Ξεφλουδισμένες Λέξεις “Γενεθλίων παραλήρημα”

Γράφει η Γιώτα Δημητρίου

Λογάριαζες λιμάνια, σου έβγαιναν ταξίδια.
Κρατούσες βαλίτσες έτοιμη για αναχώρηση, τελικά καθόσουν λίγο παραπάνω.
Έλεγες “για πάντα”, σου ερχόταν το “τέλος”.
Ούρλιαζες “ποτέ”, μετά σαν γατάκι σιγοψυθύριζες “ξανά”.
Άκουγες τους άλλους, που ήξεραν –κάποτε- καλύτερα από εσένα, σου έδειχναν τον δρόμο τον ασφαλτοστρωμένο, έλεγες “οκ ευχαριστώ” και έπαιρνες την αντίθετη κατεύθυνση, αυτή με τα αγκάθια, τον χωματόδρομο και τις ανηφόρες.
Έτρωγες τα μούτρα σου και μετά καθόσουν και άκουγες τον Frank Sinatra να τραγουδά “Ι did it my way”. Δεν ξέρω τι κατάλαβε ο Sinatra που he did it his way, αλλά εσύ καταγράφεις ακόμα πληγές από αυτό το “my way”. (Και το περηφανεύεσαι κιόλας –τρομάρα σου!-).
Θαύμαζες ανθρώπων πνεύμα, τους τοποθετούσες πολύ ψηλά. Μετά…..ένα δυνατό μπαμ. Ήταν τα “όμορφα πνεύματα” που έπεφταν από τα πανύψηλα βάθρα που τα είχες τοποθετήσει. (The story of your life: να τοποθετείς ανθρώπους ψηλά και με τις πράξεις τους να πέφτουν χαμηλά….πιο χαμηλά πεθαίνεις).
Τάϊζες περιστέρια που σου δάγκωναν το χέρι με αχαριστία, έκλαιγες, μα τα συγχωρούσες. “Μικρά και ανόητα είναι, δεν ξέρουν τα καημένα”, έλεγες. Δεν ήταν αγιοσύνη, χαζομάρα ήταν.
Δεν μάθαινες, που να πάρει, την πατούσες πάντα, κάνοντας τόπο σε δράκους και μάγισσες να βολεύονται στην πλάτη σου. (Κι ας το έπαιζες ξύπνια).
Λάθος πρότυπα κοριτσάκι κράτησες στο μυαλό σου. Την μεγαλύτερη ζημιά στην έκαναν οι κλασικοί σου (συγγραφείς) που τους ξεκίνησες από πολύ μικρή ηλικία. Σε κοίμησαν παντοτινά σε άλλους κόσμους κι εποχές. (Μήπως είναι καιρός να ξυπνήσεις;  Α μπα! Χλωμό το βλέπω τώρα μετά τα 30 σου).
Δεν βαριέσαι; Όσα κεράκια και να σβήσεις η ίδια θα παραμείνεις.
Μποέμ, ιδεαλίστρια, ενίοτε χαζή, διαβασμένη, (αλλά αλλοπαρμένη), υποψιασμένη, καλή, ανεκτική, με μια φούχτα συγχωροχάρτια, πεισματάρα,ονειροπαρμένη, ρομαντική, επαναστάτρια, ανασφαλής, ενίοτε κομπλεξική, ευαίσθητη και  κάποτε πανηλίθια. Δεν είναι ότι σε νανούρισαν με λάθος βιβλία και θεωρίες, δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα  υλικού ψυχής και καρδιάς, ύπαρξης και όπως ξέρεις δεν μπορείς να αλλάξεις ύπαρξη, τέτοια γεννήθηκες, πώς να το κάνουμε;
Πώς το έλεγε ο Λουντέμης σε εκείνο το βιβλίο που σου έκανε δώρο η μητέρα σου στα 15α γενέθλια σου; “Χωρίζει η μοίρα τους ανθρώπους, τα αηδόνια αλλάζουνε φωλιά, τα μάτια βλέπουν νέους τόπους μα δεν αλλάζει φως μου η καρδιά”.
Σβήσε λοιπόν τα κεράκια σου σήμερα, 21 Αυγούστου, και μην ελπίζεις για αλλαγές χαρακτήρα. Οι καρδιές δεν αλλάζουν (αφού το είπε και ο Μενέλαος Λουντέμης, τι τα θες). Τέτοια θα μείνεις λέμε!
Και στο τέλος θα καμαρώνεις ακούγοντας Frank Sinatra : I did it my way.
Και τι κατάλαβες χαζή;

http://www.youtube.com/watch?v=6E2hYDIFDIU