Η Ρία στη Χώρα των θαυμάτων “Happy Day”

Να το ονομάσω διαλογισμό ή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης; Αν ο άνθρωπος φτάνει στο σημείο να διαλογιστεί γιατί είναι η μόνη του ελπίδα πριν από ένα πιο τελειωτικό βήμα δεν το έχω καταλάβει. Έχω διερωτηθεί όμως το πώς μπορεί να μείνει συγκεντρωμένος ένας άνθρωπος με προβλήματα για να τα ξεπεράσει. Εγώ ας πούμε που δεν έχω “πραγματικά” προβλήματα, δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ… ίσως γιατί δεν έχω λόγο να μείνω συγκεντρωμένη και επιλέγω να…. πετάω. ‘Ισως να μην χρειάζομαι την αυτοπειθαρχεία γιατί μπορώ να μείνω ήρεμη και χωρίς αυτην.
Καλά εντάξει, είναι κάποιες φορές που έχω κι εγώ προβλήματα. Αλλά συνήθως είναι απ´ αυτά τα προβληματα που δημιουργεί η φαντασία μου σε ένα μοναδικό ντουέτο με το μυαλό μου έτσι ώστε να χω κάτι να αναλύω της ώρες που ξαπλώνω στον καναπέ και βλέπω το ταβάνι ή όταν είμαι για κρασιά με φίλους και ξεμείνουμε απο θέματα συζήτησης. Χαχαχα!
Τελοσπάντων, διαβάζω ένα βιβλίο και με έχει βάλει στη ζωή του για τα καλά. Το είχα βρει σε ένα αεροδρόμιο και ούτε ξέρω πως μου έκανε εντύπωση και το πήρα αυτό αντί για ένα άρωμα που ήταν δικαίως ακριβότερο και που είχα βάλει στο μάτι για καιρό. Αυτό το βιβλίο λοιπόν που μέχρι πριν 2 βδομάδες αγνοούσα τελείως την ύπαρξη του, νοιώθω ότι το έχω ξαναδιαβάσει… χωρίς να ταυτίζομαι με τα βιώματα των ηρώων γιατί ζουν μια ζωή πολύ δυστυχισμένη που δεν μοιάζει καθόλου με την  χαρούμενη και σχετικά εύκολη δικιά μου ζωή. Κάτι που μας κάνει να περπατάμε τόσο παράλληλα αλλά να μπορώ να τοποθετήσω τον εαυτό μου σαν μια πιο ελαφριά νότα στην δική τους ζωή. Ίσως να τρώγαμε μαζί ένα μεσημέρι, ή να τα λέγαμε σε κάποιο καφέ πιο κάτω. Καθημερινές στιγμές… Κάθε φράση του βιβλίου που διαβάζω, είμαι σίγουρη ότι δεν γράφτηκε τυχαία… ότι έπρεπε εγώ η ίδια να την διαβάσω για να μου θυμίσει ότι το έχω ξαναδεί το έργο.
Μετά κάθησα για διαλογισμό. Μέσο ψυχικής χαλάρωσης και ευεξίας σου λέει… Να εισπνέω ενέργεια και να την νοιώθω. Φοβήθηκα. Ήταν λες και το φεγγάρι είχε έκλειψη ενώ ήταν πανσέληνος. Τέτοια ενέργεια υπερβολική σου λέω! Αν οι άνθρωποι δουν αυτή την ενέργεια πόσο πιο απόμακροι θα γίνουν; Πόσο πολύ θα φοβηθούν για να μην την καταλάβουν;
Και σε ρωτάω τώρα εγώ… Είναι η πείνα ανάγκη φυσική; Σε μένα γιατί έρχεται όταν την σκέφτομαι πολύ; Είναι η πείνα ενέργεια; Πόσο πιθανό είναι μετά από ένα υπέροχο γεύμα sushi ‘to go’ που αποφασίζεις να πάρεις βιαστηκα στον γυρισμό για το σπίτι, να μπορέσει κάποιος να διαλογιστεί και να μην έχει στο μυαλό του ότι την συγκεκριμένη στιγμή αντί να προσπαθεί να φτάσει στην απόλυτη νιρβάνα, θα μπορούσε να κάνει κοιλιακούς και να ξεθεώνεται για το απόλυτο σώμα;
Oooh gosh πάλι παραληρώ! Υποθέτω is just another happy day για την “Ρία στην χώρα των θαυμάτων”!