Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Σκέφτηκα πως θα ήταν η φάση αν πέθαινα. Έκλεισα για λίγο τα μάτια και είδα το όλο σκηνικό. (Γι αυτές τις μαύρες σκέψεις φταίνε οι εμετοί της βουλιμίας των τελευταίων βδομάδων).
Η αλήθεια να λέγεται, δεν θα χαιρόταν κανείς με τον θάνατο μου.
Ούτε καν αυτοί που με αντιπαθούν (ναι υπάρχουν κι αυτοί). Άλλωστε με ποιον θα είχαν να ασχολούνται (κατηγορούν) αν εγώ πεθάνω;
Κάποιοι θα καταλάβαιναν τα λάθη τους απέναντι μου.
Πολλοί που με αδίκησαν θα ένιωθαν τύψεις.
Κι ένας άλλος θα ένιωθε ψυχοπλάκωμα στο στήθος με την σκέψη “αν….”.
Σκέφτηκα που λες πως θα ήταν η φάση, αν πάθαινα μια ανακοπή καρδίας. (Έλα, μη χτυπάς ξύλο, μες τη ζωή είναι κι αυτά).
“Γιατί ανακοπή καρδίας;” θα αναρωτηθείς. Ε λοιπόν, υπάρχει εξήγηση: 1. Επειδή πολύ την ταλαιπώρησα την καρδούλα μου. Δεν το χω σε τίποτα να μου πει “enough is enough” και να σκαπουλάρει μια μέρα και 2. Τον θάνατο μου τον θέλω εύκολο. “Με μια πνοή” που λένε. (Βέβαια αυτό το λένε στις εγκυμονούσες αλλά οκ…).
Σκέ φτηκα που λες, το όλο σκηνκό. Σε ποιους θα έλειπα. Τι θα λεγόταν για την “εκλιπούσα”. Πόσος κόσμος θα ερχόταν στην κηδεία μου (κρίμα που δεν θα μπορούσα να ποστάρω τις φώτος στο facebook μου, με τόσο κόσμο που θα ερχόταν για να μου πει “αντίο”. Τέτοιο μεγάλο event και να μην μπει στο Facebook κρίμα θα ‘ναι…).
Έχω την υποψία πως ο μεγάλος μου έρωτας, ο μελαχρινός άντρας της ζωής μου, όταν θα του το ανακοινώσουν, (“Πέθανε η Μαλβίνα…” θα του πουν με λυπημένο –τάχα- ύφος τα φίδια που χαίρονταν να μας βλέπουν χωριστά), θα φρικάρει. “Μα ποια Μαλβίνα; Η δικιά μου Μαλβίνα;” θα πει εκείνος.
Εγώ θα το ακούσω αυτό, (αφού ως πνεύμα –και φρεσκοπεθαμένο- θα περιτριγυρίζω κοντά σε αγαπημένα μέρη κι αγαπημένους ανθρώπους) και θα θέλω να αναστηθώ (πως το χω δει; Άγιος Λάζαρος; -Μεγάλη χάρη του-).
Τότε θα πω στον Άγιο Πέτρο : “με είπε δικιά του! Θέλω να αναστηθώ να πάω δίπλα του”.
Και ο Πέτρος (Άγιος Πέτρος) θα μου πει “Too late! Τώρα το θυμήθηκε; Τα τόσα χρόνια που σε χώρισε και εσύ τον αγαπούσες που ήταν; Γύριζε με αλλοδαπές και σε είχε χεσμένη. Άστον τώρα να σε κλάψει, όπως έκλαιγες εσύ τόσα χρόνια μακριά του.Το ρεμάλι που δεν κατάλαβε ποτέ πως ήσουν ότι καλύτερο για την ύπαρξη και την ψυχή του”.
Θα πούμε κι άλλες κουβέντες με τον θυρωρό της πολυκατοικίας του άλλου κόσμου (Άγιο Πέτρο) και θα συνειδητοποιήσω πως όλα στη ζωή κυλάνε λάθος. Και πως μόνο στο τέλος το βλέπουμε αυτό και συνειδητοποιούμε τις αλήθειες.
Σε λάθος κρεβάτια κοιμηθήκαμε, λάθος ανθρώπους χωρίσαμε, λάθος δρόμους βαδίσαμε, λάθος επιλογές κάναμε.
“Πήραμε τη ζωή μας λάθος” κατά το Σεφερικό.
Μα δεν αλλάξαμε ζωή.
Στην λάθος παραμείναμε….μέχρι θανάτου.
Ζωή (σωστή) σε λόγου σας.
