το “μυαλό” της διοίκησης της Λάρνακας είναι πλέον αυτό που χρειάζεται ο τόπος μας. Αυτή τη διοίκηση χρειάζεται και η Κύπρος μας και ο κόσμος μας ολόκληρος. Θέλει μυαλά που να κοιτάζουν την λεπτομέρια για να την βελτιώσουν. Αυτό που έχουμε πλέον στην Λάρνακα είναι μια διοίκηση η οποία νοιάζεται.
Η προσπάθεια είναι που μετρά. Και αυτό είναι που βλέπουμε να γίνετε στην Λάρνακα. Να πιάνεις κάτι που σου λένε κάποιοι ότι είναι αδύνατο να γίνει και να το κάνεις πραγματικότητα. Πολλοί είναι αυτοί που όταν είδαν την ευκαιρία να διοργανώσουν ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα αγώνων θα υπόκυπταν και μόνο στην σκέψη. Αλλά όχι οι σημερινοί αρχηγοί της Λάρνακας. Φαντάζομαι πόσες προσπάθειες θα χρειάστηκαν για να τους πείσουμε να το κάνουν στην πόλη μας. Σκεφτείτε άλλα πόσα εμπόδια θα βρέθηκαν. Αλλά αμαν θέλεις, μπορείς. Κανένας δεν μας λέει ότι είναι εύκολο. Απλά πρέπει να υπάρχουν στόχοι.
Προχτές μιλούσαμε για θεραπείες που μπορεί να ο άνθρωπος άμαν θέλει να εφεύρει. Αναφέραμε την λέπρα και σαν παράδειγμα είπαμε για το λεπροκομείο που έμεινε άδειο στην Λάρνακα. Μέσα σε μιά δυό μέρες το δημαρχείο μας, εντελώς τυχαία φαντάζομαι, ανάφερε μια τέλεια πρόταση για αξιοποίηση αυτού του χώρου και ανοίγει τις βλέψεις του για πανεπιστημιακή σχολή. Δηλαδή θέλουμε και παπά να μας το πεί; Τόσο απλό πράγμα. Αλλά πρέπει να νοιάζεσαι.
Θέλουμε άξιους ανθρώπους να κατευθύνουν τον τόπο μας κυριές και κύριοι.
Όχι κόμματα, όχι εταιρίες, όχι άλλες χώρες ή κυβερνήσεις.
Και ο στόχος μας ; Η ευτυχία. Μια ζωή γεμάτη.
