Ξεφλουδισμένες Λέξεις “Ωμή Πραγματικότητα”

Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
———————————————————
Αν ανήκεις σε εκείνη την κάστα ανθρώπων που μένουν πιστοί σε ιδεολογίες και πιστεύω….Αν είσαι από αυτούς που δεν προδίδουν ανθρώπους και όσα αγαπούν…. Αν επενδύεις σε όσα η ψυχή σου κρατά σαν κομπόδεμα…. Τότε με σιγουριά σχεδόν, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως κάποια στιγμή κάποιος ή κάτι θα έρθει να γκρεμίσει τον κόσμο σου. Τι λέω; Όχι απλώς θα γκρεμίσει, αλλά θα τον κάνει χίλια κομμάτια. Θα σου δώσει μια μπουνιά και θα σε ρίξει κάτω, στο πάτωμα της ωμής πραγματικότητας
Εσύ βέβαια με απλανές βλέμμα απελπισμένου, θα ψάχνεις για  ομοϊδεάτες σου. Αν είσαι τυχερός θα βρεις κάποιους (λίγους εώς ελάχιστους),  αν όχι, τότε δε θα βρεις κανένα, ούτε για δείγμα. Θα παρακαλάς σαν επαίτης να έρθει μια ψυχή να σου πει “μωρέ δεν πήγαν λάθος τα ιδανικά που προσκυνούσες, απλώς οι τίγρεις τα κατασπάραξαν, μην πτοάσαι….”
Μετά θα εμπεδώσεις, με τον πιο άσχημο τρόπο, (αυτό της αδυσώπητης πραγματικότητας) πως δεν γίνονται θαύματα. Ενδέχεται και να ήσουν λάθος. Πως να στο πω ρε χαζοπούλι; Υπάρχει πιθανότητα οι τίγρεις να είναι οι έξυπνες και τα λευκά περιστέρια των αγνών ιδανικών να είναι μια πλάνη. (Έλα δεν θέλω κλάματα, απόψε θυσιάζουμε όλα τα παραμύθια στο βωμό της πραγματικότητας λέμε). Αυτά περί σωστών, δικαίων, ιδανικών και άλλων βαρύγδουπων λέξεων ας τα αφήσουμε στο μουσείο της ιστορίας, να τα βλέπουν τα εγγόνια μας και να λένε “καλέ τι συναισθηματικά όντα ήταν οι πρόγονοι μας, σχεδόν ηλίθιοι”.
Δεν είναι που πήρες τη ζωή σου λάθος και τώρα κατά το Σεφερικό πρέπει να αλλάξεις ζωή. Είναι που με αυτά έντυσες την ψυχή σου και τώρα μάτια μου πως να βγάλεις τον μανδύα και να κυκλοφορήσεις με γυμνή ψυχή, μέσα σε ένα κρύο χειμώνα;
Δεν είναι που κάποιοι φρόντισαν έστω και αργά να σε βγάλουν από το παραμύθι της επανάσταση (ξέρεις, για ένα καλύτερο κόσμο), είναι που υμνούσες αγάπες και ονειρευόσουν ιππότες και πρίγκιπες που τελικά αποδείχθηκαν όλα ένα ψέμα.
Είναι που τραγουδούσες Μάνο και κρατούσες τους στίχους του για μπαϊράκι, “θα τον κρατήσουμε τον ήλιο σίγουρα ναι, πάνω στις στέγες μέσα στις καρδιές, καλημέρα ήλιε καλημέρα”. Και κάποιοι σε ξύπνησαν πριν προλάβεις να κάνεις “την γη προσκυνητάρι και κούνια για τ’ αγέννητα παιδιά”……Και βρέθηκες με λαβωματιές στο πάτωμα της ωμής πραγματικότητας. Και ο ήλιος πουθενά.