Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Όσο κι αν αδυνατώ να το συνειδητοποιήσω, είναι γεγονός ότι έχω πάθει ένα είδος εξάρτησης από το facebook. Η μέρα μου δεν κυλά χωρίς ένα “περίπατο από το φατσοβιβλίο”. Αυτός ο “περίπατος”, βέβαια, συχνά μετατρέπεται σε “πολύωρες βόλτες”.
Καθημερινά, λοιπόν, κάνω “επαναστάσεις”, συζητήσεις, ενίοτε φιλίες μέσω αυτού του social media. Με αρκετούς facebook friends, νιώθω ότι χτίζω ένα παράλληλο εικονικό, φανταστικό σύμπαν με το υπαρκτό. Όταν μιλώ με άτομα που δεν γνωρίζω στην “αληθινή μου ζωή”, νιώθω περίεργα. Θα μου πεις “τότε γιατί έχεις τέσσερις χιλιάδες φίλους;” Επειδή όταν ήμουν αρχισυντάκτρια σε κάποια εφημερίδα, τους έκανα όλους accept (οι περισσότεροι ήταν άγνωστοι, αλλά αναγνώστες της εφημερίδας μας).
Μετά τις διόμιση χιλιάδες φίλους (οι δυο χιλιάδες ήταν άνθρωποι που δεν γνώριζα προσωπικά) δεν μπορείς να γίνεις “επιλεκτική”. Τους κάνεις όλους accept.
Κάποιους βέβαια τους έκανα εγώ add, για τους δικούς μου λόγους.
Η αλήθεια είναι πως ήμουν ενθουσιασμένη με το facebook. Μέχρι πριν λίγες μέρες που ένας φίλος μου, μου είπε “σαν πολύ δεν κράτησε αυτή η επανάσταση στο facebook; Η άλλη, η αληθινή, ποτέ θα γίνει; Πάντως, έχω την πεποίθηση ότι αν υπήρχε facebook το 1917, τότε οι περίφημες θέσεις του Απρίλη θα έμεναν μόνο ως πόστ σε κάποια wall και η ιστορία θα έχανε την προλεταριακή επανάσταση”.
Γέλασα, μα σκέφτηκα πως είχε δίκαιο.
Τώρα τελευταίως λοιπόν, με ενοχλεί η όλη κατάσταση του εθισμού στο facebook. (Mιλώ πάντα για τον εαυτό μου. Είπαμε, η συνείδηση, οι σκέψεις και η νοημοσύνη είναι προσωπική ευθύνη του καθενός).
Με ενοχλεί που αντί να κάνουμε ουσιαστικό έργο και πράξεις, ποστάρουμε με ωραία λογάκια όλα αυτά που θα έπρεπε να κάνουμε.
Είμαι μια από αυτούς που πιστεύουν ότι οι λέξεις έχουν δύναμη. Ότι οι λέξεις είναι η αρχή (η βενζίνη αν θες) των πράξεων. Ναι. Αλλά μέχρι ενός ορίου. Μετά τα λόγια, πρέπει να ακολουθούν τα έργα.
Μπουκτήσαμε βρε αδελφέ με το μπλα μπλα.
Με εκπλήσσει που γέμισε το facebook επαναστάτες και φιλόσοφους (κάποτε κι εγώ ως μια τέτοια φαίνομαι), αλλά είναι γελοίο να μένουμε ως εκεί.
Ωραία τα είπαμε, μια χαρά τα ποστάραμε, λαμπρά ανταλλάξαμε σχόλια κάτω από τα βαρύγδουπα ποστ. Τώρα μήπως είναι η ώρα να μετατρέψουμε τα λόγια σε πράξεις;
Όλοι όσοι ποστάραμε εκείνη την συγκλονιστική φωτογραφία με τα υποσιτισμένα παιδιά στην Αφρική που έγραφε “Fuck Mars” (εννοούσε: πριν δούμε αν υπάρχει ζωή στον Άρη, ας κάνουμε κάτι για το πλανήτη που ζούμε), όλοι εμείς λοιπόν που ποστάραμε εκείνη τη φωτογραφία ή κάναμε “Like” κάτω από αυτή, αν κάναμε και μια πράξη φιλανθρωπίας ή αν γινόμασταν μέλος σε κάποιο οργανισμό που βοηθά τα υποσιτισμένα παιδιά στις τριτοκοσμικές χώρες, τότε κανείς δεν θα μπορούσε να μας κατηγορήσει για “υποκριτές”. Αλλά, αν “δείχνουμε μεγαλοψυχία” και “ανωτερότητα” με ποστ και στάτους στο facebook και μετά καθόμαστε στις καφετέριες και μιλάμε για άσχετα, τότε είμαστε υποκριτές. Αν μέσα στο facebook μας νοιάζει τι γίνεται στο κόσμο, αλλά στις καφετέριες με τους φίλους μας λέμε “τι μας νοιάζει εμάς τι γίνεται εκεί; Εμείς εδώ να είμαστε καλά αυτό μόνο έχει σημασία”, τότε είμαστε ψευτοεπαναστάτες του facebook. Λαμόγια. Γελοία ανθρωπάκια.
Τι θέλω να πω; Θέλω να πω ότι εμείς που χρησιμοποιούμε το facebook για να ποστάρουμε κοινωνικές πολιτικές ανθρωπιστικές ανησυχίες, εμείς που ποστάρουμε συνθήματα επανάστασης, εμείς που ποστάρουμε βαρύγδουπα λόγια, ας φροντίσουμε και εκτός facebook να είμαστε τέτοιοι. Να συνάδουν τα ποστ μας με το ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια. Αλλιώς, αυτό το μαραφέτι, το social media, είναι απλώς μια μάσκα (facemask όχι facebook) για να φαινόμαστε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε.
Και αν είναι έτσι, τότε είμαστε πολύ γελοίοι.
Υ.Γ1 Το θέμα δεν είναι ότι πήρα πολύ σοβαρά το facebook. Το θέμα είναι ότι πάντα παίρνω σοβαρά τις λέξεις. (Είτε αυτές ποστάρονται στο facebook, είτε τις λέει κάποιος). “Οι λέξεις έχουν κι άλλο φλούδι παραμέσα, όπως τα αμύγδαλα κι η υπομονή”, έγραφε ο Ρίτσος…..Και μιας και το έφερε η κουβέντα, από εκεί εμπνεύστηκε και το όνομα της η στήλη αυτή.
Υ.Γ2 Τώρα εσύ καλέ μου αναγνώστη θα πεις “Ρε Γιώτα εδώ κάποιοι τύποι φοράνε μάσκες στην πραγματική ζωή, ο καημός για τις μάσκες του facebook σε έπιασε;” Τι να σου πω; Ένα δίκαιο το έχεις!
