Σκέφτομαι Θέατρο
Γράφει η Γιώτα Δημητρίου, (απόφοιτος Θεατρικών Σπουδών).
Marina Abramovic η Γιαγιά!
Πρόσφατα στο Documentary Film Φεστιβάλ της Λεμεσού προβλήθηκε το ντοκυμαντέρ Marina Abramovic: The Artist is Present, του Matthew Akers. Αυτό με ώθησε να γράψω γι ‘αυτήν, επειδή παρατήρησα πως από την αρχή του Skala Times έχω αναφερθεί εν συντομία σε αυτή, έτσι αυτό το άρθρο είναι αφιερωμένο σε αυτήν και το τι έχει επιτευχθεί.
Η Marina Abramovic είναι performance artist απο τη Σερβία, με βάση της την Νέα Υόρκη.
Ξεκίνησε την καριέρα της στις αρχές του 1970. Ενεργή για πάνω από τρεις δεκαετίες, αυτοαποκαλείται η “γιαγιά του performance”. Η τέχνη της εξερευνά τη σχέση μεταξύ του καλλιτέχνη και του κοινού, τα όρια του σώματος και τις δυνατότητες του μυαλού. Χρησιμοποιεί το κορμί της ως όχημα, ωθώντας τον εαυτό της πέρα από τα όριά του, κάποιες φορές τον θέτει σε κίνδυνο για να το κατορθώσει, δημιουργεί performance που προκαλεί και σοκάρει.
Κάποια απο τα πρώτα της έργα συμπεριλαμβάνουν: Rhythm 10 (1973), το οποίο ήταν το πρώτο της performance που διερευνούσε τα στοιχεία των τελετουργιών και χειρονομιών. Με αυτό το performane η Abramovic άρχισε να εξετάζει την κατάσταση της συνείδησης του καλλιτέχνη. Το Rhythm 5 (1974), ζήτησε να ανακαλέσει την ενέργεια του ακραίου πόνου του σώματος. Το Rhythm 2 (1974), ήταν ένα πείραμα, δοκιμάζοντας πως η κατάσταση της απώλειας της συνείδησης θα μπορούσε να ενσωματωθεί σε ένα performance. Στο Rhythm 0 (1974), δοκιμάσε τα όρια της σχέσης μεταξύ καλλιτέχνη και κοινού. Είχε αναθέσει παθητικό ρόλο στον εαυτό της και έδωσε τη δυνατότητα στο κοινό να είναι η μόνη δύναμη που ενεργεί πάνω της. Αυτό είναι απο τα πιο γνωστά της έργα, η Abramovic είχε τοποθετησει 72 αντικείμενα πάνω σε ένα τραπέζι και το κοινό είχε τη δυνατότητα να τα χρησιμοποιήσει με οποιονδήποτε τρόπο που επέλεγαν. Μερικά από αυτά ήταν αντικείμενα θα μπορούσαν να δώσουν απόλαυση, ενώ άλλα μπορούσαν να προκαλέσουν πόνο. Ανάμεσά ςε αυτά ήταν ένα τριαντάφυλλο, ένα φτερό, μέλι, ένα μαστίγιο, ψαλίδι, ένα νυστέρι, ένα όπλο και μια σφαίρα. Για έξι ώρες, ο καλλιτέχνης επιτρέπε στα μέλη του κοινού να χειραγωγήγουν στο σώμα της.
Στο Imponderabilia (1977), το οποίο δημιουργήθηκε με τον τότε σύντροφό της Ulay, είναι εντελώς γυμνοί και πλαισιώνουν την είσοδο της Galleria d’Arte Communale Moderna στην Μπολόνια της Ιταλίας. Οι επισκέπτες που εισέρχονται στο μουσείο αναγκάζονται να συμπιεστούν μεταξύ των γυμνών κορμιών τους. Ο κάθε επισκέπτης στο μουσείο πρέπει να πάρει δύο σημαντικές αποφάσεις. Κατ ‘αρχάς, θα πρέπει να αποφασίσει αν πρέπει ή όχι να εισέλθει στο χώρο. Δεύτερον, θα πρέπει να αποφασίσει ποιόν απο τους δύο, Μαρίνα ή Ulay να αντικρίσει όταν διέρχεται από την είσοδο. Το ταμπού “γυμνό” κάνει αυτές τις αποφάσεις να φαίνονται κρίσιμες. Μέσω αυτού του performance η Abramovic εκθέτει την κατανόηση μας για το τι είναι μια σωστή δημόσια περσόνα.
Αυτά είναι μερικά απο τα έργα της, Θα μιλήσω για αυτήν και στο επόμενο αρθρο. Μπορείται να δείτε το Rhythm 0: http://www.youtube.com/watch?v=ennfeVSirDU και το Imponderabilia: http://www.youtube.com/watch?v=QgeF7tOks4s&feature=player_embedded#.
Τα λέμε την άλλη εβδομάδα
