Γράφει και Φωτογραφίζει η Ρία Λοίζου
Φωτογραφίες σημαίνει αναμνήσεις και αναμνήσεις σημαίνει ζωή.
Ποιος μπορεί άλλωστε να ζήσει μόνο για το παρόν; Εγώ! Αλλά να που και εγώ καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί στιγμές από το παρελθόν, ακόμα κι αν το παρόν είναι τέλειο. Που και αυτό περνάει κι αμέσως αναπολείς το προηγούμενο λεπτό, δευτερόλεπτο και θες απλά να γυρίσεις πίσω…. Στο τραγούδι που μόλις τελείωσε, στη συναυλία που μόνο αρκετή δεν ήταν, στο βραδινό μπάνιο κάτω από την πανσέληνο. Να ξανανέβεις στο “London Εye”, να ξαναφάς λουκουμάδες με μέλι (κι ας ξέρεις ότι σε λιγώνουν και κάνουν το στομάχι σου να πονάει), να ξανακρατήσεις το χέρι που λατρεύεις, να ξαναντικρύσεις τα μάτια που αγαπάς.
Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως όλα περνάνε γρήγορα, σχεδόν αστραπιαία.
Ανοίγεις τα μάτια σου και ξαφνικά προσγειώνεσαι στον καναπέ, μπροστά από ένα υπολογιστή να κοιτάς τα περασμένα. Κοιτώντας τις φωτογραφίες των δύο τελευταίων καλοκαιριών, είδα πολλές και διαφορετικές ακρογιαλιές, ηλιόλουστα πρωινά, λαμπερά χαμόγελα, φουρτουνιασμένες διαθέσεις, όμορφα μάτια, αθώα βλέμματα, ξέγνοιαστα χαχανητά.
Είδα και άλλα πολλά. Πράγματα που μόνο εγώ θα μπορούσα να δω.
Στις φωτογραφίες δύσκολα κάποιος “ξένος” μπορεί να δει όσα μπορεί να δει αυτός που συνδέεται άμεσα με την φωτογραφία κι αυτός δεν είναι παρα μόνο με αυτόν που τράβηξε την φωτογραφία και τον φωτογραφιζόμενο. “Ποτέ δεν θα ξέρεις τι σκεφτόμουν την ώρα που τραβούσα μια φωτογραφία…”
Μόνο αυτοί μπορούν να ξέρουν τι ακριβώς συνέβαινε μέσα τους εκείνη τη στιγμή.
Μόνο αυτοί μπορούν να ξαναζήσουν για λίγο ( ίσως και για πολύ) όλα εκείνα. Στα δύο αυτά καλοκαίρια, ίσως κάποιος τρίτος να έβλεπε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ίδια πρόσωπα (+1), ίδια διάθεση, λαβ ις ιν δι έαρ. Θα αφήσω για εμένα να ξέρω την πιο βαθιά θεώρηση των δύο καλοκαιρινών εκδοχών. Θα κρατήσω για μένα οποιαδήποτε συναισθήματα προκαλούνται κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες, αλλά ταυτόχρονα θα αφήσω εσένα να έχεις τη δική σου γνώμη, τα δικά σου συναισθήματα και τη δική τους εκδοχή. Όπως σε όλες τις ιστορίες άλλωστε. Καλοκαιρινές ή όχι. Δες την φωτογραφία και θα καταλάβεις.
[Και τελικά;]
“Όλα μένουν ίδια αν δεν τ’ αγαπάς ή Όλα μένουν ίδια αν τα αγαπάς”;
Όλα είναι ίδια, το μόνο που αλλάζει είναι η οπτική γωνία που τα κοιτάς!
Φωτογραφίες σημαίνει αναμνήσεις και αναμνήσεις σημαίνει ζωή.Ποιος μπορεί άλλωστε να ζήσει μόνο για το παρόν; Εγώ! Αλλά να που και εγώ καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να αναπολεί στιγμές από το παρελθόν, ακόμα κι αν το παρόν είναι τέλειο. Που και αυτό περνάει κι αμέσως αναπολείς το προηγούμενο λεπτό, δευτερόλεπτο και θες απλά να γυρίσεις πίσω…. Στο τραγούδι που μόλις τελείωσε, στη συναυλία που μόνο αρκετή δεν ήταν, στο βραδινό μπάνιο κάτω από την πανσέληνο. Να ξανανέβεις στο “London Εye”, να ξαναφάς λουκουμάδες με μέλι (κι ας ξέρεις ότι σε λιγώνουν και κάνουν το στομάχι σου να πονάει), να ξανακρατήσεις το χέρι που λατρεύεις, να ξαναντικρύσεις τα μάτια που αγαπάς.
Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως όλα περνάνε γρήγορα, σχεδόν αστραπιαία.
Ανοίγεις τα μάτια σου και ξαφνικά προσγειώνεσαι στον καναπέ, μπροστά από ένα υπολογιστή να κοιτάς τα περασμένα. Κοιτώντας τις φωτογραφίες των δύο τελευταίων καλοκαιριών, είδα πολλές και διαφορετικές ακρογιαλιές, ηλιόλουστα πρωινά, λαμπερά χαμόγελα, φουρτουνιασμένες διαθέσεις, όμορφα μάτια, αθώα βλέμματα, ξέγνοιαστα χαχανητά.
Είδα και άλλα πολλά. Πράγματα που μόνο εγώ θα μπορούσα να δω.
Στις φωτογραφίες δύσκολα κάποιος “ξένος” μπορεί να δει όσα μπορεί να δει αυτός που συνδέεται άμεσα με την φωτογραφία κι αυτός δεν είναι παρα μόνο με αυτόν που τράβηξε την φωτογραφία και τον φωτογραφιζόμενο. “Ποτέ δεν θα ξέρεις τι σκεφτόμουν την ώρα που τραβούσα μια φωτογραφία…”
Μόνο αυτοί μπορούν να ξέρουν τι ακριβώς συνέβαινε μέσα τους εκείνη τη στιγμή.
Μόνο αυτοί μπορούν να ξαναζήσουν για λίγο ( ίσως και για πολύ) όλα εκείνα. Στα δύο αυτά καλοκαίρια, ίσως κάποιος τρίτος να έβλεπε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ίδια πρόσωπα (+1), ίδια διάθεση, λαβ ις ιν δι έαρ. Θα αφήσω για εμένα να ξέρω την πιο βαθιά θεώρηση των δύο καλοκαιρινών εκδοχών. Θα κρατήσω για μένα οποιαδήποτε συναισθήματα προκαλούνται κοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες, αλλά ταυτόχρονα θα αφήσω εσένα να έχεις τη δική σου γνώμη, τα δικά σου συναισθήματα και τη δική τους εκδοχή. Όπως σε όλες τις ιστορίες άλλωστε. Καλοκαιρινές ή όχι. Δες την φωτογραφία και θα καταλάβεις.
[Και τελικά;]
“Όλα μένουν ίδια αν δεν τ’ αγαπάς ή Όλα μένουν ίδια αν τα αγαπάς”;
Όλα είναι ίδια, το μόνο που αλλάζει είναι η οπτική γωνία που τα κοιτάς!
