Γράφει η Ψυχοθεραπεύτρια/ Υπνοθεραπεύτρια Κλαίρια Δεσπότη (BSc Psychology, MACP (Μaster’s in Counselling Psychology), Dip. Clinical Hypnotherapy, NGH, GHR reg., Dip. CVGB (Virtual Gastric Band Hypnosis), Hypnobirthing&Hypnofertility practitioner, WILL-STOP Hypnotherapy, Dip. Stress&Anger Management Coaching, Tηλέφωνο 99901858.Email: kleria@skalatimes.com
Ο φόβος του καινούριου (Νεοφοβία)
Πριν λίγο καιρό μια πολύ αγαπημένη μου φίλη με την κόρη της μου έφεραν δώρο μια γυάλα με ένα μονομάχο (ψάρι). Μου είπε πως ο μονομάχος θα μου φέρνε αγάπη στις τρείς μέρες. Πριν να τρέξετε όμως να αγοράσετε μονομάχο για το σπίτι σας έχετε υπόψη πως αυτή η θεωρεία, μέχρι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον, δεν επιβεβαιώθηκε. Μόλις λοιπόν άκουσα το “3 μέρες”, μεταξύ σοβαρού κι αστείου της λέω (σχεδόν πανικοβλημένη ομολογώ) “πάρε τον σπίτι σου και φέρε μου τον πίσω σε 3 μήνες”.
Βλέπετε με τέτοιο υπερβολικά φορτωμένο πρόγραμμα, και σίγουρα την ασφάλεια της ρουτίνας μου, που να χωρέσει τέτοια αλλαγή, ή ακόμα “χειρότερα”, κάτι καινούριο στη ζωή μου. Αυτός ο φόβος, παράλογος ή όχι πρέπει να είναι πιο διαδεδομένος από ότι νόμιζα εφόσον σήμερα μια άλλη αγαπημένη μου φίλη, μου ζήτησε να γράψω ακριβώς για αυτό το θέμα. Τη φοβία που νιώθουμε μπροστά στην αλλαγή και μπροστά σε κάτι καινούριο, γνωστή ως “νεοφοβία” ή “καινοφοβία”. Καλώς ή κακώς όσο μεγαλώνουμε τόσο πιο πολύ “βολευόμαστε” στα περιθώρια της ρουτίνας και της ασφάλειας μας, κι έτσι τόσο περισσότερο φοβόμαστε την αλλαγή σε οποιαδήποτε μορφή.
Στην ψυχολογία η νεοφοβία στη χειρότερη της μορφή ορίζεται ως ο επίμονος και μη φυσιολογικός φόβος για οτιδήποτε καινούριο, είτε αυτό είναι μια καινούρια δουλεία, σχέση, μετακόμιση, καινούριες εμπειρίες κτλ. Στην ηπιότερη της μορφή μπορεί να εκδηλωθεί ως απροθυμία να δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα ή να “χαλάσουμε” την ρουτίνα και την καθημερινότητα μας. Ακόμα και στα παιδιά (άνω των 3 ετών) η νεοφοβία εκφράζεται ως φόβος να δοκιμάσουν καινούριες τροφές.
Η αλλαγή αντιμετωπίζεται συχνά με καχυποψία και φόβο. Το καινούριο σημαίνει ρίσκο και οι άνθρωποι τείνουν να το φοβούνται, και τις περισσότερες φορές να το αποφεύγουν. Όταν κάτι καινούριο εισβάλλει στη ζωή μας είναι λογικό να απαιτεί και να προκαλεί αλλαγή. Κι αυτή η αλλαγή από το παλιό, άνετο και σίγουρα ασφαλές σε κάτι καινούριο, άγνωστο και αβέβαιο μπορεί να είναι ότι καλύτερο και από την άλλη ότι χειρότερο για εμάς. Εννοείται πως όσο μεγαλώνουμε φοβόμαστε περισσότερο τέτοιες αλλαγές αφού κακά τα ψέματα αποκτούμε ανασφάλειες που δεν είχαμε προηγουμένως.
Κι αν όμως αυτός ο φόβος και αποφυγή του καινούριου περιορίζουν την ποιότητα της ζωής και της ύπαρξης μας και μας αποθαρρύνει από το να διεκδικούμε ένα καλύτερο για εμάς μέλλον; Αν αυτή η καινούρια δουλειά είναι αυτή που θα μας ωθήσει στην επιτυχία; Αν ένα καινούριο φλερτ καταλήξει να είναι η μεγάλη αγάπη της ζωής μας; Αν μια μετακόμιση στο εξωτερικό είναι η καλύτερη και σοφότερη κίνηση καριέρας που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει; Γιατί η αλήθεια είναι ότι καλύτερα να μετανιώνει κανείς γι αυτά που έκανε παρά για ότι ήθελε να κάνει και για οποιοδήποτε λόγο δεν τα έκανε.
Κανείς δε μας εγγυάται ότι αύριο θα είμαστε εδώ. Με αυτά τα δεδομένα δεν αξίζει το ρίσκο; Κάθε τραύμα, εμπόδιο, ή πρόβλημα που βρέθηκε στο δρόμο μας βοήθησε στο να χτίσουμε τη δύναμη και το χαρακτήρα μας. Από κάθε εμπειρία καλή ή κακή βγαίνουμε αναμφισβήτητα πιο δυνατοί και σοφότεροι. Πρέπει λοιπόν να είμαστε ανοικτοί στο καινούριο και στην αλλαγή. Να είμαστε τουλάχιστον πρόθυμοι να εξετάσουμε το ενδεχόμενο της αλλαγής. Πολλές φορές η αλλαγή είναι απαραίτητη στο να μας βοηθά να εξελισσόμαστε και να ωριμάζουμε. Τίποτα δεν γίνεται τυχαία και ίσως καμιά πόρτα δεν ανοίγει αν δεν πρέπει να την περάσουμε. Ας μάθουμε λοιπόν από τις πόρτες που έκλεισαν και ας περάσουμε αυτές που ανοίγονται μπροστά μας.…
“Ο άνθρωπος δε μπορεί να ανακαλύψει νέους ωκεανούς αν δεν έχει το θάρρος να χάσει από τα μάτια του την ακτή” (Andre Gide)
(Αφιερωμένο το σημερινό άρθρο στην Αρχισυντάκτρια του περιοδικού μας και αγαπημένη μας Γιώτα Δημητρίου)
