Η Ρία στη Χώρα των Θαυμάτων “Λίγο Σύννεφο”

Θέλω να γράψω γι’ αυτό έντονα. Να το πω και να το δω καθαρά, όσο μπορώ δηλαδή.  Να τελειώσει αυτό το θέατρο, να σταματήσουμε να τα βλέπουμε όλα στην ομίχλη.
Γιατί τι είναι η ομίχλη;  Ένα σύννεφο που βγήκε εκτός πορείας. Ένα σύννεφο που έφυγε… Αυτό το σύννεφο το ανεχόμαστε μέχρι που δεν βλέπουμε, στο τέλος μας τυφλώνει και ο μόνος τρόπος να δούμε καθαρά είναι να περάσουμε μέσα από αυτό, να το πατήσουμε ίσως και να πατήσουμε εκεί που δεν πατήσαμε ποτέ ξανά, απλά για να δούμε τι υπάρχει. Να δοκιμάσουμε το άγνωστο, να ακουστούμε χωρίς να φωνάζουμε – χωρίς να αποδοκιμάζουμε τον εαυτό μας. Χωρίς να σταματήσουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, άνθρωποι που ναι μεν κάνουν λάθη αλλά και άνθρωποι που ξέρουν πότε να τα παραδέχονται και να τα αποδέχονται. Άνθρωποι που έχουν ενοχές και που μπορούν να νιώσουν. Που ξέρουν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σταματήσουν.
Το ερώτημα είναι αν όντως πρέπει να σταματήσουμε ή να βάλουμε τέλος ( γιατί έχουν τεράστια διαφορά αυτά τα δυο) και αν όντως θέλουμε να βάλουμε τέλος τότε πως;
Ξεκάθαρα.
Μέρες πριν στις Φοινικούδες…
Λίγο πιο κάτω στην αποβάθρα  σε ένα παγκάκι.
Όμορφη η Λάρνακα, όμορφη πόλη και πολύ.
Όμορφη τόσο που χρειάζεσαι κάποιον να την μοιραστείς, το επιβάλεις στον εαυτό σου.
Μέχρι που κάθετε δίπλα σου ένας άγνωστος και αυτός με τα ακουστικά στα αυτιά. Να μη θέλει απαραίτητα κάτι.  Τι να θελήσεις από ένα άγνωστο; (εκτός από το να τον γνωρίσεις φυσικά).
Εικόνες. Τα φωτάκια από τα πλοιαράκια να αναβοσβήνουν άτσαλα σε εσένα γιατί δεν μπορούν απλά να συγχρονιστούν με αυτό που ακούς και την εικόνα που συνήθισες να έχεις για αυτό που ακούς. Και μετά να τους βλέπεις να περνάνε. Πως περνάνε έτσι; Όμορφα, να βιάζονται, να ζουν στο χάος του μυαλού τους και να αγνοούν ότι κάποιος τους παρακολουθεί. Ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς και εσύ ότι τελικά ταιριάζουν με τη μουσική σου γιατί το μυαλό σου ήταν αλλού αλλά τώρα τους είδες ξεκάθαρα, τους άκουσες και αυτά που έλεγαν έμοιαζαν με τα ξεχασμένα τραγουδάκια που ακούς. Μετά καταλαβαίνεις ότι δεν έχει σημασία να ξέρεις αυτόν με τον οποίο μοιράζεσαι κάτι.  Τον αφήνεις να δει πως βλέπεις, πως χάνεσαι με το βλέμμα σου στους γύρω ανθρώπους. Τον αφήνεις να δει το χάος σου.