Πίνοντας κόκκινο Lambrusco στο υπέροχο καινούριο διαμέρισμα της «Ριας στη Χώρα των Θαυμάτων», Σάββατο βράδυ και διηγώντας της με κάθε λεπτομέρεια τις επαγγελματικές μου εξελίξεις και τα όσα συμβαίνουν στον συναισθηματικό μου κόσμο (you can name it μονόπλευρο έρωτα) συνειδητοποίησα αυτό που καταβάθος πάντα ήξερα: Η ζωή μετρά την μαγκιά και την σοφία σου στις αποχωρήσεις. (Ναι, ξέρω, υπάρχει και η άλλη σχολή αντίληψης που λέει «να μένεις, να πολεμάς», με λίγα λόγια να τα βάζεις με τις τρικλοποδιές που σου στήνει το σύμπαν. Λυπάμαι, αυτά είναι για μαζοχιστές και για Κοελικούς. Ούτε το ένα είμαι, ούτε το άλλο).
Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτή η μπαγάσα η ζωή, η οποία κρατά σημειώσεις και βαθμολογεί την πορεία σου, αυτή λοιπόν η αλλοπαρμένη ζωή, κλείνει τσαχπίνικα το μάτι στο πεπρωμένο κάθε φορά που σε βλέπει να σηκώνεις μπαϊράκι για αποχωρήσεις. Σε εκείνα τα «όχι» που λες (έστω και με δυσκολία βρε αδελφέ), η ζωή παίρνει στυλό και ζωγραφίζει ένα αστεράκι δίπλα από το όνομα σου, σαν εκείνα τα αστεράκια που σου χάριζε η δασκάλα στο δημοτικό κάθε φορά που ήξερες καλά το μάθημα.
Δεν είναι εύκολο να κλείνεις κύκλους, να λες όχι, να παραιτείσαι από όσα το συναίσθημα σε κρατά με πείσμωμα δεμένο/δεμένη. Ξέρεις πόση ανάταση ψυχής χρειάζεται για να μπορέσεις να πεις «ως εδώ ήταν, πάμε παρακάτω»; Μπόλικη. Εκείνο το «φτάνει, ως εδώ» εμπεριέχει πολλές φορές κλάματα στα πατώματα και κρασιά στο Savino (σαν κι απόψε καλή ώρα), μα είναι λυτρωτικό.
Δεν οφελεί σε τίποτα να παλεύεις σε γήπεδα στα οποία ο διαιτητής έχει σφυρίξει και το ματς έχει λήξει. Αποχωρείς. Και δεν πρόκειται για αδυναμία, αλλά για δύναμη.
Στη ζωή δεν έρχονται όλα όπως τα θέλουμε. Αλλά δεν σημαίνει κιόλας πως θα κάνουμε το χατίρι στο σύμπαν (λέμε τώρα) να κρατάμε για πολύ το πένθος.
Στο κάτω κάτω είπαμε: Η ζωή, σε εκείνα τα «όχι» που λες και σε εκείνες τις αποχωρήσεις που κάνεις αντάρτικα και με πόνο, σου χαρίζει αστεράκια και γράφει σημείωση δίπλα στη διαγωγή σου : μαγκιά.
Υ.Γ Let go and let God!
