Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξε ποτέ καλή μαθήτρια στις διαλέξεις της ζωής. Ότι άκουγε το έντυνε με αμφιβολίες. Μην την πεις αντιδραστική δεν της άρεσε ποτέ η λέξη. Μπορείς όμως να την αποκαλέσεις επαναστάτρια, που είναι η αγαπημένη της λέξη, γι αυτό και μια ζωή ερωτευόταν επαναστάτες και… επαναστάτες wanna be (η ηλίθια!).
Τα έντυνε, που λες, όλα με ιδεαλισμό και κόκκινο χρώμα και νόμιζε πως θα άλλαζε τον κόσμο. Στο διάβα της ζωής συνάντησε κι άλλους ομοϊδεάτες της, συνήθως εκτός της χώρας της, στα ταξίδια της και στις διαμονές της στις γειτονιές του κόσμου. “Είμαστε πολλοί οι ιδεαλιστές, θα τον αλλάξουμε τον κόσμο” της είχε πει ένα βράδυ ο 22χρονος Jeff, που φιλοδοξούσε μια μέρα να γίνει πολιτικός στη χώρα του, τον Καναδά. Ένα βράδυ στο Old Harlow, σε εκείνο το μικρό χωριουδάκι (που θυμίζει Γαλλία), κοντά στο Cambridge της Βρετανίας, λίγο πριν επιστρέψουν στο Campus, ο Jeff της είχε πει πως η ζωή έχει αξία αν της φορτώνεις ένα σωρό όνειρα και ζεις γι αυτά, προσπαθώντας να κάνεις τον κόσμο “a better place”. Όνειρα….Αυτή τον άκουγε με ατέρμονο θαυμασμό. Άνηκε βλέπεις στη σχολή των ιδεαλιστών και την μάγευαν οι άντρες που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο.
Δεν υπήρξε άριστη μαθήτρια της ζωής, ούτε καν καλή! Ανεπρόκοπη μαθήτρια της ζωής υπήρξε! Δεν έμαθε πως ο κόσμος ήταν φτιαγμένος για τους αριβιστές και τους κακούς. Νανουρισμένη με τις κουβέντες του Μισέλ Ζεβάκο (βλέπε “Γέφυρα των Στεναγμών”) πίστευε πως η δύναμη και η μαγκιά είναι η δικαιοσύνη και η καλοσύνη. (Κούνια που την κούναγε!)
Οι άλλοι προχωρούσαν με όπλο ΄”τα λογικά και συμφέροντα” και αυτή πατούσε νάρκες στα χωράφια του ιδεαλισμού και του ρομαντισμού, αλλά κανένα πάθημα δεν της γινόταν μάθημα.
Οι άλλοι προβιβάζονταν στην ζωή και αυτή έμενε ανεξεταστέα, να ακούει τον Βασίλη να τραγουδά “αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει”.
Αξίζει;
