Γράφει και φωτογραφίζει η Ρία Λοϊζου
Το αεροπλάνο πετάει πάνω από την Κύπρο. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω ένα τεράστιο πάρκο με τις ανεμογεννήτριες του να ξεπετάγονται μέσα από τα λοφάκια. Χαζεύω τους δρόμους που μοιάζουν σαν γέφυρες στολισμένες με κίτρινα και άσπρα φωτάκια. Πριν από λίγες ώρες τους διέσχισα κι εγώ…Το αεροπλάνο είναι μισοάδειο. Έχω ακουμπήσει το καφέ μου στο τραπεζάκι του καθίσματος μου, ενώ το βιβλίο και το σημειωματάριο μου “ξεκουράζονται” στο δίπλα ελεύθερο κάθισμα.Το κοριτσάκι από την μπροστινή θέση με παρατηρά εξονυχιστικά λες κι είμαι εξωγήινος.Της χαομεγελάω και κρύβομαι πάλυ στις σκέψεις μου. Στο σημειωματάριο είναι γραμμένες κάποιες λέξεις. Δεν θυμάμαι πότε τις έγραψα. Δεν έχω ιδέα γιατί τις μουτζούρωσα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως τις σκέφτηκα…
“Κοίταξα πίσω μου και δεν υπήρχε τίποτα… Μόνο κάτι φτερά, παλιά, λερωμένα, βρώμικα…Μετά ο χρόνος τελείωσε και τα πουλιά γλίστραγαν γεμάτα απόγνωση στα χιόνια…”.
Τα διαβάζω και μου έρχονται σκόρπιες εικόνες στο μυαλό. Λόγια μελαγχολίας, ίσως και παραίτησης που “φτύνουν” τελευταία οι πάντες.”Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα”. Η κρίση, η δουλειά, ημιθανείς φιλοδοξίες και άγχη για μελλοντικούς γάμους και απογόνους μπερδεύονται μεταξύ τους και δημιουργούν μια ομίχλη. Μια ομίχλη που απλώνεται, κρύβει την θάλασσα, θολώνει το βλέμμα.
Τότε ακούω τον εαυτό μου “Εγώ δεν σκέφτομαι έτσι. Δεν μπορώ να δημιουργώ δυσκολίες. Μπορώ να τις λύνω μόνο…”. Αυτά τα λόγια θα ακούγονται από δω και πέρα. Τέρμα οι αρνητικές σκέψεις! Και μετά μου θυμίζω τον σκοπό αυτού του ταξιδιού… Πάω να επισκεφθώ την ανιψιά μου! Μόλις έγινα θεία και σύντομα νονά! Το πιστεύετε; Θα γίνω νονά! Το γράφω και μου ‘ρχοντε τα μάγουλα στα αυτιά! Μα το Θεό αυτό το μωρό θα το λατρεύω! Θα το αγαπώ όσο μπορώ κι ακόμα περισσότερο! Θα του λέω παραμύθια και κάθε βράδυ θα του φέρνω τα αστέρια αγκαλιά!
Για να δούμε… Θα φάμε τα μούτρα μας ή όντως κάτι γεννιέται όπως νιώθω κάπου μέσα μου ή μάλλον γεννήθηκε και μαζί του έφερε την ευτυχία;
Η θάλασσα μοιάζει τώρα με έναν τεράστιο δρόμο για κάτι πιο όμορφο…
“Κοίταξα πίσω μου και δεν υπήρχε τίποτα… Μόνο κάτι φτερά, παλιά, λερωμένα, βρώμικα…Μετά ο χρόνος τελείωσε και τα πουλιά γλίστραγαν γεμάτα απόγνωση στα χιόνια…”.
Τα διαβάζω και μου έρχονται σκόρπιες εικόνες στο μυαλό. Λόγια μελαγχολίας, ίσως και παραίτησης που “φτύνουν” τελευταία οι πάντες.”Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα”. Η κρίση, η δουλειά, ημιθανείς φιλοδοξίες και άγχη για μελλοντικούς γάμους και απογόνους μπερδεύονται μεταξύ τους και δημιουργούν μια ομίχλη. Μια ομίχλη που απλώνεται, κρύβει την θάλασσα, θολώνει το βλέμμα.
Τότε ακούω τον εαυτό μου “Εγώ δεν σκέφτομαι έτσι. Δεν μπορώ να δημιουργώ δυσκολίες. Μπορώ να τις λύνω μόνο…”. Αυτά τα λόγια θα ακούγονται από δω και πέρα. Τέρμα οι αρνητικές σκέψεις! Και μετά μου θυμίζω τον σκοπό αυτού του ταξιδιού… Πάω να επισκεφθώ την ανιψιά μου! Μόλις έγινα θεία και σύντομα νονά! Το πιστεύετε; Θα γίνω νονά! Το γράφω και μου ‘ρχοντε τα μάγουλα στα αυτιά! Μα το Θεό αυτό το μωρό θα το λατρεύω! Θα το αγαπώ όσο μπορώ κι ακόμα περισσότερο! Θα του λέω παραμύθια και κάθε βράδυ θα του φέρνω τα αστέρια αγκαλιά!
Για να δούμε… Θα φάμε τα μούτρα μας ή όντως κάτι γεννιέται όπως νιώθω κάπου μέσα μου ή μάλλον γεννήθηκε και μαζί του έφερε την ευτυχία;
Η θάλασσα μοιάζει τώρα με έναν τεράστιο δρόμο για κάτι πιο όμορφο…
