Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Δεν είμαι σίγουρη αν βρισκόμαστε στο λυκόφως ή στο απόλυτο σκοτείνιασμα της νύχτας. Έχω την πεποίθηση όμως, ότι βρισκόμαστε σε μια περίεργη καμπή του κόσμου, της ανθρωπότητας και της παγκόσμιας ιστορίας. Μετά από αυτή τη φάση, θα οδηγηθούμε σε ένα φωτεινό πρωινό μιας καινούριας (καλύτερης) εποχής.
Τα σημερινά γεγονότα όσο θολά είναι τώρα, άλλο τόσο ξεκάθαρα θα είναι αύριο, για τους αναλυτές του μέλλοντος. Λόγω βέβαια της φύσης μας της εγωϊστικής, δεν μας νοιάζει το μέλλον το οποίο δεν θα ζήσουμε. Μας ενδιαφέρει μόνο το τώρα και το κοντινό μέλλον των επόμενων 50-80 χρόνων, όσων δηλαδή χρόνων, ( πάνω κάτω), θα είμαστε ένοικοι εις γην εναλλίαν. Όταν αποδημήσουμε εις ουρανούς, ας γίνει ότι θέλει στον πλανήτη γη. Σωστά; Ε, με τέτοια μυαλά, δεν πάει μπροστά ο κόσμος μάτια μου!
Τα σημερινά γεγονότα, λοιπόν, τα θολά, αυτή η περίεργη καμπή στην οποία βρισκόμαστε, μας αναγκάζουν να καταταχθούμε σε στρατόπεδα.
Η προσήλωση της ανθρωπότητας στην παγκόσμια οικονομική κρίση δεν πρέπει να σταματά σε αποχαύνωση (μμε), μεμψιμοιρία ενίοτε και διαδηλώσεις. Είναι η ώρα της αναζήτησης της αλήθειας. Όχι της φτιαχτής αλήθειας, όχι των μμε, όχι των προβοκάτορων. Της αγνής αλήθειας. Μόνο όταν κάποιος γνωρίσει την αλήθεια και τον εχθρό θα μπορέσει να τον πολεμήσει. Αλλιώς θα τα βάζει με φαντάσματα που ουδεμία ευθύνη έχουν για την τραγική οικονομική εξαθλίωση που βασανίζει τους λαούς.
Ναι, είναι η ώρα που ο καθένας θα κληθεί να διαλέξει στρατόπεδο:
1. Το στρατόπεδο αυτών που δεν τους ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω τους (επειδή είναι βολεμένοι ή επειδή τους εξυπηρετεί η σημερινή κατάσταση).
2. Το στρατόπεδο αυτών που επηρεάζονται σαν πιόνια από τα μμε ή από ένα κόμμα ή από το τι ακούνε και ποτέ δεν ψάχνουν την αλήθεια.
3. Το στρατόπεδο αυτών που θέλουν να μάθουν, θέλουν να κάνουν κάτι, αλλά δεν έχουν την πυγμή.
4. Το στρατόπεδο των παραπληροφορημένων, ημιμαθών που έχουν μάθει ένα παραμύθι και το πήραν για ιστορία (οι ανιστόρητοι).
5. Το στρατόπεδο των πληγέντων που δεν έχουν δύναμη να αμυνθούν.
6. Το στρατόπεδο αυτών που παλεύουν για αλήθειες και είναι έτοιμοι για ΤΗΝ επανάσταση.
Το καζάνι βράζει, δεν έχει σημασία αν δεν κρατάμε τις κουτάλες γύρω από αυτό, δεν παίζει ρόλο αν δεν το βλέπουμε. Το νιώθουμε, μας επηρεάζει, το ξέρουμε πως ναι, το καζάνι της ανθρωπότητας βράζει. Δεν μιλάμε για ψυχρό πόλεμο, μιλάμε για πύρινες υπόγειες μάχες. Συστημικές.
Χρεωνόμαστε ευθύνες (χειρότερες από τα χρέη των ευρώ) απέναντι στην ιστορία του αύριο, στα παιδιά του μέλλοντος. Αν κάτι θα προσδιορίσει το πέρασμα μας από αυτό τον κόσμο, θα είναι η αξία του πνεύματος μας και η ουσία των πράξεων μας, που σαν ενέργιες θα έχουν έναν, κάποιον, αντίκτυπο σε ένα αύριο που εμείς δεν θα είμαστε παρών. 
Η ιστορία του μέλλοντος ξεκίνησε να γράφει για την σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση, που για τους αναλυτές του αύριο θα είναι ξεκάθαρα γεγονότα. Κι εμείς πρωταγωνιστές, σε ένα θέατρο του παραλόγου στο οποίο δεν επιλέξαμε να παίξουμε.
Θα με ρωτήσεις “και ποια είναι η λύση;” Θα μπορούσα να γράφω για ώρες τις απόψεις μου περί λύσης. Μα μετά θα έμπαινα σε πολιτικοιδεολογικά χωράφια, κάτι που δεν ταιριάζει με το Skala Times. Να πω μόνο αυτό: Ίσως, η λύση, στην αδυσώπητη εποχή που ζούμε, να είναι η Ουτοπία του Μορ. Δηλαδή, η λύτρωση από τον εγωκεντρισμό, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο βίο…
Υ.Γ1 Ας καταταχθούμε όλοι στο ίδιο στρατόπεδο: Στο στρατόπεδο αυτών που παλεύουν για αλήθειες και είναι έτοιμοι για ΤΗΝ επανάσταση. (Dis; Ορέστη; Σας αφιερώνω το σημερινό μου κείμενο).
Υ.Γ2 Την φωτογραφία την έχω βγάλει πριν λίγες μέρες. Είναι από τους τοίχους του Παγκύπριου Λυκείου Λάρνακας. Eλεύθερη ερμηνεία: άστε το ευρώ να φύγει, αρκετά μας παίδεψε.
