Ξεφλουδισμένες Λέξεις “Welcome to Cyprus”

Γράφει η Γιώτα Δημητρίου

Αγαπώ την πατρίδα μου. Την ιστορία της, τις παραδόσεις της, την διάλεκτο της, τις θάλασσες της, τα παραλιακά στέκια της πόλης μου, τους δρόμους στους οποίους σεργιάνιζα μικρή, προπάντων όμως αγαπώ τους δικούς  μου ανθρώπους που ζουν σε αυτό το μικρό μοιρασμένο νησί, που είναι η πατρίδα μου. Την οικογένεια, τους συγγενείς και τους φίλους μου.
Τα πιο πάνω, για χρόνια με κρατούσαν σφικτά δεμένη με τον τόπο μου. Έλειπα για σπουδές και μετρούσα τις μέρες που θα επέστρεφα πίσω. Πήγαινα Νέα Υόρκη για να εγκατασταθώ μόνιμα, επέστρεφα σε χρόνο dt, επειδή δεν άντεχα μακριά. Εργαζόμουν Λονδίνο με συμβόλαιο ενός χρόνου και μέτραγα τις μέρες που θα έληγε το συμβόλαιο μου για να επαναπατριστώ. “Περνάς άσχημα;” με ρωτούσαν οι φίλοι.
“Περνάω τέλεια” απαντούσα και διηγούμουν την ζωή μου στο εξωτερικό. “Τότε;” με ρωτούσαν έκπληκτοι.
“Πεθυμώ την οικογένεια και τους φίλους μου” απαντούσα.
Ένας φίλος, μου είχε πει όταν επέστρεψα Κύπρο τον περασμένο Δεκέμβριο, “πολύ φοβάμαι ότι επέστρεψες για λάθος λόγους…” Τον κοίταξα γεμάτη απορία. “Δεν είναι οι άνθρωποι που αγαπάς ο λόγος. Αυτοί θα είναι πάντα εδώ και στη καρδιά σου. Είναι επειδή εσύ ακόμη δεν τόλμησες να κόψεις τον ομφάλιο λώρο με τους δικούς σου ανθρώπους, αυτό είναι ανασφάλεια και δεν σε αφήνει να πετάξεις…” Φυσικά αυτό δεν είναι κακό να το ακούς να στο λένε στα 20 σου, ίσως να είναι και αναμενόμενο. Αλλά να το ακούς στα 30+ κάτι χρόνια σου, δεν είναι και ότι πιο φυσικό.
Πραγματικά αγαπώ την πατρίδα μου και τους δικούς μου ανθρώπους που ζουν εδώ.
Αλλά, τον τελευταίο καιρό όλο και αυξάνονται αυτά που μου προκαλούν δυσανασχέτηση, αηδία και….τάσεις φυγής.
* Καταρχάς η άγνοια των ανθρώπων και η τάση να μιλούν με φανατισμό για πράγματα που δεν γνωρίζουν πραγματικά. Πχ να μιλούν για την ιστορία της πατρίδας χωρίς να ξέρουν τα στοιχειώδη.
* Η τάση να προσπαθούν μανιωδώς να σε πείσουν πως η δικιά τους ιδεολογία είναι η σωστή (πολιτική ή θρησκευτική) χωρίς ίχνος σεβασμού στα δικά σου πιστεύω και με έπαρση και αλαζονεία να σε θεωρούν βλάκα επειδή διαφωνείς μαζί τους.
* Η προπαγάνδα των ΜΜΕ που έχει ξεπεράσει κάθε όριο και η τάση των ανθρώπων να δέχονται ότι λέει το χαζοκούτι και να σου λένε με σοβαρό ύφος “μα αφού το είπε η τηλεόραση”. Αυτό θα το περίμενες από αμόρφωτους και βλάκες, αλλά από ανθρώπους με μια άλφα παιδεία δεν το περιμένεις.
* Η ανάγκη για show off, που θυμίζει βλάχο στο Παρίσι.
* Η κακία να θέλουν να φέρουν τον άλλο στο δικό τους χαμηλό επίπεδο, αντί να επιθυμούν και να προσπαθούν να πάνε αυτοί στο (ψηλό) δικό του.
* Ο ρατσισμός που συνήθως κρύβεται σε προτάσεις τύπου “δεν είμαι ρατσιστής αλλά….” Μα είναι δυνατόν να είσαι Κύπριος και να είσαι ρατσιστής; Ξέρετε πόσοι Κύπριοι ζουν στο εξωτερικό; Περισσότεροι από όσοι ζουν στην Κύπρο.  Γι αυτό το “Κύπριος ρατσιστής” είναι πολύ οξύμωρο.  (“Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες κι εμείς ρατσιστές”).
* Η τάση να θεωρούμε όλους τους Τουρκοκύπριους, Τούρκους και να μην τους θέλουμε. Λίγη ιστορία και λίγη επαφή μαζί τους δεν βλάπτει. Η γειτόνισσα μου στο διαμέρισμα μου στη πόλη μου τη Λάρνακα (πριν μετακομίσω Λονδίνο) ήταν Τουρκοκύπρια. Όταν την γνώρισα ήμουν μια σνομπ, καχύποπτη, ηλίθια, βλαμμένη, Ελληνοκύπρια που πίστευε  ότι “είναι Τουρκοκύπρια θα είναι διαφορετική……”. Ε λοιπόν μου έβαλε γυαλιά σε όλα! Καλοσύνη, εσωτερική και εξωτερική ομορφιά και ανωτερότητα προσωπικότητας. Θα μπορούσα να γράφω ώρες για αυτήν, τον σύζυγο και την κόρη της, πόσο λατρεμένα πλάσματα ήταν. Σαφώς και υπάρχουν παλιοχαρακτήρες Τουρκοκύπριοι. Δηλαδή οι Ελληνοκύπριοι είναι όλοι εξαιρετικοί άνθρωποι; Μη τρελαθούμε εντελώς…..
Η συνήθεια να ανακατεύομαστε στις ζωές των άλλων. Με ποιον κοιμήθηκε η τάδε, τι είπε ο τάδε, που πήγε ο τάδε, πόσα λεφτά κρατά ο τάδε, κτλ κτλ κτλ. Στη Κύπρο οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν ζωή μέσα από τις ζωές των άλλων…Μια φράση μόνο μου έρχεται στο μυαλό και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω: Tragic!
Τι θέλω να πω με αυτά που γράφω σήμερα;
Θέλω να πω ότι κάποτε έρχεται η ώρα να κόψεις τον ομφάλιο λώρο και το ότι είσαι Κύπριος δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος να διαθέτεις όλα τα (αρνητικά) χαρακτηριστικά των Κύπριων, ούτε ότι οφείλεις σε κανένα να ζεις για πάντα εδώ.
Στο κάτω κάτω, όσους Κύπριους του εξωτερικού έχω γνωρίσει, αγαπάνε τη Κύπρο πολύ περισσότερο από κάποιους άλλους που την ζουν.