Της Γιώτας Δημητρίου
“Με μαχαιριές στο θώρακα δολοφόνησαν δύο Έλληνες έναν μετανάστη τα ξημερώματα στα Πετράλωνα της Αθήνας. Οι δύο δράστες εντοπίστηκαν και συνελήφθησαν καθώς αυτόπτης μάρτυρας κράτησε τον αριθμό της μηχανής που επέβαιναν και ειδοποίησε την αστυνομία. Οι δύο δράστες, εκ των οποίων ο ένας πυροσβέστης, φέρονται να ισχυρίζονται ότι ο μετανάστης, που επέβαινε σε ποδήλατο, τους έκλεισε το δρόμο. Επάνω τους βρέθηκαν ένα στιλέτο και ένα μαχαίρι”, έγραφε η είδηση στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Τον μαχαίρωσαν επειδή τους έκοψε τον δρόμο με το ποδήλατο. Τα αδέλφια μας οι Έλληνες σκότωσαν τον αλλοδαπό. Η είδηση πέρασε στενά μέσα από τους σάπιους δρόμους της ειδησεογραφίας. Στις ειδήσεις των 8 δεν την άκουσα καν. Κάποιοι φιλοτιμηθήκαμε και την δημοσιεύσαμε στο μέσο όπου εργαζόμαστε, κάποιοι άλλοι ενδεχομένως να είπαν «έλα μωρέ, μετανάστης ήταν». Ναι ευτυχώς. Δεν ήταν «αδελφός μας Έλληνας». Αν ήταν «αδελφός μας ‘Ελληνας» θα γινόταν πανικός στα ΜΜΕ. Όπως την άλλη φορά με εκείνο το τέρας που βίασε ένα μωρό, στη Λάρνακα. Αν το μωρό δεν ήταν αλλοδαπό και ήταν από Κύπρο να δείτε πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία για τα ΜΜΕ και τους πολίτες. Αν μάλιστα ο βιαστής ήταν αλλοδαπός; Το στόρυ θα εξελισσόταν διαφορετικά. Θα βγαίναμε στους δρόμους κατά των αλλοδαπών. Αλλά βλέπεις, το θύμα ήταν αλλοδαπός και το τέρας Κύπριος. Γι αυτό η ιστορία πήρε άλλες διαστάσεις.
Τον μαχαίρωσαν λοιπόν, επειδή τους έκοψε το δρόμο με το ποδήλατο. Τα αδέλφια μας οι Έλληνες σκότωσαν τον αλλοδαπό. Κάποιοι σχολίασαν στο διαδίκτυο με την γνωστή φράση «δεν είμαι ρατσιστής αλλά….» Σε εκείνο το «αλλά» κρύβεται το «είμαι ρατσιτσής και δεν το παραδέχομαι».
Η άγνοια μας, η αμάθεια μας, το απαίδευτο μυαλο μας και η απαίδευτη μας καρδιά, μας κάνει κακούς και ρατσιστές. Κι αν αύριο ο δικός σου γιος βρεθεί μετανάστης σε μια χώρα και τον μαχαιρώσουν επειδή είναι «αλλοδαπός»;
Τον μαχαίρωσαν επειδή τους έκοψε τον δρόμο με το ποδήλατο. Τα αδέλφια μας οι Έλληνες σκότωσαν τον αλλοδαπό. Μια μάνα κάπου θα τον κλαίει. Ίσως και μια αγαπημένη. Ίσως και κάποιοι φίλοι.
Ε λοιπόν, όλοι ξέρουμε ότι τον μαχαίρωσαν επειδή ήταν «ξένος» κι όχι επειδή τους έκοψε τον δρόμο με το ποδήλατο!
Κι όσο μεγαλώνωνω (ηλικιακά και πνευματικά) συνειδητοποιώ πως ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ δεν είναι όσοι μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν είναι οι Έλληνες και οι Κύπριοι. ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΟΥ είναι όλοι όσοι ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ. Κι όσοι δεν τον σέβονται είναι εχθροί μου. (Ακριβώς έτσι όπως το είπε ο Γιάννης Ρίτσος).
Αυτοί που ναζιστικά, φασιστικά κινούνται, είναι εχθροί μου.
Κι αν χρειαστεί θα αγωνιστώ γι αυτούς που θεωρώ αδέλφια μου. Κι ας έχουν όνομα Ahmed, Hassan, ας είναι Πακιστανοί μετανάστες ή Ιρακινοί πρόσφυγες. Κι ας είναι μαχαιρωμένοι σε λίμνη αίματος κάπου στα Πετράλωνα της Αθήνας.
Αδέλφια μου είναι όσοι σέβονται τον άνθρωπο. Κι όλα τα άλλα φασιστικά γουρούνια που πολεμούν και σκοτώνουν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ (“επειδή είναι αλλοδαποί”) είναι εχθροί μου!
Εσένα ποια είναι τα αδέλφια σου;
Υ.Γ Υπάρχουν μόνο δυο εθνικότητες στον κόσμο. Οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και οι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ. Οι ρατσιστές ανήκουν στην δεύτερη. Και ή τάσσεσαι κατά του ρατσισμού ή υπερ του. Η ανοχή είναι συνενοχή.
