Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Φωτογραφίες: Γιώτα Δημητρίου
Πέρσι, Οκτώβριος 2011, στο Λονδίνο, κάποιοι φίλοι μου είχαν προτείνει να λάβουμε μέρος στο Occupy London. Μου εξηγούσαν την σημαντικότητα των occupy ανά τον κόσμο, και σίγουρα δεν ήθελα και πολύ για να λάβω μέρος σε μια εκδήλωση υπερ των δικαίων….Έτσι είχα την τύχη να σταθώ δίπλα του, να ανταλλάξουμε χαμόγελα και να τον ακούσω, στο Occupy London έξω από τον καθεδρικό ναό St Pauls.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα ότι αυτή η εμπειρία θα σημάδευε για πάντα την ζωή μου…Τον θυμάμαι λοιπόν (επειδή γι’ αυτόν θα γράψω σήμερα) να έρχεται με συνοδεία (ασφάλεια) και τα πλήθη ενθουσιασμένα να τον χειροκροτούν. Εγώ με την παρέα μου είχαμε εξασφαλίσει θέση σχεδόν δίπλα από το μικρόφωνο μπροστά από τον καθεδρικό. Αυτός, από κάτω (ανάμεσα στα πλήθη) ερχόταν πάνω, προς εμάς, για να μιλήσει. Ένας ασπρομάλλης….
“Ποιος είναι και γίνεται τόσος σαματάς;” ρώτησα τον Michael.
“Δεν ξέρω, αλλά μοιάζει με τον Julian Assange” μου απάντησε, ενώ ο Joseph μας είπε ενθουσιασμένα “Ναι, είχε διαδοθεί πως θα ερχόταν, αλλά μετά είπαν πως λόγω ασφάλειας δεν θα ερχόταν, αλλά Θεέ μου, αυτός είναι!”
Αυτός ήταν! Ο Julian Assange, των WikiLeaks.
Σε λίγα λεπτά, στεκόταν δίπλα μας. Γινόταν χαμός. Ο κόσμος τον καταχειροκροτούσε σαν ήρωα. Εγώ νόμιζα πως ζούσαμε ιστορικές στιγμές, το είπα στην παρέα.
“Ζούμε ιστορικές στιγμές, είναι γεγονός, τα Occupy γράφουν ιστορία” απάντησε ο πιο ορθολογιστής της παρέας, ο Mat. Μα εγώ εννοούσα τον Julian Assange. Που στεκόταν δίπλα μας. Που σταύρωνε τα χέρια του σαν ιερομάρτυρας και έκλεινε τα μάτια. Που μας χαμογελούσε μελαγχολικά. Το πιο μελαγχολικό χαμόγελο που είχα δει ποτέ μου.
“Περίεργο που ακόμα δεν τον καθάρισαν οι Αμερικάνοι” είπα στους άλλους. “Θα γίνει κι αυτό….δεν θα γλιτώσει. Μέχρι του χρόνου τον Οκτώβριο ξαναμιλάμε….όλο και “τυχαία” κάτι κακό θα πάθει, για να πάψει να υπάρχει το WikiLeaks” είπε ο Mat προφητικά.
Ο Julian μίλούσε κι εμείς (τα πλήθη) επαναλαμβάναμε όλοι μαζί δυνατά κάθε του πρόταση. Για δύο λόγους: να ακούσουν όλοι, ακόμα κι αυτοί που ήταν μακριά και δεν άκουγαν (παρόλα τα μικρόφωνα, ήμασταν χιλιάδες και ήταν δύσκολο να ακούνε όλοι) και επειδή ήταν σίγουρο πως τα ΜΜΕ θα διεστράβλωναν τα λόγια του, η επανάληψη από τα πλήθη κάθε κουβέντας του Julian θα έκανε δύσκολο το έργο των ΜΜΕ να αλλάξουν τις προτάσεις του. Θυμάμαι τη φράση με την οποία έκλεισε την ομιλία του: “Δεν προσπαθούμε να σβήσουμε τους νόμους, προσπαθούμε να διορθώσουμε τους νόμους για ένα καλύτερο κόσμο”.
Αφού μίλησε, ξεσήκωσε τα πλήθη, έκανε και χιούμορ, έφυγε με την συνοδεία (ασφάλεια) του.
Την επομένη οι Times δημοσίευσαν άλλο κλίμα και άλλα μηνύματα από αυτά που πραγματικά είχαν λάβει μέρος μπροστά από τον καθεδρικό ναό του St Pauls. Σαν να ήθελαν να περάσουν το γεγονός στο ντούκου και αρνητικά. Επίσης μας παρουσίασαν πολύ λιγότερους αριθμητικά από όσους ήμασταν.
Ποιος ήταν (και είναι) στ’ αλήθεια ο Julian Assange; Ένας άνθρωπος που εδωσε τιμή στη λέξη δημοσιογραφία, την έκανε να φαίνεται σαν έννοια ιερή. Ήθελε να παρουσιάζει αλήθειες και να ξυπνά τον κόσμο ακόμα και αν αυτό σήμαινε πως παράνομα θα έκλεβε πολιτικά κι όχι μόνο ντοκουμέντα. Κλοπή στο όνομα της δικαιοσύνης. Για το κοινό καλό.Για το καλό του κόσμου, της ανθρωπότητας. Το WikiLeaks του Julian Assange ήταν μια επανάσταση. Ήταν το καλό που αγωνιζόταν κατά του κακού. Πώς ήταν λοιπόν δυνατόν να επιβιώσει ο Julian Assange μέσα στην ζούγκλα “τους”;
O Julian Assange είναι σήμερα υπό κράτηση, κινδυνεύει με θανατική ποινή επειδη κατηγορείται για… βιασμό. Σήμερα στις 15:00 το μεσημέρι, ώρα Κύπρου, ο Ισημερινός αναμένεται να ανακοινώσει αν τελικά θα προσφέρει στον Julian Assange πολιτικό άσυλο ή όχι.
Δεν χρειάζεται να έχεις διαβάσει την “Μαύρη Βίβλο της Αμερικής” του Peter Scowen” , ούτε να έκανες μαθήματα πολιτικής επιστήμης, ούτε καν να είδες τα “Zeitgeist” του Peter Joseph, για να βάλεις το νου σου να δουλέψει και να δεις πως ο “βιασμός” είναι ότι πιο εύκολο και χαζό για να τον καθαρίσουν από την μέση. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιαίτερα έξυπνος για να μπορείς να δεις ξεκάθαρα πως τα WikiLeaks έκαναν ζημιά στους κακούς της γης και έπρεπε να βρουν τρόπο να το διαλύσουν. 
Το Hollywood μάλιστα βιάστηκε να ανακοινώσει πως ετοιμάζει και ταινία για τον Julian Assange και τα WikiLeaks. Μην περιμένεις βέβαια να δεις την πραγματικότητα επί οθόνης. Για το (Αμερικανικό) Hollywood μιλάμε.
Οκτώβριο 2011, είδα για πρώτη φορά (και μάλλον για τελευταία) τον Julian Assange κι είχα καταλάβει ότι ο κόσμος αρχίζει να αλλάζει. Ότι ακόμη υπάρχουν κάποιοι με οράματα για ένα καλύτερο αύριο και το παλεύουν όπως ξέρουν και μπορούν.
Καλοκαίρι 2012, παρακολουθώ τις εξελίξεις “για την υπόθεση” του Julian Assange και καταλαβαίνω πως ο κόσμος χωρίζεται σε αυτούς που θέλουν να τον κάνουν καλύτερο, σε αυτούς που δεν θέλουν και σε αυτούς που απλά δεν τους νοιάζει, φτάνει να είναι οι ίδιοι καλά και ας πεθαίνει ο διπλανός τους.
