Σκέφτομαι Τέχνη “Gost Log Matti Braun”

Gost Log, Matti Braun

Γράφει η Γιώτα Δημητρίου, (απόφοιτος  Θεατρικών Σπουδών)

Επισκέφθηκα πρόσφατα την έκθεση Gost Log στο Arnolfini του Bristol,  στην πόλη όπου βρίσκομαι σήμερα. Στη Βρετανία. Όπως μπορείτε να δείτε στην φωτογραφία μου που έκανε instagramme η κολητή μου, το κεντρικό έργο της έκθεσης ήταν μια εγκατάσταση που  ονομάζεται RT / SR / VS και είναι φτιαγμένη απο φυσικό νερό και πραγματικούς κορμούς ξύλου. Οι επισκέπτες καλούνται να δημιουργήσουν τη δική τους πορεία. Στην φωτογραφία, όπως βλέπετε, προσπαθώ να  φτιάξω το δικό μου μονοπάτι με την αποφυγή του κίνδυνου να πέσω στο νερό. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι η εγκατάσταση αυτή αντανακλά την ίδια τη ζωή…Γεννιόμαστε καθαροί όπως ένας κενός καμβάς και παίρνουν άλλοι τις αποφάσειςγια μας, μέχρι μια ορισμένη ηλικία (ίσως μας κάνουν και πιστεύουμε πως αυτό σταματά όταν ενηλικιωθούμε, είμαστε όμως τόσο ελευθεροι;)
Ο δρόμος που επιλέγουμε αντικατοπτρίζει την κάθε επιλογή  και απόφαση που παίρνουμε, κάθε αποτέλεσμα που έχουμε είναι λόγω της επιλογής που κάνουμε. Αν πέσουμε στο νερό, (στο δρόμο της ζωής),  είναι γιατί επιλέξαμε να πάρουμε το συγκεκριμένο βήμα, εμείς επιλέξαμε να λάβουμε την συγκεκριμένη πορεία. Μερικές φορές αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, διλήμματα, μερικές φορές είμαστε κουρασμένοι και φοβισμένοι, φοβόμαστε το κοντινό και απροσδιόριστο μέλλον – αναρωτιόμαστε τι μπορεί να συμβεί….Αυτά μπορεί να βιώσει κανείς, φτιάχνοντας την δική του πορεία στην εγκατάσταση. Φοβόμαστε να πέσουμε στο νερό, γιατί αυτό συνήθως το μεταφράζομε ως αποτυχία. Είναι όμως αποτυχία; Στέκοντας στη μέση της εγκατάστασης παρατηρώντας την πορεία των άλλων, αντανακλά τη μεταβατική περίοδο στη ζωή ενός ατόμου, όταν σταματάς για λίγο και κοιτάζεις γύρω και αναριωτιέσαι τι θα κάνεις, γιατί η πορεία σου δεν φτιάχτηκε όπως αυτούς, υπάρχει σωστή πορεία… και στη συνέχεια επιστρέφεις στο μονοπάτι της ζωής όπου ο στόχος  είναι να φτάσεις σώος και αβλαβής στο άλλο άκρο της διαδρομής, όπου θα είσαι ασφαλής και δεν υπάρχει ο κίνδυνος να πέσεις στο νερό, επειδή αν πάρθει “λάθος” επιλογή, μπορεί να πατήθει ένας ασταθή κορμός. Είμαι βέβαιη πως θα συμφωνείτε πως τίποτα δεν είναι σίγουρο στη ζωή, όπως και στην εγκατάσταση. Στην ζωή όμως, το μόνο πράγμα που είναι σίγουρο είναι ο θάνατος,  το τέλος (είναι όμως το τέλος;)
Άρα εάν η εγκατάσταση  δείχνει την πορεία της ζωής, το τέλος της διαδρομής μπορεί να σημαίνει θάνατος. Όπότε αν αυτό σημαίνει τέλος, γιατί επιδιώκουμε το τέλος… Επειδή φοβόμαστε τον θάνατο, στη ζωή κάνουμε τα πάντα για να ανατρέψουμε το θάνατο. Ο παππούς μου έλεγε πως θα πρέπει να φοβόμαστε τη ζωή, περισσότερο απο το θάνατο, ή καλύτερα να μην φοβόμαστε τίποτα. Αποφασιστικότητα χρειάζεται, στρατηγική και επιδεξιότητα. Θα πέσουμε στο νερό περισσότερο από μία φορά,  θα  μας κρίνουν λόγω των επιλογών μας, από τη διαδρομή που έχουμε επιλέξει, αλλά αυτό πραγματικά δεν έχει σημασία, αυτά είναι μόνο τα εμπόδια που δοκιμάζουν τις αδυναμίες μας…
Η εγκατάσταση,  είναι εμπνευσμένη από ένα σενάριο για μια ταινία που δεν πραγματοποιήθηκε, του διάσημου σκηνοθέτη Satyajit Ray με τίτλο The Alien.  Η ταινία εγκαταλείφθηκε μετά από διαπραγματεύσεις με τους παραγωγούς του Hollywood. Φήμες λένε ότι αργότερα, το σενάριο έγινε η βάση για την κλασική ταινία του Σπίλμπεργκ ET.  Ο Braun αναδημιούργησε την εναρκτήρια σκηνή της ταινίας ως χωρικό περιβάλλον – μια σκοτεινή και λαμπερή λίμνη στον εκθεσιακό χώρο, που μπορεί να πέρασει ο κόσμος μέσω κορμούς… Ίσως έπρεπε να διαβάσω την περιγραφή πριν αναλύσω το θέμα της εγκατάστασης… αλλά γιατί; …αφού είναι τέχνη…

Τα λέμε την άλλη εβδομάδα!