(Γράφει ο Μ.Κ)
Είναι οι φωνές μας σαν συγχορδία
που επαναλαμβάνεται
που αναπαράγεται
που προσποιείται τη διαφορετική
μα μένει πάντα η ίδια
και απλά μεταμφιέζεται
και απλά συγκαλύπτεται
και απλά παλινδρομεί.
Είμαστε κάτι ψυχές που συνωμότησαν
να αφαιρέσουν το χαμόγελο από τα χείλη
όσων βρήκαν το δικό τους καταφύγιο
όσων έζησαν το θαύμα
όσων προσμένουν
το πέταγμα μιας πεταλούδας
την πρωινή δροσιά του Απρίλη
την αρμονία της απλότητας.
Θα είμαστε πάντα κάτι αισθήσεις
που αναμίχθηκαν
που έχασαν το ρόλο τους
που αποσυντονίστηκαν
και ζητούν να αγγίξουν τα όνειρα
και διεκδικούν να ακούσουν το χάδι
και απαιτούν να γευτούν τους ήχους.