Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Ο Γιώργος με αποκάλεσε, με κομψό τρόπο, ηλίθια. Μετά πάσκιζε να τα μπαλώσει “εννοούσα ταπεινή και….”.
H αιτία να με αποκαλέσει, εμμέσως πλην σαφώς, ηλίθια, ήταν κάποιες απόψεις που συζητήσαμε, πολιτικού περιεχομένου, στις οποίες διαφωνούσαμε. (Το να διαφωνούν άνθρωποι από τον ίδιο ιδεολογικό χώρο είναι κάποτε ανησυχητικό και κάποτε εποικοδομητικό, στην δικιά μας περίπτωση ήταν λίγο κι απ’ τα δυο).
Η αλήθεια είναι πως είμαι διαβασμένη, αρκετά, σε όλα όσα με ενδιαφέρουν κι όχι μόνο. Μα ποιος είπε ότι μια διαβασμένη δεν μπορεί κάλλιστα να είναι μια ηλίθια διαβασμένη; Μπορεί και καλομπορεί….(Δεν ξέρω αν είμαι, ας το κρίνουν άλλοι…όπως τον Γιώργο που τον αγαπώ –κατα τ’ άλλα- και με έκρινε….”πτωχή τω πνεύματι” ).
Διανύω, που λες, περίοδο ανακατεμένων στοχασμών.
Τα σημαντικά βιβλία της ζωής μου, που έχουν εισβάλει στην βιβλιοθήκη και στο μυαλό μου εδώ και χρόνια, επανέρχονται γύρω μου, σκόρπια στο κρεβάτι και στο πάτωμα. “Να ξεσκονίσουμε την μνήμη της γνώσης”, που δεν ξεχνιέται ποτέ, γιατί είναι σαν βίωμα.
Κι ενώ ρίχνω μια ματιά στο διαδίκτυο σε κριτικές για το βιβλίο του Noam Chomsky, “Περί Αναρχισμού”, που μου εισηγήθηκε ένας φίλος μου, σκέφτομαι πως μπορεί να είμαι μια ηλίθια διαβασμένη, όμως τα διαβάσματα μου, είναι κομμάτι από τον παγκόσμιο θησαυρό πνεύματος. (Επιλεκτική στους ανθρώπους δεν με λες, επιλεκτική στα βιβλία και συγγραφείς -που αγαπώ- ναι). Τα διαβάσματα μου δεν είναι σε καμία περίπωση ηλίθια διαβάσματα…(Έστω κι αν εγώ ενδέχεται, όπως είπαμε, να είμαι μια ηλίθια διαβασμένη).
Κι επειδή είπαμε, διανύω περίοδο ανακατεμένων στοχασμών, δεν θα γράψω τίποτα σήμερα στη στήλη μου αυτή.
Μετά από αυτό τον ανακατεμένο πρόλογο θα σας χαρίσω προτάσεις από αγαπημένα μου βιβλία, όμορφων μυαλών/συγγραφέων:
“Ομολογώ δεν ξέρω και δεν τολμώ να φανταστώ το παρασκήνιο. Γεγονός ήταν ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν δεχόταν την κληρονομιά του Ιόλα. Αφού είδε και απόειδε ο Ιόλας πως με τον υπουργό του ΠΕΧΩΔΕ, τον Τρίτση, δεν γινόταν τίποτα, προσπάθησε μέσω υπουργού Πολιτισμού, της Μελίνας. Δεν ξέρω κι εκεί που σκόνταψε. Η Μελίνα είχε πολλούς εχθρούς μέσα στο ΠΑΣΟΚ, στην αρχή, πριν ανακηρυχτεί κι αυτή αγία. Ο Ιόλας έκανε βέβαια γκάφες χοντρές, μπέρδευε τα ονόματα, έλεγε τον Παπανδρέου Παπαδόπουλο (εννοώντας τον δικτάτορα), όχι επίτηδες, κι αδιάκοπα υμνούσε τον Καραμανλή”. (Βασίλης Βασιλικός)
“Μέχρι τώρα η ιστορία όλης της κοινωνίας είναι ιστορία ταξικών αγώνων. Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με δυο λόγια καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε συνεχή αντίθεση μεταξύ τους, σε ένα αδιάκοπο πόλεμο άλλοτε κρυφό, άλλοτε φανερό, που κάθε φορά τελείωνε ή με τον επαναστατικό μεταχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την κοινή καταστροφή των αντιμαχόμενων τάξεων”. (Καρλ Μαρξ)
Στο κήπο του εξοχικού σπιτιού μου στηΤοσκάνη, υπάρχει ένα μικρό, παλιό ξωκλήσι. Δυστυχώς, είναι πάντοτε κλειστό. Από τότε που πέθανε η μητέρα μου, κανείς δεν το φροντίζει. Κάθε φορά που επιστρέφω στην πατρίδα, πηγαίνω και το ανοίγω. Ξεσκονίζω την Αγία Τράπεζα,προσέχω να μην έχουν κάνει φωλιές τα ποντίκια, να μην έχουν φάει καμιά σελίδα από τη Σύνοψη. Και παρά τον λαϊκισμό μου, τον αθεϊσμό μου, εκεί μέσα νιώθω άνετα. Παρά τις αντικληρικές απόψεις μου εκεί μέσα νιώθω γαλήνη. Και βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι Ιταλοί θα εκμυστηρεύονταν το ίδιο πράγμα. Σε μένα το έχει εκμυστηρευτεί, Θεέ και Κύριε, ο ίδιος ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας, ο άνθρωπος που εισήγαγε τον ιστορικό συμβιβασμό μεταξύ μαρξιστών και καθολικών….” (Οριάνα Φαλάτσι)
Υ.Γ Η Οριάνα Φαλάτσι, (29 Ιουνίου 1929 – 15 Σεπτεμβρίου 2006), η αγαπημένη του Αλέκου Παναγούλη, όσο κι αν άλλαξε από το “Βιετνάμ” της μέχρι το “Οργή και Περηφάνια”, παραμένει πάντοτε μια από τις πολύ αγαπημένες μου, με βιβλία και άρθρα που θεωρώ θησαυρούς…
