Της Γιώτας Δημητρίου
“Μη δίνεις αγώνες που είναι ήδη χαμένοι” μου είπε ο Α. με υφάκι 23χρονου που “εξυπνακίζει”.
“Χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν δόθηκαν ποτέ”, απάντησα με καθόλου ταπεινό ύφος (αυτό το ύφος που υιοθετώ κάθε φορά που παπαγαλίζω κάποιο απόφθεγμα).
Μετά θυμήθηκα το ρητό, που υπάρχει κάπου γραμμένο στους τοίχους του Savino Rock Bar, “Ακατόρθωτο είναι ότι δεν ποθήσαμε αρκετά”.
Οι αγώνες, (οποιασδήποτε μορφής), δίνονται με σύμμαχο πάντα την ελπίδα (μη μου ξεκινήσετε την επιχειρηματολογία των πιθανοτήτων, εσείς οι ορθολογιστές, επειδή έχω δει πολλές φορές τις πιθανότητες να βγαίνουν λάθος).
Θυμάστε το βιβλίο “Η αγάπη άργησε μια μέρα”; Την μέρα που η ηρωϊδα πεθαίνει (αυτοκτονεί) έρχεται το γράμμα που περίμενε μια ζωή. (Ηθικό δίδαγμα: δεν πεθαίνουμε πρώτοι, κουφάλα ελπίδα. Πρώτα πεθαίνεις εσύ και μετά εμείς).
Τα όπλα δεν κατατέθονται. Οι αγώνες δεν σταματούν. Είτε πρόκειται για θέματα υγείας, είτε για θέματα έρωτα, είτε για πολιτικά…..You name it!
Ο αγώνας, είναι αγώνας!
Ακόμα και ο αγώνας επιβίωσης (το άθλημα της εποχής).
Η ελπίδα χρειάζεται, είναι απαραίτητη. Σε κάθε μας αγώνα, είναι αναγκαίο συστατικό.
Καλό είναι βέβαια να υπάρχει και η τακτική του Θεού Μουρίνιο. Δηλαδή στρατηγική και πλάνο. Σε όλους τους αγώνες μας. (Κάτι ξέρει ο Μουρίνιο λέμε).
Και μιας και αναφέραμε το ποδόσφαιρο, η αλήθεια είναι πως οι αγώνες της ζωης, (επαναλαμβάνω: οποιασδήποτε μορφής αγώνες), μοιάζουν πολλές φορές με….ποδοσφαιρικούς αγώνες: δηλαδή κάποιες φορές το αποτέλεσμα ανατρέπεται την τελευταία στιγμή. Κάποιες άλλες φορές το outsider μας προκύπτει φαβορί. Άλλες φορές υπάρχουν εκπλήξεις (π.χ λες “ο Αλωνεύτης έχασε τη δύναμη του” και μπαίνει στο γήπεδο ο Στάθης και τους μαμάει το γήπεδο. Sorry αν δεν σας αρέσει το παράδειγμα μου. Του ΄χω αδυναμία. Ανέκαθεν…).
Περί αγώνων ο λόγος σήμερα. Πάσης φύσεως αγώνων.
Οι άνθρωποι καθημερινά δίνουν αγώνες στο στίβο της ζωής. (Τι κλίσε! Αλλά αληθινό!)
Κάποτε οι πιο σπουδαίοι ήρωες, μέσα από δύσκολους αγώνες, είναι αφανείς ήρωες (π.χ ο βιοπαλαιστής πατέρας που αγωνίζεται για τα 5 παιδιά του).
Αλλά, κάθε πρωί που ξημερώνει, οι άνθρωποι σηκώνονται για να ριχτούν σε κάποιον αγώνα. Κι όσο δύσκολη κι αν έγινε η ζωή, όσο μαύρη κι αν την έκανε το σύστημα (ναι, το παγκόσμιο σύστημα φταίει, το παραδέχθηκε κι ο Nouriel Roubini, της Wall Street, ποια είμαι γω να το αμφισβητήσω;) όσο ακατόρθωτοι κι αν φαίνονται κάποιοι αγώνες (υγείας, βιοποριστικοί, έρωτα, πολιτικοί, υπαρξιακοί κτλ), η ζωή είναι γλυκιά. Και θέλει πάντα σύμμαχο της, σε κάθε αγώνα, την ελπίδα. Αλλιώς δεν την παλεύεις….
Κάποτε ένας φίλος μου Ιταλός από το Rimini, ο οποίος σπούδαζε Λονδίνο, με ρώτησε “τι σημαίνει για σένα ελπίδα;” Και απάντησα: “δύναμη”.
Με κοίταξε με χαμόγελο και μου είπε “για μένα ξέρεις τι είναι ελπίδα; Κάποια λόγια χαραγμένα στον τοίχο ενός υπόγειου στην Κολονία, που καταστράφηκε στους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: Πιστεύω στον ήλιο ακόμα και όταν δεν λάμπει. Πιστεύω στην αγάπή, ακόμα κι όταν δεν την νιώθω. Πιστεύω στο Θεό ακόμα κι όταν σωπαίνει….”
Κανένας αγώνας δεν γίνεται χωρίς ελπίδα. Κανένας αγώνας δεν παλεύεται αν δεν αισθάνεσαι φως στην άκρη του τούνελ (έστω να το νιώθεις, ακόμα κι όταν δεν το βλέπεις).
Καλούς αγώνες λοιπόν! Πάσης φύσεως. Με ελπίδα….πάντα!
Γιατί η ζωή είναι γλυκιά….είναι ωραία. Κι αξίζει να νικάς…. στους αγώνες της.
Υ.Γ “Οι μεγάλες ελπίδες, κάνουν μεγάλους ανθρώπους” (Thomas Fuller 1608-1661)
