Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Χειμώνιασε. Βάζει γάλα στο ζεστό της τσάι και μετροφυλλά ένα βιβλίο που βρέθηκε μπροστά της. Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Από τα πρώτα παραμύθια που άρχισε να διαβάζει. Η μανία της μητέρας της, να την βλέπει να διαβάζει, λογοτεχνικά (παιδική λογοτεχνία) και παραμύθια. Από τότε που ήταν μικρή. Την έβαζε να διαβάζει. Πέντε ετών διάβαζε βιβλία….Της έμεινε βέβαια το χούι.
Σήμερα, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, λέει στις φίλες της ότι “τα πολλά βιβλία, μου έκαναν την ζημιά και έγινα τελικά μια ρομαντική χαζοβιόλα”. Καταβάθος ξέρει πως το “ρομαντική” είναι σίγουρος χαρακτηρισμός για τον εαυτό της. Το “χαζοβιόλα” όχι.
Κλείνει τα παντζούρια και σκέφτεται ότι αυτός ο χειμώνας θα είναι διαφορετικός. Της σφυρίζει για “φυγές” κι αυτή, που να πάρει, ήταν έτοιμη να δέσει άγκυρες. Δε βαριέσαι, έτσι είναι η ζωή. Μπαμπέσα. Τα φέρνει όπως αυτή θέλει. Δηλαδή καμιά σχέση με τα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν που “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”. Οκ, το “κοριτσάκι με τα σπίρτα” είναι η εξαίρεση των παραμυθιών. Το “έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”, στο εν λόγω παραμύθι, γίνεται “πέθανε το κοριτσάκι καλά και κλάψαμε εμείς καλύτερα”.
Χειμώνας. Κλειστά παράθυρα. Βροχές. Κρύο. Τσάι. Και μια ατέρμονη επιθυμία για παραμύθια και φυγές…. “Δεν μπορεί! Θα το νιώθουν κι άλλοι” σκέφτεται.
Πείτε μας καλέ ένα παραμύθι. Για τον κόσμο. Για την πολιτική. Για τους ανθρώπους. Για την αγάπη. Για τον έρωτα. Μα προπάντων πείτε μας ένα παραμύθι για το αύριο μας! Πως το αύριο μας θα είναι καλύτερο από το σήμερα μας. Πως μετά την καταιγίδα θα βγει ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο για να υποδεχθεί την λιακάδα που θα ακολουθήσει. Πείτε μας πως στο τέλος θα πούμε “κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”.
Κλείνει παράθυρα. Πίνει το ζεστό της τσάι. Αναπολεί τις μέρες εκείνες που όλα έμοιαζαν σαν παραμύθι. “Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν ωραίες μέρες να θυμούνται, μέρες που έμοιαζαν σαν παραμύθι….” σκέφτεται. Αλλά δεν ξέρει αν ο Θεός συμφωνεί μαζί της.
Μπα σε καλό της! Χειμώνιασε κι αυτή άρχισε ήδη να ρεμβάζει και να αναπολεί.
Αυτό τον χειμώνα έχει τόσο πολύ ανάγκη τα παραμύθια.
Σαν να είναι ζήτημα ζωής θανάτου….Ζητείται παραμύθι!
Υ.Γ Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη, “Ζητείται Ελπίς”
