“Η λύση στο ρατσισμό, είναι η καλλιέργεια των ανθρώπων”
Συναντηθήκαμε σε παραλιακό καφεστιατόριο της πόλης. Απλός, προσιτός, ξεκινά να αφηγείται ιστορίες με την κάθε ευκαιρία. Παραγγέλνει τον ελληνικό καφέ του κι εγώ απολαμβάνω τις κουβέντες του. Μου λέει πως είναι 73 ετών και με αφήνει απολιθωμένη να τον κοιτώ! Φαίνεται μόλις 60, αποδεικνύοντας έτσι πως τα νεανικά μυαλά κάνουν τους ανθρώπους να φαίνονται δεκαετίες μικρότεροι. Βρέθηκε στην πόλη μας, λοιπόν, για να παρουσιάσει μαζί με τις εκδόσεις Διόπτρα το 13ο βιβλίο του με τίτλο “Γύρισε Σελίδα”.
Το Skala Times άρπαξε την ευκαιρία για να συνομιλήσει με ένα από τους πιο αγαπημένους και πετυχημένους συγγραφείς, τον Όμηρο Αβραμίδη. Ο Όμηρος Αβραμίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1939. Σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε ως καθηγητής σε σχολεία της Κύπρου. Το 1974-1975 σπούδασε εφαρμοσμένη γλωσσολογία στη Σορβόνη με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως μεταφραστής και επιμελητής βιβλίων και ως υπεύθυνος σύνταξης σε διαφορους εκδοτικούς οίκους. Τα βιβλία του έχουν γνωρίσει μεγάλη επιτυχία και έχει πουλήσει περισσότερο από πεντακόσιες χιλιάδες αντίτυπα. Πως τον κάνει να νιώθει όλη αυτή η επιτυχία; Με χαμόγελο παιδιού απαντά “Πως να με κάνει; Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ίσως τώρα να έχω λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση όταν γράφω”.
Της Γιώτας Δημητρίου
Κύριε Αβραμίδη γυρίσατε σελίδα και πήγατε στις εκδόσεις Διόπτρα. Για πρώτη φορά συνεργάζεστε με τις εκδόσεις αυτές. Τι σας έκανε να πάτε στην οικογένεια αυτού του εκδοτικού οίκου;
Καταρχάς οι άνθρωποι στις εκδόσεις Διόπτρα είναι πολύ καλοί μου φίλοι. Το γεγονός ότι δεν είχα εκδόσει μαζί τους βιβλίο, από την αρχή, είναι επειδή όταν εγώ άρχισα να γράφω μυθιστορήματα αυτοί έκδιδαν μόνο non fiction βιβλία. Όταν λοιπόν ο εκδοτικός οίκος στον οποίο ήμουν, άρχισε να μην πηγαίνει πολύ καλά, σε μια συζήτηση που είχα με τους φίλους μου, στις εκδόσεις Διόπτρα, αποφάσισα να “μετακομίσω” εκεί. Αλλά θα ήθελα να τονίσω ότι πάντα μας έδενε φιλική σχέση με τους ανθρώπους της Διόπτρα.
Το τελευταίο σας βιβλίο λέγεται “Γύρισε Σελίδα”. Πόσο εύκολο είναι οι άνθρωποι να γυρνάνε σελίδα στη ζωή τους, έτσι όπως γυρνάνε και στα βιβλία;
Το να γυρίσεις σελίδα σε ένα βιβλίο είναι πάρα πολύ εύκολο. Το να γυρίσεις σελίδα στη ζωή σου δεν είναι. Εξαρτάται βέβαια αν σε αναγκάζει κάποιος να γυρίσεις σελίδα ή αν εσύ το αποφασίζεις. Το θέμα είναι όταν ο άνθρωπος βρίσκεται στο αμήν, υπάρχει πάντα τρόπος να γυρίσει σελίδα. Τις περισσότερες φορές βέβαια είναι πολύ δύσκολο.
Έχετε γράψει δεκατρία βιβλία. Από το πρώτο βιβλίο που γράψατε μέχρι το δεκατοτρίτο σας, έχει μεσολαβήσει μια τεράστια επιτυχία και εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Τι έχει αλλάξει από τότε που γράφατε το πρώτο σας βιβλίο μέχρι σήμερα; Πως λειτούργησε όλη αυτή η επιτυχία στον συγγραφέα Αβραμίδη και πως σας κάνει να νιώθετε;
Πως να με κάνει; Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ίσως τώρα να έχω λίγη περισσότερη αυτοπεποίθηση όταν γράφω. Θα πω μια ιστορία, πως κυκλοφόρησα το πρώτο μου βιβλίο. Δούλευα ως Υπεύθυνος Σύνταξης σε εκδοτικό οίκο και δεκάδες βιβλία έφταναν στα χέρια μου για να εγκριθούν για έκδοση και πολλές φορές αυτοί που τα έγραφαν μου έλεγαν “το έχω γράψει αυτό, όσοι το διάβασαν τους άρεσε πολύ”. Όταν το διάβαζα εγώ έβλεπα πως ήταν χάλια. Κι εγώ ήθελα πάντα να γράψω, αλλά δεν τολμούσα, σκεφτόμουν μήπως ανήκω κι εγώ σε αυτούς που πιστεύουν ότι γράφουν πολύ καλά αλλά στην πραγματικότητα δεν το ‘χουν. Έτσι λοιπόν, όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, χωρίς να το υπογράψω, πήγα στην φίλη μου της Λίζα Ζαούση, στις εκδόσεις Ωκεανίδα και της είπα “αυτό το έγραψε ένας φίλος μου. Διάβασε το, αν είναι καλό να εκδοθεί” Δεν είπα ότι είναι δικό μου, επειδή υπήρχε πιθανότητα να μου έλεγε ότι είναι καλό και να το κυκλοφορούσε λόγω του ότι ήταν φίλη μου χρόνια. Το διάβασε λοιπόν και με φώναξε μετά στο γραφείο της για να μου πει “Όμηρε, ποιος είναι αυτός ο φίλος σου; Είναι πολύ καλό το βιβλίο του”. Της εξήγησα ότι ήταν δικό μου και ότι δεν ήθελα να της το πω για να μην την επηρεάσω. Κι έτσι εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο. Αυτό λοιπόν άλλαξε από το πρώτο βιβλίο μέχρι σήμερα, ότι σήμερα έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση.
Το ότι πριν κυκλοφορήσετε το πρώτο σας βιβλίο εργαζόσασταν στο χώρο του βιβλίου σας έχει βοηθήσει ως συγγραφέα; Ή θα λέγατε πως είναι θέμα ταλέντου και προσωπικών βιωμάτων;
Καταρχάς πρέπει να έχεις την ικανότητα να διηγείσαι πράγματα για να γράψεις βιβλίο και να έχεις ταλέντο, ναι. Αλλά, η εκπαίδευση παίζει σημαντικό ρόλο σε όλα. Αν έχεις φοβερό ταλέντο μουσικού αλλά δεν έχεις εκπαιδευτεί στη μουσική δεν μπορείς να ασχοληθείς με επιτυχία με αυτό. Υπήρξα μεταφραστής βιβλίων και αυτό ήταν μεγάλη σχολή. Ο μεταφραστής βιβλίων είναι σαν να ξαναγράφει το βιβλίο μαζί με τον συγγραφέα.
Υπάρχουν βιωματικά στοιχεία στα βιβλία σας;
Πάντα. Τα πρώτα μου βιβλία ήταν για την Κύπρο και ήταν βιωματικά. Καταστάσεις τις οποίες έζησα.
Και στο τελευταίο σας βιβλίο “Γύρισε Σελίδα” έχετε βάλει βιωματικά στοιχεία;
Ναι…Κάποτε μπορεί να είναι ένα ερέθισμα, μια σκηνή. Θυμάμαι μια φορά ενώ περπατούσα στην Ιπποκράτους μου λέει δίπλα μου μια κοπέλα “σας παρακαλώ με βοηθάτε να περάσω τον δρόμο;” Ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, τυφλή. Της λέω “βεβαίως”. Την πήρα λοιπόν από το μπράτσο για να την περάσω απέναντι στο δρόμο. Ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, πιάσαμε την κουβέντα και είδα ότι ήταν και πολύ καλλιεργημένη. Βλέπεις τέτοια περιστατικά και ματώνει η ψυχή σου….Τελικά αντί να την πάω μέχρι απέναντι, την πήρα μέχρι την στάση λεωφορείου και είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε αρκετές κουβέντες. Μέσα λοιπόν από αυτό το ερέθισμα γεννήθηκε το βιβλίο μου “Με τα μάτια της ψυχής”. Με ηρωϊδα την κοπέλα αυτή και ήρωα ένα φίλο μου από το δημοτικό. Δηλαδή, πήρα στοιχεία από τον δικό του χαρακτήρα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι βιώματα πάντα υπάρχουν.
Και βεβαίως αυτή η τυφλή κοπέλα που γνωρίσατε στην Ιπποκράτους, δεν έμαθε ποτέ ότι είχε γίνει η αφορμή, η έμπνευση, για ένα βιβλίο…..
Όχι φυσικά.
Πάμε στο τελευταίο σας βιβλίο “Γύρισε Σελίδα”. Το βιβλίο καταπιάνεται με το θέμα της αγάπης, αλλά και με το θέμα του ρατσισμού. Κύριε Αβραμίδη παρόλο που ζούμε δύσκολες εποχές, αντί να δυναμώνει το αίσθημα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς, θεριεύει ο ρατσισμός. Και μιλώ συγκεκριμένα για την Ελλάδα….
Όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας, η απαράδεχτη συμπεριφορά απέναντι στους ξένους, ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθώ με το θέμα του ρατσισμού στο βιβλίο μου. Ρατσισμός από ένα λαό, που έχει μετανάστες, Έλληνες, ανα το κόσμο. Αντί να το αναγνωρίσουμε αυτό και να συμπαρασταθούμε στους ξένους που έρχονται στην δικιά μας πατρίδα, τους αντιμετωπίζουμε με αυτό τον άθλιο τρόπο. Κάποιοι λένε “μα εμείς δεν πηγαίναμε ως λαθρομετανάστες”. Λάθος! Πενήντα χιλιάδες Έλληνες λαθρομετανάστες έχουν επίσημα καταγραφεί. Κάποιοι άλλοι λένε “μα εμείς είμαστε καλοί άνθρωποι”. Δεν είμαστε καλοί άνθρωποι! Ένα γαλλικό λεξικό δίπλα από την λέξη “Έλληνας” έγραφε “κλέφτης” “λωποδύτης” για να δείξει πως ήταν οι Έλληνες μετανάστες. Σβήστηκε το 1960 μετά από την Ελληνογαλλική σχέση που είχαν αναπτύξει ο Καραμανλής και ο Σαρλ ντε Γκολ. Δεν το λέω για να κατηγορήσω τους Έλληνες. Το λέω για να δείξω πως όπως υπάρχουν κακοί ξένοι μετανάστες υπάρχουν και κακοί Έλληνες μετανάστες. Δεν πρέπει να έχουμε την τάση να γενικεύουμε. Αν ένας Κύπριος ζει σε μια γειτονιάς της Αθήνας και είναι αλήτης, θα τον μάθει η γειτονία και θα λένε “οι Κύπριοι οι αλήτες”. Αυτή η τάση να γενικεύουμε δημιουργεί τον ρατσισμό. Επίσης, ο άνθρωπος έχει την τάση να φοβάται το άγνωστο. Αν δεις ένα πακιστανό, που έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από εσένα θα τον δεις διαφορετικά από ότι θα έβλεπες ένα άνθρωπο από την χώρα σου.
Ποια θα λέγατε ότι είναι η λύση στο ρατσισμό;
Η καλλιέργεια των ανθρώπων. Είναι η μόνη λύση. Να καταλάβουμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι φορέας ανθρώπινης αξίας. Την ίδια αξία που έχεις εσύ την έχει κι ένας άλλος από μια άλλη γωνιά του κόσμου. Κι αυτός αγαπά, κι αυτός νιώθει, κι αυτός είναι σαν κι εσένα. Επειδή κάποιος έχει διαφορετική συμπεριφορά και νοοτροπία δεν σημαίνει πως δεν είναι σαν κι εμάς άνθρωπος.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι συγγραφείς του Όμηρου Αβραμίδη;
Λόγω της δουλειάς μου, διάβαζα ξένη λογοτεχνία, πετυχημένα βιβλία για μετάφραση. Επίσης η κινηματογραφική μου γραφή έχει επηρεαστεί από ξένους. Περισσότερο ξένους. Από δικούς μας συγγραφείς, Έλληνες, μου αρέσει πολύ η Αλκυόνη Παπαδάκη.
