“Η κοινωνία πρέπει να πάψει να αναθέτει και να πάρει την τύχη της στα χέρια της…”
O Ελλαδίτης Λεωνίδας Βατικιώτης είναι διδάκτορας του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών. Η διδακτορική του διατριβή αφορούσε την παγκόσμια οικονομία κι ειδικότερα τις αιτίες της οικονομικής κρίσης του 1970. Ασχολείται επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία από το 1991, με εξειδίκευση σε θέματα διεθνών και παγκόσμιας οικονομίας. Γράφει σε εφημερίδες και περιοδικά και έχει πραγματοποιήσει δημοσιογραφικές αποστολές σε περισσότερες από 15 χώρες της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Λατινικής Αμερικής.
Έχει επίσης, μεταφράσει αρκετά βιβλία. Το 2011 επιμελήθηκε επιστημονικά το ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ Debtocracy – Χρεοκρατία (debtocracy.gr και xreokratia.gr) των Άρη Χατζηστεφάνου και Κατερίνα Κιτίδη, που αναφέρεται στην οικονομική κρίση της Ελλάδας. Τον Ιούνιο του 2011 το Debtocracy κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Λιβάνη. Δύο φορές (2007, 2010) έχει εκλεγεί στη Συνέλευση Αντιπροσώπων του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας. Από το 2010 διδάσκει σε Πανεπιστήμιο στο νησί μας, συγκεκριμένα, διδάσκει Πολιτική Οικονομία στο Varna Free University of Cyprus. Σήμερα κλέβει λίγο από τον πολύτιμο του χρόνο, για να μιλήσει στο κυπριακό διαδικτυακό περιοδικό Skala Times. Σε μια συνέντευξη για όλα όσα μας ενδιαφέρουν, ο Λεωνίδας Βατικιώτης μιλά χωρίς φόβο, έξω από τα δόντια και πάντα με επιχειρήματα, έτσι όπως (πρέπει να) ξέρουν να μιλούν, οι σωστοί καθηγητές.
Της Γιώτας Δημητρίου
Η Διδακτορική σας διατριβή (που αξιολογήθηκε ομοφώνως με άριστα) αφορούσε την παγκόσμια οικονομία κι ειδικότερα τις αιτίες της οικονομικής κρίσης του 1970. Σήμερα ζούμε μια άλλη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση του ’70 έχει κοινά με την “δικιά” μας σήμερα;
Η κρίση των αρχών της δεκαετίας του ’70 δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Η δημοσιονομική κρίση που ταλανίζει σήμερα τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι το τίμημα που πληρώνουν τα κράτη για τις δυσθεώρητου κόστους επιχειρήσεις διάσωσης των τραπεζών που οργάνωσαν τα προηγούμενα χρόνια. Παρεμπιπτόντως, αν η Ιρλανδία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Κύπρος είχαν εθνικοποιήσει τις τράπεζες όπως έκανε η Ισλανδία (με πλήρη εγγύηση των καταθέσεων) ποτέ δεν θα είχε φτάσει η κρίση σε τέτοιο σημείο παροξυσμού και ποτέ οι λαοί δεν θα είχαν καταβάλλει τέτοιο κοινωνικό κόστος. Από την άλλη, η υπερδιόγκωση των τραπεζών, όπως εμφανίστηκε με την δημιουργία της πιστωτικής φούσκας, ήταν μια οδό διαφυγής από τα χαμηλά κέρδη στην μεταποίηση που κληροδότησε η κρίση του ’70. Εν συντομία λοιπόν, έχουμε μια κρίση στην μεταποίηση η οποία μένει για δεκαετίες άλυτη κι εν μέρει ξεπερνιέται με την λεγόμενη χρηματιστικοποίηση. Το τέλος της επιχειρείται να μην προσλάβει τραγικές διαστάσεις μέσω των επιδοτήσεων που δίνουν τα κράτη. Κι έτσι ο λογαριασμός μεταβιβάζεται από τους τραπεζίτες στους φορολογούμενους.
Γνωρίζουμε πως την κάθε κρίση την διαδέχεται η οικονομική άνθηση. Ωστόσο, σε συνέντευξη μου με έναν από τους πλουσιότερους επιχειρηματίες στην Βρετανία, τον Αγγλοκύπριο Αντρέα Παναγιώτου (του Ability Group) ο οποίος βρίσκεται κάθε χρόνο στο “Rich List” των Sunday Times, μου είχε τονίσει ότι δεν θα βγούμε ποτέ ουσιαστικά από αυτή την κρίση. Μου εξήγησε πως δεν πρόκειται να πάμε στη “πριν την κρίση εποχή”. Θα υπάρξει ύφεση, αλλά όχι ουσιαστική έξοδος από την παγκόσμια οικονομική κρίση…..Θα ήθελα την γνώμη σας γι αυτό.
Αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα και φαίνεται πεντακάθαρα στις ΗΠΑ όπου τυπικά η περίοδος της ύφεσης έχει λήξει προ πολλού. Η ανεργία ωστόσο εξακολουθεί να κινείται σε αδικαιολόγητα υψηλά επίπεδα: άνω του 8% όλο το 2012 όταν το 2006 – 2007 ήταν 4-5%. Κι αυτό συμβαίνει παρότι όταν η κρίση ήταν στο απόγειό της, κλάδοι με μακρά συνδικαλιστική παράδοση όπως για παράδειγμα των εργατών στην αυτοκινητοβιομηχανία, παραιτήθηκαν από πολλές κατακτήσεις τους. Παρόλα αυτά, η επιστροφή στους θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης της οικονομίας δεν σήμανε αύξηση της απασχόλησης. Ούτε η παραίτηση από τις κατακτήσεις σήμανε την δημιουργία θέσεων εργασίας. Το χειρότερο ωστόσο είναι πως τίποτε δεν προμηνύει υψηλότερους ρυθμούς οικονομικής μεγέθυνσης για το επόμενο χρονικό διάστημα. Σε Κίνα, ΗΠΑ και Ευρώπη οι προβλέψεις είναι ζοφερές, προδικάζοντας ακόμη χειρότερες μέρες για την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Είναι γνωστό ότι τάσεστε υπερ της επαναφοράς της Δραχμής, ή τελοσπάντων ενός εθνικού (για την Ελλάδα) νομίσματος. Δώστε μας περιληπτικά τους βασικότερους λόγους που ενισχύουν την θέση σας αυτή.
Το ευρώ αποδείχτηκε το πιο αποτυχημένο σχέδιο της μεταπολεμικής Ευρώπης. Η έμπνευση κι ο σχεδιασμός ανήκαν εξ ολοκλήρου στην Γερμανία. Αν κάτι επεδίωκε το Βερολίνο μέσα από την κατάργηση των νομισματικών συνόρων ήταν να αλώσει εμπορικά τις περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης, όπως κι έγινε. Η δημιουργία τεράστιων εμπορικών ελλειμμάτων χρηματοδοτούταν επί χρόνια (με αποτέλεσμα να μην φαίνονται οι αρνητικές κοινωνικές επιπτώσεις της) από αντίστοιχες χρηματικές ροές, τον εύκολο και φθηνό δανεισμό. Όταν αυτός αποσύρθηκε, με το κλείσιμο του οικονομικού κύκλου, τότε όπως συμβαίνει και με την άμπωτη φάνηκε η γύμνια της οικονομίας και τα τραύματα που είχαν προκληθεί. Αν υπήρχε το όπλο των νομισματικών υποτιμήσεων και κάθε χώρα μπορούσε να αναπροσαρμόσει τη συναλλαγματική της ισοτιμία ποτέ δεν θα κατέρρεαν με τόσο θόρυβο και ταυτοχρόνως ή δεν θα έφταναν στο χείλος της κατάρρευσης χώρες όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα και τώρα η Κύπρος. Οι μεγάλες διαφορές που υπάρχουν σε αυτό το σύνολο δεν συγκαλύπτουν την κοινή αιτία της κρίσης, που είναι το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα και η συνακόλουθη αδυναμία νομισματικών υποτιμήσεων. Σήμερα ο βασικότερος λόγος για τον οποίο πρέπει να αμφισβητηθεί το κοινό νόμισμα και το οικοδόμημα της ΕΕ σχετίζεται με την μετατροπή τους σε μια μηχανή επιβολής διαρκούς και εξοντωτικής λιτότητας. Πλέον ευρώ σημαίνει μείωση μισθών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης και κατάργηση κοινωνικών παροχών. Πρόκειται δε για μια κατάσταση παγιωμένη κι αμετάκλητη, που δεν μπορεί να μεταβληθεί αν αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί, όπως πολλοί πολιτικοί χώροι πιστεύουν.
Ωστόσο, Γερμανοί οικονομολόγοι τονίζουν ότι η έξοδος από το Ευρώ θα τριπλασιάσει το χρέος της Ελλάδας και θα την αποκλείσει οικονομικά…
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν πρέπει να πληρωθεί! Οι Γερμανοί είναι οι τελευταίοι που δικαιούνται να έχουν λόγο για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας καθώς εντελώς αυθαίρετα και κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και συμφωνιών που έχουν υπογράψει οι ίδιοι αρνούνται να πληρώσουν στην Ελλάδα τις πολεμικές αποζημιώσεις κι επίσης να αποπληρώσουν το αναγκαστικό δάνειο που πήρε η Ελλάδα για να εξυπηρετήσει το Τρίτο Ράιχ. Ο Χίτλερ μάλιστα είχε συμφωνήσει πως αυτό το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί και σήμερα το Τέταρτο Ράιχ κωφεύει παραβλέποντας τις υποχρεώσεις του, οι οποίες ανέρχονται σε 1 τρισ. ευρώ. Είναι δηλαδή σχεδόν τριπλάσιες του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους. Κατά συνέπεια οποιαδήποτε συζήτηση μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας για το δημόσιο χρέος πρέπει να ξεκινάει από την αναγνώριση εκ μέρους του Βερολίνου των υποχρεώσεών του και μετά να περνάει στο θέμα των ελληνικών υποχρεώσεων.
Αν η Γερμανία θέλει να ηγείται της Ευρώπης δεν μπορεί να διδάσκει το νόμο της ζούγκλας, δηλώνοντας έμμεσα πλην σαφώς ότι η ίδια γράφει το διεθνές δίκαιο στα παλαιότερα των υποδημάτων της και την ίδια ώρα να απαιτεί από άλλα κράτη να τιμούν τις υποχρεώσεις τους. Πρόκειται για θράσος!
Ο Noam Chomsky σε συνέντευξη του σε Ελλαδική εφημερίδα έχει πει πως “η Ελλάδα καταστρέφεται βάσει σχεδίου”. Τι πιστεύετε εσείς γι αυτό; Ήταν βάσει σχεδίου η κόλαση που βιώνει η Ελλάδα σήμερα;
Αυτό που μετά βεβαιότητας ξέρουμε σήμερα (με βάση δηλώσεις του τότε επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντομινίκ Στρος Καν αλλά και του αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών, Φίλιππου Σαχινίδη, στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου) είναι πως η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε προαποφασίσει την υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ αν όχι πριν την εκλογή της, τον Οκτώβριο του 2009, τουλάχιστον από την πρώτη μέρα που ανέλαβε.
Ξέρουμε επίσης ότι η Ελλάδα είχε πλήθος άλλων επιλογών για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες όπως την έγκαιρη απορρόφηση ρευστού που είχε προσφερθεί από τον Ιανουάριο του 2010, τον διμερή δανεισμό από φίλες χώρες (πχ Ρωσία) και τον εσωτερικό δανεισμό. Επέλεξε ωστόσο την λύση των μνημονίων και της Τρόικας για άλλους λόγους που σχετίζονται με τους όρους που συνόδευσαν την δανειοδότηση. Οι όροι αυτοί αποτέλεσαν θείο δώρο για την ελληνική οικονομική ελίτ που επιζητούσε εναγωνίως μια καλή αφορμή για να γκρεμίσει τις μεταπολεμικές κατακτήσεις των εργαζομένων. Το γεγονός μάλιστα ότι συνεχίζει να βαδίζει αυτό τον δρόμο παρότι μετά βεβαιότητας δεν οδηγεί στη δημοσιονομική εξυγίανση δείχνει πως το ζητούμενο δεν ήταν η αποφυγή του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, αλλά η διάλυση του συστήματος υγείας και η μείωση των μισθών.
Τελικά η Ε.Ε έχει αποδειχθεί μια πλάνη; Πόσο εύκολο είναι να αποχωρήσουν από την Ε.Ε χώρες όπως Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία κ.ά;
Κατ’ αρχάς πρέπει να πούμε πως η συνέχιση της παραμονής αυτών των χωρών στην ΕΕ δεν προμηνύεται τίποτε το θετικό για τις κοινωνίες. Μερικές δεκαετίες πριν η ένταξη στην ΕΕ παρουσιαζόταν ως ένα μέσο για την κοινωνική και οικονομική ευημερία, την δημοκρατική θωράκιση ακόμη και την περιβαλλοντική προστασία μέσω της υιοθέτησης της σχετικής ευρωπαϊκής νομοθεσίας που ήταν πολύ πιο αυστηρή από την αντίστοιχη εθνική. Σήμερα όμως βλέπουμε τα προγράμματα λιτότητας να επιβάλλονται από την ΕΕ, εκλεγμένοι πρωθυπουργοί όπως ο Γιώργος Παπανδρέου κι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι (ανεξαρτήτως της γνώμης που έχει γι’ αυτούς ο καθένας) να παύονται από την Μέρκελ (Νοέμβριος 2011) κι επίσης την ίδια την Γερμανία να απαιτεί την μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη Ειδική Οικονομική Ζώνη όπου δεν θα υφίσταται εργατικό δίκαιο ενώ το φορολογικό και το δίκαιο προστασίας του περιβάλλοντος θα έχουν ανατραπεί πλήρως. Άρα, η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ είναι όρος για την επιβίωση των κοινωνιών. Εύκολο δεν είναι. Είναι όμως αναγκαίο! Η επόμενη μέρα μπορεί ωστόσο να συνοδευτεί από νέες μορφές οικονομικής ολοκλήρωσης που θα συμπεριλαμβάνουν χώρες όπως οι νοτιο-ευρωπαϊκές με παρόμοιο επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης.
Ασχολείστε επαγγελματικά με τη δημοσιογραφία από το 1991, με εξειδίκευση σε θέματα διεθνών και παγκόσμιας οικονομίας. Έχετε πραγματοποιήσει δημοσιογραφικές αποστολές σε περισσότερες από 15 χώρες της Μέσης Ανατολής, των Βαλκανίων και της Λατινικής Αμερικής. Ποιος ο ρόλος της δημοσιογραφίας στην εποχή που διανύουμε σήμερα κύριε Βατικιώτη; Όλοι μιλάνε για “καθεστωτικά ΜΜΕ και προπαγάνδα”. Το άλλοτε λειτούργημα της δημοσιογραφίας μοιάζει σήμερα με επάγγελμα “χαφιέ”. Ποια η γνώμη σας;
Η δυνατότητα άσκησης αδέσμευτης, αποκαλυπτικής κι ερευνητικής δημοσιογραφίας έχει περιοριστεί απελπιστικά παρότι ποτέ δεν προσφερόταν κι απλόχερα. Η οικονομική κρίση όμως είχε δύο συνέπειες που και οι δύο λειτούργησαν αρνητικά. Πρώτον οδήγησαν στην συγκέντρωση των ΜΜΕ σε λίγα χέρια με αποτέλεσμα πανίσχυροι όμιλοι να ελέγχουν την πληροφορία με πρώτο κριτήριο την επιβίωσή τους ως κερδοφόρες επιχειρήσεις. Τι τύχη μπορεί να έχει σε ένα τέτοιο όμιλο μια πρόταση για την χρηματοδότηση ενός ρεπορτάζ για την επισφαλή εργασία στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας όταν ο εν λόγω όμιλος χρησιμοποιεί ο ίδιος κατά κόρον την επισφαλή κι όχι την μόνιμη και σταθερή εργασία για να αυξήσει τα κέρδη του; Το δυσάρεστο είναι πως αυτή η πρόταση θα πέσει στο κενό ακόμη κι από ένα Μέσο που έχει την διάθεση ή την ευρύτητα σκέψης να την χρηματοδοτήσει λόγω οικονομικής στενότητας! Η κρίση επομένως εντείνοντας τις μονοπωλιακές καταστάσεις στον χώρο της ενημέρωσης και περιορίζοντας τους πόρους έχει υπονομεύσει την ελευθεροτυπία και το ίδιο το κύρος του Τύπου.
Τα κυπριακά δρώμενα τα παρακολουθείτε; Αν ναι, τι πρέπει να φοβάται και για τι να ανησυχεί σήμερα η Κύπρος;
Η Κύπρος πρέπει πάση θυσία να αποτρέψει την προσφυγή της στον χρηματοδοτικό μηχανισμό και την υπαγωγή της σε καθεστώς Μνημονίων. Το διακύβευμα είναι τεράστιο και δεν περιορίζεται μόνο στην βύθιση σε μια δίνη ύφεσης και λιτότητας, όπως έχει συμβεί σε όλες τις άλλες χώρες που εντάχθηκαν σε αυτό το καθεστώς, με αποτέλεσμα να τιναχθεί στον αέρα η κοινωνική συνοχή. Λόγω των οξυμένων και άλυτων εθνικών ζητημάτων που αντιμετωπίζει η Κυπριακή Δημοκρατία με την παράνομη τουρκική κατοχή, η μετατροπή της σε κράτος «περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας» θα σημάνει αργά ή γρήγορα την οριστική της διχοτόμηση και τη νομιμοποίηση της τουρκικής κατοχής μέσω ενός νέου διχοτομικού σχεδίου Ανάν. Ένα κράτος αδυνατισμένο, χωρίς εσωτερική συνοχή που κάθε τρεις και λίγο θα ζητάει νέα δάνεια ως επαίτης για να εισπράττει χλεύη και ταπεινώσεις από ασήμαντους υπαλλήλους των Βρυξελλών, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα, που θα βρει το σθένος να πει όχι σε μια τέτοια επιβολή;
Έρχεστε συχνά στο νησί μας για να διδάξετε. Πόσο μεγάλη ευθύνη είναι ο ρόλος του καθηγητή;
Η ευθύνη του καθηγητή είναι σημαντική δεδομένου ότι φέρει το βάρος να διευρύνει τους ορίζοντες των φοιτητών, καλλιεργώντας την κριτική σκέψη και την αμφισβήτηση την ίδια ώρα που θα πρέπει να δημιουργεί και την αγάπη στο επιστημονικό αντικείμενο. Πρόκειται για στόχους που εκ πρώτης όψεως αποκλίνουν. Επί της ουσίας αλληλοσυμπληρώνονται όταν το μάθημα παύει να είναι διαχείριση, ταξινόμηση και μετάδοση πληροφοριών και γίνεται ουσιαστικό.
Η έξαρση του νεοναζισμού που οφείλεται; Το ότι χιλιάδεςΈλληνες υποστηρίζουν ένα νεοναζιστικό κόμμα, την Χρυσή Αυγή, τι σημαίνει αυτό κύριε Βατικιώτη;
Η άνοδος της Χρυσής Αυγής εκφράζει την απονομιμοποίηση του ελλαδικού πολιτικού συστήματος. Όταν τα μεγαλύτερα κόμματα εξαπατούν τους ψηφοφόρους τους υλοποιώντας τα εντελώς αντίθετα απ’ αυτά που υποσχέθηκαν προεκλογικά τότε οι αιτίες για την άνοδο του φασισμού δεν πρέπει να αναζητηθούν στις παρυφές του πολιτικού συστήματος αλλά στα όσα συνέβησαν στην ίδια του την καρδιά. Το ίδιο συμπέρασμα επιβεβαιώνεται κι από ένα ακόμη γεγονός: Την υιοθέτηση εκ μέρους των μεγάλων κομμάτων εξουσίας πρακτικών που νομιμοποιούν τον λόγο της Χρυσής Αυγής. Θα σας το πω με δύο παραδείγματα. Όταν ο Ανδρέας Λοβέρδος, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, ως αρμόδιος υπουργός αναλαμβάνει την ευθύνη να δώσει στη δημοσιότητα φωτογραφίες οροθετικών κάτι που δεν έχει προηγούμενο ούτε σε ανεπτυγμένη ούτε σε υπανάπτυκτη χώρα, γιατί προκαλεί εντύπωση το κάλεσμα της Χρυσής Αυγής να πετάξουμε στον Καιάδα τους ανάπηρους; Επίσης, όταν ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς ζητάει «να επανακτήσουμε τις πόλεις μας» γιατί να θεωρείται πρόκληση ο χαρακτηρισμός των μεταναστών από Χρυσαυγίτη βουλευτή ως «σκουπίδια»; Εν συντομία το αυγό του φιδιού εκτράφηκε από το ίδιο το πολιτικό σύστημα και από ‘κει συνεχίζει να εκτρέφεται με την θεσμοθέτηση του ρατσισμού ως επίσημου πολιτικού λόγου.
Η αποτυχία του ΚΚΕ στις εκλογές στην Ελλάδα και μάλιστα σε μια κρίσιμη περίοδο για τη χώρα τι σήμαινε;
Η σημαντική εκλογική πτώση του ΚΚΕ στο 4,5%, που αποτελεί αρνητικό ρεκόρ για ολόκληρη την μεταπολίτευση, είναι το κόστος που πλήρωσε για την αδιαφορία που επέδειξε απέναντι στο αίτημα του κόσμου της Αριστεράς για ενότητα και κοινή δράση ενάντια στην επίθεση που δέχεται. Το ΚΚΕ επίσης πλήρωσε την απροθυμία του να διαμορφώσει αιτήματα άμεσα υλοποιήσιμα, στο σήμερα κι όχι στο μακρινό μέλλον όταν θα έχει κερδίσει το ίδιο την εξουσία, τα οποία θα ανακουφίζουν τα κοινωνικά στρώματα που είδαν την θέση τους να καταποντίζεται. Το ΚΚΕ απέκλεισε το ενδεχόμενο μερικής έστω νίκης σήμερα αφήνοντας ανοιχτό το έδαφος στις κυβερνητικές λύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιο ήταν το μήνυμα από τις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα;
Στις εκλογές του Ιουνίου οι έλληνες πολίτες ψήφισαν κατά πλειοψηφία όχι στα Μνημόνια και την λιτότητα, ενώ ακόμη κι η σημερινή κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά δεσμεύτηκε να επαναδιαπραγματευτεί τα Μνημόνια της ανεργίας και της φτώχειας. Αυτό ωστόσο που έχει συμβεί είναι να εφαρμόζεται στο ακέραιο η πολιτική των κυβερνήσεων Γιώργου Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμου: Άνευ όρων υποταγή στην Τρόικα, όταν μέχρι στιγμής η τυφλή συμμόρφωση των κυβερνήσεων με τις παράλογες απαιτήσεις τους το μόνο που έχει καταφέρει είναι να εκτινάξει την ανεργία στο 24% από 8% που ήταν πριν 3 χρόνια, να έχει γεμίσει η Αθήνα άστεγους κι η Ελλάδα να έχει χρεοκοπήσει για πέμπτη φορά στην ιστορία της. Η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά συνεχίζοντας να εφαρμόζει αυτή την πολιτική, όπως κάνει τώρα με την πρόθεσή της να ψηφίσει το νέο πακέτο περικοπών τελικού ύψους 13 δισ. ευρώ το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να οξύνει στο έπακρο την πολιτική κρίση.
Την υπόθεση του Julian Assange του WikiLeaks την παρακολουθείτε; Πρόκειται για ακόμη μια ιστορία με πρωταγωνίστρια την Αμερική, ποια η γνώμη σας;
Ο Τζουλιάν Ασάντζ είναι ένας σύγχρονος ήρωας στη μάχη της ελευθεροτυπίας, στον αγώνα της ελευθερίας του λόγου. Στην πράξη, παραμένει φυλακισμένος στην πρεσβεία του Ισημερινού, γιατί ξέρει πως αν βγει από το κτίριο θα συλληφθεί για να απελαθεί στη Σουηδία κι από κει θα καταλήξει στο κολαστήριο του Γκουαντάναμο. Αυτή θα είναι η τιμωρία του για την απόφασή του να δώσει στη δημοσιότητα εκατοντάδες χιλιάδες διαβαθμισμένα έγγραφα του αμερικάνικου υπουργείου Εξωτερικών. Να επισημάνουμε μάλιστα πως κανένα από αυτά τα έγγραφα δεν έθεσε σε κίνδυνο την ασφάλεια αμερικάνων στρατιωτών. Αποκάλυψαν όμως, σε όλο τους το μεγαλείο, τους βρόμικους πολέμους που διεξάγουν οι ΗΠΑ στο Ιράκ και το Αφγανιστάν κι επίσης τις ωμές πολιτικές τους παρεμβάσεις σε χώρες υποτίθεται ανεξάρτητες και κυρίαρχες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος.
Κάποιοι χρεώνουν στην Αμερική ένα 90% των πολέμων και συγκρούσεων στον κόσμο και συγκεκριμένα στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ….Κάτι που βέβαια κρατάει χρόνια… Με τα διεθνή κινήματα σήμερα (occupy, anonymous, κτλ), ντοκυμαντερ (Zeitgeist κ.α) και διαδίκτυο, μπορεί να ξυπνήσει ο κόσμος και να πετύχει κάποια αλλαγή; Μπορούν δηλαδή τα διεθνή κινήματα να σταματήσουν τα αιματηρά και σκληρά σχέδια των ΗΠΑ και των ομοίων της Αμερικής;
Τις τελευταίες δεκαετίες είμαστε πράγματι μάρτυρες μιας αφύπνισης των λαών. Από τις κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση το 2000 μέχρι το κίνημα Occupy και τις διαδηλώσεις που συγκλονίζουν αυτές τις μέρες την Αθήνα, την Λισσαβόνα και την Μαδρίτη ενάντια στην λιτότητα, είναι εμφανές ότι κάτι έχει αλλάξει σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και το «1%», κατά την ορολογία του κινήματος Occupy, δεν έχει την πολυτέλεια να αποφασίζει μόνο του. Παρόλα αυτά το σημερινό τοπίο στην «αντίπερα όχθη» πιο πολύ θυμίζει το χθες παρά το αύριο. Οι τομές που πρέπει να γίνουν στο κίνημα, την ιδεολογία και την δημοκρατία στο εσωτερικό του είναι στοιχήματα που παραμένουν στο τραπέζι…
Κάποιοι μιλούν για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάμεσα τους και ο γνωστός διπλωμάτης Χένρο Κίσινγκερ. Αλήθεια, εσείς, με εξειδίκευση σε θέματα διεθνών και παγκόσμιας οικονομίας, βλέπετε το ενδεχόμενο ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου;
Αυτό που γίνεται εμφανές είναι ότι η περιοχή μας, η ανατολική Μεσόγειος, σύντομα θα βρεθεί στο επίκεντρο νέων πολεμικών τυχοδιωκτισμών. Αιτία θα είναι για μια ακόμη φορά το Ισραήλ, που αποτελεί μόνιμο παράγοντα αποσταθεροποίησης. Οι απειλές που διατυπώνει εναντίον του Ιράν με αφορμή το πυρηνικό πρόγραμμά του είναι ανυπόστατες και, το σημαντικότερο, προκλητικές αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι το εβραϊκό κράτος είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που βεβαιωμένα διαθέτει πυρηνικά χωρίς μάλιστα να επιτρέπει να ελεγχθούν από τις αρμόδιες διεθνείς υπηρεσίες… πρόκληση επίσης αποτελεί κι η κάλυψη που προσφέρουν οι ΗΠΑ στην επιθετικότητα του Ισραήλ αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι οι ΗΠΑ είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που έχει χρησιμοποιήσει πυρηνικά στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι χωρίς να υφίσταται πραγματικός λόγος, αλλά στο πλαίσιο μιας επίδειξης ισχύος που σήμανε την έναρξη του ψυχρού πολέμου.
Τι πρέπει να έχει κατά νου ο Έλληνας και ο Κύπριος τις δύσκολες αυτές μέρες που διανύει η ανθρωπότητα;
Η οικονομική κρίση και η γεωπολιτική αστάθεια διαμορφώνουν ένα ασυνήθιστα ρευστό κι εξαιρετικά απειλητικό τοπίο για τους λαούς της περιοχής. Ο κίνδυνος είναι σαφής: οπισθοδρόμηση σε κάθε μέτωπο! Από τα κοινωνικά δικαιώματα μέχρι τα εθνικά. Ο μοναδικός παράγοντας που μπορεί να δράσει ανασταλτικά απέναντι σε αυτή την άμεση απειλή είναι η ίδια η κοινωνία που πρέπει να πάψει να αναθέτει σε άλλους την επίλυση των προβλημάτων της και να πάρει την τύχη της στα χέρια της…
