Γράφει η Ρία Λοϊζου
«Τι θα κρατήσετε από την χρονιά που φεύγει;». Πρέπει να είναι η δεύτερη πιο κλισέ ερώτηση, που γίνεται στις συνεντεύξεις. Μετά, φυσικά, από το «Ποια τρία πράγματα θα παίρνατε μαζί σας αν ναυαγούσατε σε ένα ερημονήσι;». Στην οποία, παρεπιμπτόντως, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί κανείς δεν συμπεριλαμβάνει στις προτιμήσεις του και ένα κινητό που να πιάνει παντού. Αν όχι ένα σκάφος….Όπως και να’χει, πιστεύω η πρώτη ερώτηση θα έπρεπε να ήταν αλλιώς διατυπωμένη. «Τι δεν μπορείτε να αφήσετε πίσω με την χρονιά που φεύγει; Τι δεν σας επιτρέπεται να ξεχάσετε;» ίσως να ήταν μια πιο ενδιαφέρουσα επιλογή. Εγώ τουλάχιστον θα είχα πολλά να πω, αν τυχόν κάποιος μου την απεύθυνε.
Θα του έλεγα για το κοριτσάκι μου με τα όμορφα γαλανά μάτια, για το βράδυ εκείνο στην θάλασσα, για το ταξίδι μου και την υπηρεσία αφύπνισης του “ξενοδοχείου” με το όνομα ´Ιρις! Για το αυτοκίνητο, με το οποίο διασχίσαμε όλη την Ρόδο και τα γέλια που ρίχναμε κάθε φορά μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας. Επίσης θα του έλεγα για τις στιγμές που λάτρεψα, για τον άντρα που ερωτεύτηκα, για το τατουάζ που θα ήθελα να κάνω με την αδερφή μου. Για το σκυλάκι που μου χάρησε ο Αντρέας και για την περίεργη μουσική του Yann Tiersen. Θα του μίλαγα για συναυλείες, για το πόσο λατρεύω την καινούρια μου δουλειά, για τις βλακείες που συζητάγαμε όταν καθόμασταν στο μπαλκόνι μέχρι αργά. Δεν θα ξεχνούσα να του πω πως μετράς την απόσταση σε συναισθήματα και την απώλεια της αδιαφορίας.
Θα του ανέφερα καμιά 20αριά επελεγμένα sms και θα του έδινα μερικά εκτυπωμένα e-mails. Θα τον υποχρέωνα να γράψει τις ατάκες «Αυτό το αμάξι δεν μας χωράει», «Αν το υπολογίσεις οι ώρες που ταξιδεύουμε είναι περισσότερες από τις ώρες που κοιμόμαστε», «Από αύριο αρχίζουν οι νέες σου ευθύνες». Θα προσπαθούσα να του περιγράψω πως αισθάνεσαι όταν μαθαίνεις από το τηλέφωνο πως κάποιος αρρώστησε, πως νιώθεις όταν άγνωστοι άνθρωποι σε γεμίζουν ευχές. Θα του μίλαγα για ανθρώπους που θεωρώ δικούς μου, θα του έλεγα και για τους άλλους που άφησα πίσω, για μέρη που αγάπησα, για όνειρα που άγγιξα. Για το ασαφώς καθορισμένο σχέδιο που υπάρχει για την νέα χρονιά και την ανασφάλεια του “λίγα” και του “τίποτα”.
Μετά θα του έδινα την διεύθυνση αυτού εδώ του side και θα του έλεγα πως θα κράταγα όλα αυτά τα κείμενα που έγραψα. Καλά και κακά, άξια να διαβαστούν και αδιάφορα, βαρετά και ενδιαφέροντα.
Θα του μίλαγα για όλα αυτά που δεν μπορώ να αφήσω πίσω. Αλλά, επειδή, δεν βλέπω κάποιον να μου κάνει σύντομα την συγκεκριμένη ερώτηση τα λέω σε σένα. Σε σένα, που έκανες τον κόπο να έρθεις μέχρι εδώ και να με διαβάσεις!
Όλα ανάποδα, όλα διαφορετικά. Κι εγώ διαφορετική, γελάω, περνάω καλά, κοιτάζω τους φίλους μου στα μάτια. Τέλος οι θλιμμένοι, τέλος τα νεύρα, τέλος τα αδιέξοδα…
Έχω αλλάξει ζωή και τα βαρίδια πρέπει να φύγουν. Μικρά βήματα προς την ελευθερία…
Καλή χρονιά!
