“Αν είναι να ‘ρθει, θα ‘ρθει. Αλλιώς θα προσπεράσει.”
Γράφει η Ρια Λοϊζου
Δεν ήμουν και δεν θα γίνω ποτέ μίζερος άνθρωπος. Την μιζέρια και την αυτολύπηση δεν τις μπορώ, δεν τις αντέχω.Έχω μάθει στην ζωή μου να δέχομαι αυτά που μου συμβαίνουν και να μην παραπονιέμαι.
“Περνώ απλά μια δύσκολη φάση.” “Θα το ξεπεράσω και το ξέρω.” Τα λόγια που σιγοψιθυρίζω στον εαυτό μου κάθε φορά που τον βρίσκω να κάνει βόλτες με αυτό το άτιμο “τρενάκι του τρόμου” που είμαι πολύ σίγουρη πως σε όλους έχει κράτηση μια θέση…
“Περνώ απλά μια δύσκολη φάση.” “Θα το ξεπεράσω και το ξέρω.” Τα λόγια που σιγοψιθυρίζω στον εαυτό μου κάθε φορά που τον βρίσκω να κάνει βόλτες με αυτό το άτιμο “τρενάκι του τρόμου” που είμαι πολύ σίγουρη πως σε όλους έχει κράτηση μια θέση…
Είμαι αισιόδοξη. Πάντα ήμουν. Η αισιοδοξία είναι ένα στοιχείο του χαραχτήρα μου που αγαπώ. Όσο χάλια κι αν είμαι εξακολουθώ να είμαι αισιόδοξη.
Νιώθω να πνίγομαι μέσα σε σκέψεις και συναισθήματα μπερδεμένα. Έχω τόσα πολλά να βγάλω από μέσα μου.
Κατά καιρούς ξεσπώ. Φωνάζω, δακρύζω, αδειάζω και ηρεμώ. Άλλοτε οι λέξεις δεν βρίσκουν τον τρόπο να γίνουν προτάσεις,
Φυλάγονται σ’ ένα κουτάκι και δεν βλέπουν ποτέ τους φως.
Πιστεύω στην μοίρα. Πιστεύω πως βαδίζουμε σε μια πορεία προδιαγραμμένη, προκαθορισμένη. Σαν τρένα που κυλάνε στις γραμμές.
Κι αν κάποτε ξεφεύγουμε απ’ αυτή την πορεία είναι γιατί δεχόμαστε παρεμβολές από πορείες δυνατότερες απ’ την δικιά μας, που έρχονται με σκοπό απλά να μας προσπεράσουν και στη πορεία καταφέρνουν να μας εκτροχιάσουν, να μας βγάλουν εκτός.
Όμως επανερχόμαστε. Κι επανερχόμαστε δυνατότεροι και πιο προσεχτικοί. Επανερχόμαστε πιο έτοιμοι να συνεχίσουμε την πορεία και να αντιμετωπίσουμε το επόμενο τρένο που ίσως να μην έρχεται απλά για να μας προσπεράσει. Κι αν πάλι αυτό το τρένο δεν έρθει ποτέ…
Δεν πειράζει, αν είναι να έρθει θα έρθει, αλλιώς θα προσπεράσει…
Τουλάχιστο καταφέραμε και κρατηθήκαμε στις γραμμές.
Το κείμενο γράφτηκε με την μουσική υυπόκρουση του ποιο κάτω τραγουδιού.
