Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Η αγάπη αργεί κι εκείνη νανούριζει τον πόνο της με αναμνήσεις και ποτίζει τις ελπίδες της με το χθες. Μα δεν γίνεται να περιμένει την αγάπη του αύριο, κουβαλώντας μέσα της την αγάπη του χθες. Πρέπει να προχωρήσει. Μα….Μα η αγάπη αργεί και αυτή πονεί.
Δεν τις αντέχει άλλο τις συνηθισμένες μέρες. Αυτές που είναι ντυμένες με ρουτίνα και αδειανές από αγάπη.
Θέλει να φορέσει τον έρωτα στεφάνι στα μαλλιά της και να βαδίζει σαν τρελή και αλλοπαρμένη για έναν άντρα που θα θρονιαστεί στην καρδιά της. Η αγάπη είναι το οξυγόνο για την ζωή της και χωρίς οξυγόνο η ζωή της είναι νεκρή. Και έτσι ζει, σαν ζωνταντή νεκρή. Υπάρχει, μα δεν ζει.
Η αγάπη αργεί. Αυτή πίνει την ζεστή σοκολάτα της και διαβάζει τον αγαπημένο της T.S Eliot. Το παίρνει απόφαση. Δεν θα την περιμένει άλλο. Θα κλείσει την καρδιά της και θα εξοντώσει όλα τα όνειρα από μέσα της. Γίνεται; Θα το προσπαθήσει.
Το ποίημα του Κώστα Ουρανή της λέει πως “Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι να ρθει θε να ρθει, κλειστά όλα να ‘ναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει. Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ’ αυτήν ομπρός στα πόδια της συρθείς, αν είναι να ρθει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει”.
Και μάλλον, στην δικιά της περίπτωση, έχει προσπεράσει. Η αγάπη δεν αργεί, ίσως να, έχει προσπεράσει.
