My View “Τα Παιδιά”

Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com

Το να ανατρέφεις παιδιά είναι ίσως το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος στην ζωή του. Η χαρά  που παίρνεις  και μόνο να τα αντικρίζεις, είναι ένα αίσθημα που μόνο ένας γονιός μπορεί να το εξηγήσει. Το απίστευτο πνεύμα των παιδιών που κάθε λίγο δυναμώνει, σε εκπλήσσει απο την δυνατότητα του ανθρώπινου γένους. Εκεί που το κρατούσες στην αγκαλιά σου σαν νεογέννητο ξαφνικά μπορεί να δημιουργήσει. Μπορεί να σου διηγηθεί ιστορίες. Το βλέπεις να παίζει μέσα σε κόσμους και σενάρια, να σε κοιτάζει και να σου εκφράζει την αγάπη του. Μπορεί ακόμη να σε βοηθά απο μικρή ηλικία. Το αίσθημα που παίρνεις όταν κοιτάς ένα παιδί, την απόλυτη ειλικρίνια και αθωότητα, την ταπεινότητα που διαθέτουν, σου δημιουργεί γαλήνη. Αν μόνο δώσουμε τον χρόνο. Να ηρεμήσουμε και να νιώσουμε την αγάπη, που πραγματικά σε ζεσταίνει. Κυριολεχτικά σε ζεσταίνει. Σου ανεβάζει την θερμοκρασία στο στήθος. Αυτή η αγάπη, που και μόνο να την σκέφτεσαι σε γεμίζει.
Και εμείς ως μεγάλοι, παραδόξως προσπαθούμε να τους μάθουμε την ζωή. Καταρχάς, τα παιδιά μαθαίνουν από αυτά που νιώθουν. Όπως μάθαμε και εμείς κάποτε. Οι ευαίσθητες ψηχές τους, ανοιχτές διάπλατα να λαμβάνουν τα πάντα που συμβαίνουν στον κόσμο τους. Ότι τους δώσουμε θα μάθουν. Ότι νιώθουμε θα το μοιραστούν. Και σαν μεγαλώσουν θα δώσουν αυτό που πήραν. Και στον κόσμο, και στην κοινωνία, και στα εγγόνια σου, και στα εγγόνια κάποιου άλλου.
Έχουμε τρομερή ευθύνη ως άνθρωποι ο ένας προς τον άλλον. Επειδή ο ένας επηρεάζεται και επηρεάζει τον άλλον. Και ιδιαίτερα,  έχουμε ευθύνη προς τα παιδιά.
Όταν έχεις παιδιά η νοοτροποία  σου αλλάσει. Εντελώς φυσικά στρέφεις όλο σου το ενδιαφέρον προς αυτά. Η ζωή σου περιστρέφεται γύρω απο αυτά.
Ο κόσμος αρχίζει ξανά,  για ακόμα ένα άνθρωπο πριν καν γεννηθεί. Αυτόν τον κόσμο κάθε στιγμή που περνά μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο. Κάθε στιγμή.
Μόλις πριν λίγο πληροφορηθήκαμε ότι έγινε ακόμα ένας μεγάλος σεισμός στην Ιαπωνία. Σε μία στιγμή μπορούν να αλλάξουν τόσα πολλά….
Έχουμε ευθύνη να είμαστε το παράδειγμα προς αυτά τα παιδιά και προς τον κάθε συνάνθρωπο μας. Τα σχολεία μας πρέπει να περιστρέφονται γύρω από τα παιδιά. Πρέπει να μαθαίνουν από αυτά και να προσαρμόζονται στην αθωότητα τους. Να τα μαθαίνουν πως να χρησιμοποιούν όλη αυτή την ικανότητα τους. Να τα μαθαίνουν να σκέφτονται και όχι τι να σκέφτονται. Έχουμε πολλά να μάθουμε από τα παιδιά. Απο την φαντασία τους, απο την δημιουργικότητα τους. Για να μην πρέπει οι εταιρίες μετά να έχουν τόσο πρόβλημα δημιουργικότητας με τους υπαλλήλους τους και να σπαταλούν τόσα πολλά για σεμινάρια δημιουργικότητας. Αφού γεννιόμαστε με τόση δημιιουργικότητα και φαντασία, μετά τι κάνουμε λάθος;  Για παράδειγμα μαθαίνουμε τα παιδια τον πρώτο χρόνο της ύπαρξής τους να περπατούν και να μιλούν και έπειτα προσπαθούμε να τα μάθουμε να κάθονται ήσυχα  και να μην μιλούν. “Κάτσε φρόνιμα”, “Μη μιλάς”.  Φάσκουμε και αντιφάσκουμε. Γιατί;  Γιατί τα συγχύζουμε;
Κάθε γονιός έχει πλήρη εμπιστοσύνη στα σχολεία. Τα σχολεία πρέπει να είναι ιερά. Σκεφτείτε πόσα παιδιά είναι μαζεμένα σε τέτοιους χώρους. Πόσες οικογένειες είναι συνδεδεμένες μέσα σε αυτά. Τα σχολεία ακόμα και σε πόλεμο έχουν κάτι το ιερό. Κάτι πνευματικό, κάτι που πρέπει να αγγίζουμε μόνο με ευλάβια και σεβασμό. Και γιατί αφού αφαιρούμε το μάθημα των θρησκευτικών απο τα σχολεία, τους μαθαίνουμε για το ότι ο άνθρωπος έγινε απο αμιβάδες ή πιθηκοειδές;  Γιατί συγχύζουμε τα παιδιά;  Να τους βάζουμε προβλήματα για να μάθουν πως να βρίσκουν λύσεις, όχι να τους δίνουμε τις “λύσεις” και να τους προβληματίζουμε.
Και το θέμα αυτό είναι τεράστιο. Και το νιώθουμε πολλοί. Απο τον καιρό που ήμασταν εμείς στο σχολείο νιώθαμε ότι υπήρχε κάτι λάθος.
Η ζωή πρέπει να είναι ωραία.  Ιδιαίτερα για ένα παιδί. Γιατί να πρέπει να πηγαίνουν με το ζόρι δηλαδή;  Τώρα με το ζόρι στο σχολείο, αύριο με το ζόρι στην δουλειά.
Κι ένα άλλο θέμα με τα παιδιά: η  διατροφή. Αφού αυτό που τρώμε είναι αυτοί που είμαστε, και πόσο ακόμα περισσότερο με τα παιδιά που μεγαλώνουν. Πόσες φορές να το πούμε “μην τρώτε γλυκά, βλάφτουν”, “μην τρώτε ζάχαρη” …. και τόσα άλλα. Ε τότε,  αφού βλάφτουν ας μην τα δίνουμε. Ή αφου κανένα γλυκό μέσα μέσα μπορεί να κάνει και καλό, τότε ας κάνουν τα γλυκά γεμάτα βιταμίνες και αμινοοξέα και ότι άλλο καλό χρειάζονται τα παιδιά (και οι μεγάλοι) και ας τους βάλουν και λίγη ζάχαρη για να τρώνε τις βιταμίνες τους με ευχαρίστηση.
Η λίστα με τα προβλήματα που παιρνούν απο το μυαλό ενός γονιού είναι τόσο μεγάλη που δεν θα τελειώναμε εδώ. Πρέπει να αλλάξουμε απλά το σκεπτικό μας. Όταν θέλουμε το καλό για τον άλλο και για τα παιδιά μας, τότε όλα μπαίνουν στην θέση που πρέπει.