Ο Νικόλας Αντωνίου είναι ένας νέος ζωγράφος της πόλης μας, της Λάρνακας. Πρόσφατα επέστρεψε στα πάτρια εδάφη, μετά από πέντε χρόνια σπουδών στην Ελλάδα, στη Σχολή Καλών Τεχνών. Με αφορμή τις τρεις εκθέσεις που ετοιμάζει και αιτία το ταλέντο του, αδράξαμε την ευκαιρία για μια συνέντευξη μαζί του. Σε μια συνέντευξη για την τέχνη, τον ίδιο, την πόλη μας και άλλα πολλά, ο Νικόλας δεν διστάζει να τονίσει πως αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο ως Λαρνακείς, είναι ένα “φροντιστήριο νοοτροπίας”, το οποίο ανάμεσα σε άλλα, θα μας επισημαίνει την αξία της τέχνης στη ζωή μας.
Της Γιώτας Δημητρίου
Εσύ Νικόλα γιατί ασχολήθηκες με την ζωγραφική;
Αρχικά ξεκίνησε να με ενδιαφέρει η αρχιτεκτονική. Άρχισα να ψάχνω τον χώρο αυτό, αλλά τελικά οδηγήθηκα στην ζωγραφική. Συνειδητοποίησα ότι αυτό που με ενδιέφερε τελικά ήταν η ζωγραφική. Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτό που αγαπώ. Αν και πολλοί επιλέγουν σπουδές ανάλογα με το πιο θα είναι το πιο επικερδές επάγγελμα, εγώ αποφάσισα να επιλέξω κάτι που αγαπώ, χωρίς να σκεφτώ αν θα είναι κερδοφόρο ή όχι. Το θεωρώ πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να επιλέγουν επαγγέλματα που αγαπούν. Αν αγαπάς κάτι, τότε, πιστεύω, κατά πάσαν πιθανότητα θα είσαι και καλός σε αυτό.
Σπούδασες στην Σχολή Καλή Τεχνών, στην Ελλάδα για πέντε χρόνια και πριν τρεις μήνες επέστρεψες μόνιμα πίσω στη Κύπρο. Πώς ήταν η επανένταξη σου στην Κυπριακή πραγματικότητα;
Οι διαφορές είναι, πραγματικά, πολλές, όσον αφορά στους δύο τόπους. Αλλά κι εγώ προσωπικά, άλλαξα περιβάλλον και αυτό με δυσκολεύει κάπως, θα έλεγα.
Τι εννοείς;
Ως φοιτητής, στην Σχολή Καλών Τεχνών, ερχόμουν σε επαφή με καθηγητές αλλά και με συμφοιτητές μου, με τους οποίους είχαμε την ίδια αγάπη, την τέχνη. Αναπόφευκτα οι συζητήσεις μας τις περισσότερες φορές ήταν για την τέχνη. Είναι πολύ σημαντικό για ένα καλλιτέχνη να έχει τριβή με κόσμο που ασχολείται με το ίδιο είδος τέχνης (κι όχι μόνο) με το δικό του. Να μπορείς να ανταλλάσεις απόψεις, προβληματισμούς. Επίσης, στην Ελλάδα, είναι περισσότερες οι εκθέσεις που γίνονται, είναι διαφορετικών ειδών, αυτό όλο πιστεύω, λειτουργεί θετικά για τον οποιοδήποτε καλλιτέχνη.
Στην Κύπρο δεν γίνονται συχνά εκθέσεις;
Γίνονται, αλλά σε πολύ πιο μικρό βαθμό. Ας πάρουμε παράδειγμα την Λάρνακα. Πόσες γκαλερί υπάρχουν; Καμία; Μία; Παλαιότερα υπήρχαν περισσότερες γκαλερί στην πόλη μας. Επίσης, χρειάζονται και εναλλακτικοί χώροι για εκθέσεις. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει πολύ στο εξωτερικό (και στην Ελλάδα). Ξέρεις, στην Ελλάδα, υπάρχουν πολλοί εκθεσιακοί χώροι με αποτέλεσμα να μπορείς να πηγαίνεις κάθε βδομάδα να δεις κάτι καινούριο. Αυτό λειτουργεί θετικά και για τον καλλιτέχνη, αλλά γενικότερα και για τον κόσμο που αγαπά την τέχνη.
Γιατί, πιστεύεις, έχουμε λίγες γκαλερί στη πόλη μας;
Αυτό πιστεύω οφείλεται στο κόσμο. Η νοοτροπία του κόσμου, η παιδεία του, οι συνήθειες του, όλα αυτά τον κάνουν να μην έχει ανάγκη για τέχνη.
Στα έργα σου τι βλέπουμε συνήθως;
Είναι ανθρώπινες φιγούρες, με ανθρωποκεντρικό νόημα. Μιλούν για μια εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου που απεικονίζω. Προσπαθώ να εκφράσω την ψυχοσύνθεση των φιγούρων που φτιάχνω. Θα έλεγα ότι τα έργα μου είναι οι δικές μου παρατηρήσεις από τους ανθρώπους γύρω μου. Αυτό που εκλαμβάνω παρατηρώντας τους, διατυπώνεται στον καμβά. Θα έλεγα πως αντανακλώνται πάνω στην φιγούρα οι εσωτερικές σκέψεις του ανθρώπου.
Έχεις εκθέσει έργα σου στην Ελλάδα και συνάμα είσαι στην διαδικασία προετοιμασίας για κάποιες καινούριες εκθέσεις.
Ναι. Σε κάποιες ομαδικές εκθέσεις λαμβάνω μέρος μαζί με συμφοιτητές μου, από την σχολή. Δημιουργήσαμε μια ομάδα, έχουμε κοινούς στόχους και στις ομαδικές μας εκθέσεις βάζουμε ένα κοινό θέμα και ο καθένας δουλεύει με το δικό του τρόπο. Πρόσφατα τελείωσε μια ομαδική έκθεση μας, που είχε γίνει στο στρατόπεδο “Kodra” στην Θεσσαλονίκη. Να αναφέρω ότι το συγκεκριμένο στρατόπεδο είναι ένας εναλλακτικός εκθεσιακός χώρος. Επίσης η Λόλα Νικολάου διοργανώνει μια έκθεση, τον Δεκέμβρη, στην γκαλερί “Myro” στη Θεσσαλονίκη, στην οποία θα λάβω μέρος. Σε αυτή την ομαδική θα λάβουμε μέρος επτά καλλιτέχνες. Μετά, θα προτείνουμε από ένα καλλιτέχνη ο καθένας, για να λάβει μέρος στην επόμενηομαδική έκθεση που θα γίνει εκεί. Μετά ακολουθεί η ομαδική έκθεση στην “Μπετόν 7” στην Αθήνα. Τον Σεπτέμβριο 2013 θα κάνω μια ατομική έκθεση στον “Τεχνοχώρο” στην Αθήνα.
Δουλεύεις πάνω σε τρεις εκθέσεις οι οποίες όλες θα γίνουν στην Ελλάδα. Γιατί Ελλάδα κι όχι Κύπρο;
Μετά από πέντε χρόνια στην Ελλάδα, ήταν κάπως αναμενόμενο αυτό. Μη ξεχνάς ότι μόλις πρόσφατα επέστρεψα πίσω στην Κύπρο. Ακόμη δεν έχω δει πως λειτουργούν τα πράγματα εδώ για να πάρω αποφάσεις που και πότε θα κάνω έκθεση, εδώ στη Κύπρο.
Τι χρειαζόμαστε στην πόλη μας, τη Λάρνακα, Νικόλα;
Χρειαζόμαστε εναλλακτικούς εκθεσιακούς χώρους, εναλλακτικές γκαλερί. Οι τέσσερεις άσπροι τοίχοι είναι πλέον ξεπερασμένοι. Ο κόσμος θέλει να βλέπει χώρους που να “μιλούν”, το ίδιο κι ο καλλιτέχνης που αναζητεί ένα χώρο να εκθέσει τα έργα του. Επίσης, χρειαζόμαστε περισσότερες γκαλερί και εκθεσιακούς χώρους. Αν έχουμε μόνο 2 χώρους, αυτό σημαίνει πως μόνο σε 2 εκθέσεις τον μήνα μπορούμε να πάμε. Δεν γίνεται να έχουμε τόσες καφετέριες και χώρους ψυχαγωγίας, αλλά να υστερούμε σε πολιτιστικούς χώρους. Φυσικά το πρόβλημα ξεκινά από την νοοτροπία μας. Γι αυτό συχνά λέω σε φίλους μου : “χρειαζόμαστε ένα φροντιστήριο νοοτροπίας μέσα σε αυτή την πόλη” (γέλια!)
Ωραίο ακούγεται…. “Φροντιστήριο Νοοτροπίας”!
Ναι. Εννοώ ότι η νοοτροπία μας να ασχολούμαστε μόνο με το να πάμε σε καφετέριες και να διασκεδάσουμε είναι λάθος. Δεν λέω να τα καταργήσουμε αυτά. Αλλά πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι καιρός να συνειδητοποιήσουν τα οφέλη που μπορεί να τους προσφέρει η τέχνη. Πολιτισμός δεν είναι τα κτίρια μιας πόλης, είναι οι άνθρωποι….
Θα διαφωνήσω. Μπορείς να πεις το ίδιο για την Βαρκελώνη; Δεν είναι πολιτισμός τα κτίρια του Gaudi που “διακοσμούν” την Βαρκελώνη;
Ναι, αλλά ο Gaudi δεν ήταν άνθρωπος της Βαρκελώνης; Θα υπήρχαν τα κτίρια αν δεν ήταν ο Gaudi; Οι άνθρωποι, είναι αυτοί που καθορίζουν αν υπάρχει ή όχι πολιτισμός σε ένα τόπο. Όχι τα κτίρια. Αν αύριο κτίστούν πέντε πολιτιστικά κέντρα στην Λάρνακα, αλλά κανείς δεν πάει, επειδή η νοοτροπία του Σκαλιώτη τον κάνει να έχει ανάγκη για καφετέριες κι όχι για εκθέσεις, τότε τι να τα κάνουμε τα πολιτιστικά κέντρα; Άρα, αν θέλουμε πολιτισμό πρέπει να ξεκινήσουμε να αλλάζουμε νοοτροπία. Να αγαπήσουμε την τέχνη. Να βάλουμε την τέχνη στη ζωή μας. Η τέχνη είναι κάτι πολύ πλατύ. Είναι μια συναυλία, μια έκθεση, μια παράσταση.
Εσύ Νικόλα έχεις φτιάξει ένα πολύ όμορφο εργαστήρι, εδώ στο κέντρο της πόλης….
Ναι, έψαχνα ένα χώρο ο οποίος να είναι παλιό κτίριο και να έχει το δικό του χαρακτήρα. Αυτός ο τόπος λοιπόν εδώ με κέρδισε.
Διδάσκεις και ζωγραφική στο εργαστήρι σου;
Όχι ακόμα. Από τον Σεπτέμβριο θα ξεκινήσω να διδάσκω.
Με τι να κλείσουμε τη συνέντευξη αυτή;
Να κλείσουμε με το ότι η τέχνη, κατά την άποψη μου, μπορεί να σε εμπνεύσει για διάφορα θέματα στη ζωή σου. Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να σου βρει και λύσεις για θέματα που δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς, ότι θα έβρισκες λύση μέσα από την τέχνη.
