Γράφει η Ρία Λοϊζου
Οι καιροί αλλάζουν, μαζί με αυτούς αλλάζεις και εσύ. Μια δουλειά τελειώνει και με αυτήν τελειώνοντας, έτσι χωρίς να το καταλάβεις αρχίζει μια άλλη εντελώς διαφορετική, αλλά και πάλη, κομμένη ραμμένη στα μέτρα σου. Υποθέτω πως η ζωή συνεχίζετε κι εμείς προχωράμε μαζί τις θέλοντας και μη. Οι οικονομία πάει κατά διαόλου και σέρνει και σένα ξοπίσω τις. Καινούριες προκλήσεις που μπορεί να σε φοβίζουν και να θέλεις να κλειστείς στην ασφάλεια του σπιτιού σου. Μαθαίνεις να αρκείσαι και να ζεις με τα λίγα. Μαθαίνοντας στα λίγα. Αυτός θα πρέπει να είναι ο φόβος σου. Ο ένας, ο μοναδικός, ο κυρίαρχος φόβος σου. Αυτό που οφείλεις να ξορκίζεις κάθε μέρα από την σκέψη σου. Η ζωή δεν είναι πάντα μια βόλτα στο λιβάδι αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπους να επιβιώνουμε. Η αλήθεια είναι πώς σε εποχές κρίσης και ανασφάλειας, αυτό που σε κάνει να σηκώνεσαι με όρεξη από το κρεβάτι σου ειναι να γνωρίζεις πως (1) υπάρχει ο έρωτας που σε κάνει να νιώθεις σαν μικρό παιδί που διψά για ζωή και (2) πως για κάθε βάλτο που πρέπει να περάσεις, υπάρχει μια δραστήρια, ζωντανή πόλη παρακάτω για να το γλεντήσεις. Αν καταφέρεις να τα βρεις, τότε τίποτα δεν σε κρατά δέσμιο σε ένα σάπιο παρελθόν/παρόν.
Αν είσαι αρκετά δυνατός και υπομονετικός βρίσκεις τρόπους να επιβιώσεις και κολυμπάς μέχρι να βγεις στην επιφάνεια. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ξανακάνεις μια βουτιά γιατί απλά αντέχεις στα δύσκολα. Αναθεωρείς τα μέχρι τώρα δεδομένα σου και πετάς ότι άχρηστο απ’ την ζωή σου. Μεγαλώνοντας, γύρο σου θέλεις ανθρώπους και πράγματα που να σου προσφέρουν κάτι ουσιαστικά. Να σ’ αγαπούν έτσι απλά χωρίς πολλά πολλά και να σε στηρίζουν χωρίς να σε κρίνουν και να σε ανακρίνουν.
Πρέπει να τρέμεις μήπως κάποιο πρωί ξυπνήσεις και έχεις συνηθίσει να αρκείσαι σε αυτά μονάχα που σου δίνουν. Σε αυτά που σε έχουν πείσει πως είναι αρκετά. Στα«ξεθυμασμένα» φιλιά, στις τυπικές χαιρετούρες, στα ξενύχτια χωρίς γέλια, στα ποτά με ανούσιες συζητήσεις με άτομα που σου είναι παντελώς άχρηστα, στο «με φιλικούς χαιρετισμούς» πριν από την υπογραφή του mail.
Πρέπει να φοβάσαι τις μέρες χωρίς σκοπό, τις νύχτες χωρίς δύναμη, τους ανθρώπους που δεν θα σε ένοιαζε αν πέρναγαν μήνες χωρίς να τους ξαναδείς. Πρέπει να τρομάζεις όταν βλέπεις τα φτερά σου διπλωμένα μέσα στο κουτί.
Πρέπει να φοβάσαι τις μέρες χωρίς σκοπό, τις νύχτες χωρίς δύναμη, τους ανθρώπους που δεν θα σε ένοιαζε αν πέρναγαν μήνες χωρίς να τους ξαναδείς. Πρέπει να τρομάζεις όταν βλέπεις τα φτερά σου διπλωμένα μέσα στο κουτί.
Να θεωρείς τον εαυτό σου ευτυχισμένο όταν νυχτώνει και δεν σου λείπει τίποτα…
