Μόνικα Μελέκη “Τα μεγαλεία δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου και ούτε θα γίνουν”

February 8, 2013

Με αφορμή τη καινούρια παράσταση του θεάτρου Σκάλα “Πώς να ληστέψετε μια τράπεζα”, αδράξαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με την Δημοτικό Σύμβουλο της πόλης μας, της Λάρνακας, την γνωστή και ταλαντούχα ηθοποιό Μόνικα Μελέκη. Μέσα από μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, η Μόνικα με ειλικρίνεια μας μιλά για όλα. Ακόμη και για εκείνα τα όνειρα που έγραφε στα εφηβικά της ημερολόγια και που σήμερα έχουν πραγματοποιηθεί.

Της Γιώτας Δημητρίου

Αυτές τις δύσκολες εποχές που βιώνει όχι μόνο η Κύπρος αλλά και ολόκληρος ο κόσμος, ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της τέχνης;
Ο ρόλος της τέχνης θα έπρεπε να ήταν πάντα σημαντικός, διότι είναι η τροφή της ψυχής. Ιδιαίτερα αυτές τις εποχής είναι ακόμη πιο σημαντικός, αλλά ξέρεις τι γίνεται; Η τέχνη δεν εξαρτάται από την φτώχεια, ούτε από την ευμάρεια, εξαρτάται από τον άνθρωπο. Εγώ θυμάμαι τα χρόνια που μεγάλωνα στη χώρα μου την Βουλγαρία, όπου η τέχνη διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο κι όμως δεν ήταν πλούσια χρόνια. Αντίθετα ήταν χρόνια φτώχειας. Ακόμη και σήμερα, βλέπω την μητέρα μου, κάθε φορά που επισκέπτομαι την Βουλγαρία, να ζει με την πενιχρή σύνταξη της, αλλά το σπίτι να είναι γεμάτο βιβλία. Ο κόσμος της Κύπρου, ακόμη και τις καλές εποχές έτρεχε μέσα στην καθημερινότητα του και δεν έβρισκε χρόνο για την τέχνη. Σήμερα, μέσα στις δύσκολες εποχές που ζει λέει«τώρα το θέατρο θα σκεφτώ; Την έκθεση ζωγραφικής θα σκεφτώ;». Κι όμως είναι σε αυτές τις εποχές που έχουμε ανάγκη την τέχνη περισσότερο από κάθε άλλη φορά.Δυστυχώς όμως είναι λίγοι οι άνθρωποι που αντιλαμβάνονται ότι η τέχνη είναι τροφή ψυχής.

Λες λοιπόν ότι ο κόσμος της Κύπρου δεν εκτιμά τις τέχνες όσο θα έπρεπε.
Ναι. Αλλά ξέρεις ποιο είναι το παράδοξο; Ότι η Κύπρος γεννά τόσα ταλέντα σε όλων των ειδών τέχνης. Κι έρχεται μια στιγμή που είτε αναγκάζονται να ξενιτευτούν ή να παραιτήσουν την τέχνη τους. Αναγκάζεσαι να μπεις στην ρουτίνα της επιβίωσης ή γίνεσαι ένας Δον Κιχώτης όπως κι εμείς εδώ στο Θέατρο Σκάλα.

Δον Κιχώτες…
Ναι, είμαστε Δον Κιχώτες σε αυτή τη μικρή πόλη κι αγωνιζόμαστε με όλα τα πενιχρά μέσα τα οποία έχουμε να φέρουμε την Άνοιξη. Και την καλύτερη παράσταση να κάνεις πάλι δεν θα γεμίσει το θέατρο.

Ποιος ευθύνεται γι αυτή την νοοτροπία του Κύπριου;
Όλοι ευθυνόμαστε γι αυτό. Θα ξεκινήσω από το σχολείο. Κάνουμε θεατρικές παραστάσεις για τα σχολεία, πόσα σχολεία θα έρθουν να δουν την παράσταση; Επίσης, τα σχολεία δεν θέλουν να έρχονται στο θέατρο και ζητούν να πηγαίνουμε εμείς για παραστάσεις στο σχολείο. Μα αν δεν φέρεις το παιδί στο θέατρο, να μπει μέσα σε αυτό τον ιερό χώρο, στο ναό της τέχνης, πώς θα νιώσει την μαγεία του θεάτρου; Επίσης, πόσοι δάσκαλοι ή καθηγητές θα έρθουν με τα παιδιά τους να δουν παράσταση; Ξεκινά από την παιδεία αλλά συνεχίζεται και στο σπίτι. Όταν οι ίδιοι οι γονείς δεν έρχονται στο θέατρο, πως θα μάθει το παιδί να αγαπά το θέατρο ή τις τέχνες; Επίσης, το να διδαχθεί ένα παιδί θέατρο δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα γίνει ηθοποιός. Αυτός που θα γίνει ηθοποιός θα γίνει ακόμη και αν δεν παρακολουθήσει μαθήματα από παιδί. Το θέατρο όμως είναι αυτογνωσία, πάνω από όλα σε βοηθάει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να εκφράζεις τα συναισθήματα σου κι από κει και πέρα αυτό σε βοηθάει στην εξέλιξη σου ως άνθρωπο και να είσαι μέλος μιας πιο ουσιαστικής κοινωνίας. Εμείς κάνουμε την κοινωνία. Η αλλαγή πρέπει να έρθει από μέσα μας κι όχι να κρίνουμε συνεχώς τους άλλους. Αυτά όλα προσπαθούμε να τα μεταλαμπαδεύσουμε και στα παιδιά που έρχονται εδώ στα θεατρικά μας εργαστήρια. Να τους διδάξουμε πώς να δουλεύουν ως ομάδες. Τι είμαστε οι άνθρωποι; Είμαστε ομάδες, κι αυτό ξεκινάει από την οικογένεια. Στη δουλειά, στο σχολείο, παντού ο άνθρωπος πρέπει να μπορεί να δουλεύει ως ομάδα.

Αυτό είναι και ένα μήνυμα στους γονείς για να στείλουν τα παιδιά τους στο θεατρικό εργαστήρι…
Βέβαια. Δεν στέλνεις το παιδί στο θεατρικό εργαστήρι μόνο και μόνο για να γίνει ηθοποιός, αλλά για να καλλιεργηθεί ως άνθρωπος, ως αυριανός πολίτης.

Μόνικα εσύ είσαι μια ηθοποιός η οποία πρωταγωνιστεί σε τηλεοπτική σειρά, κάνεις και θέατρο, θεατρικά εργαστήρια,είσαι μητέρα, σύζυγος, Δημοτικός Σύμβουλος και μέλος της Κίνησης Στήριξης Σταύρου Μαλά. Πώς τα προλαβαίνεις όλα;
Με καλή οργάνωση όλα μπορείς να τα συνδυάσεις και σε όλα μπορείς να δώσεις100% του εαυτού σου. Ξέρεις, δεν έχω χρόνο να ασχολούμαι με «άδεια» πράγματα και θέματα. Η μέρα μου είναι γεμάτη με όσα θεωρώ θέματα ουσίας. Με όλα αυτά που προανέφερες. Με διαφορετικές ασχολίες που με κάνουν πιο πλούσιο ως άνθρωπο. Η επαφή μου με τα παιδιά στα θεατρικά εργαστήρια μας, εδώ στο Θέατρο Σκάλα δεν είναι δουλειά , δεν διδάσκω μόνο εγώ τα παιδιά, νιώθω ότι τα παιδιά με διδάσκουν, μου μαθαίνουν πράγματα. Τα παιδιά είναι σπουδαίοι δάσκαλοι αν τα παρατηρήσουμε με προσοχή. Στο Δημοτικό Συμβούλιο, έχω να κάνω με μεγάλους, αλλά πάλι έχουμε θέμα τα παιδιά, αφού εκεί έχουμε ευθύνη για το αύριο των παιδιών.

Φοβήθηκες ποτέ ότι λόγω της εμπλοκής σου με την πολιτική (Δημοτικός Σύμβουλος ΑΚΕΛ) θα έβρισκες κάποιες πόρτες κλειστές;
Γιώτα, για μένα οι πόρτες ποτέ δεν άνοιγαν εύκολα! Για κάθε πόρτα στη δουλειά μου, πάλεψα σκληρά με το σπαθί μου για να την ανοίξω. Είμαι 22 χρόνια στην Κύπρο, πάντα για μένα οι πόρτες άνοιγαν δύσκολα. Αυτά τα 22χρόνια δεν έχω λείψει ούτε ένα χρόνο από το θέατρο. Εγώ εκφράζω αυτά που νιώθω,αυτά που είμαι. Δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους. Σε κάποιους αρέσω, σε κάποιους όχι. Συνήθως αυτοί που δεν τους αρέσω, είναι αυτοί που δεν με έχουν δει ποτέ στο θέατρο!

Αλήθεια πώς αντιμετωπίζεις την κακεντρεχή κριτική;
Είμαι άνθρωπος που θα ακούσει οποιαδήποτε κριτική, καλή ή κακεντρεχή. Δεν με πτοεί η κριτική, δίνω σημασία σε αυτά που ακούω με σκοπό να γίνω καλύτερη,άσχετα ποιος είπε τι και γιατί.

Ως Δημοτικός Σύμβουλος, τι πιστεύεις ότι χρειάζεται η πόλη μας;
Να είμαστε ενωμένοι. Να μην κοιτά ο καθένας το συμφέρον του, να είμαστε ενωμένοι σαν μια ομάδα, πολίτες και Δημαρχείο, όλοι μαζί ενωμένοι. Να βάζουμε το κοινό καλό πάνω από το προσωπικό συμφέρον και όχι το αντίθετο. Λένε για τέχνες και πολιτισμό. Ωραία, έχουν έρθει ποτέ στο θέατρο της πόλης τους να δουν μια παράσταση και να το στηρίξουν;

Τι σε ενοχλεί στην Κυπριακή τηλεόραση;
Το ότι κάποιοι που δεν έχουν σπουδάσει θέατρο, αλλά εμφανίζονται σε κυπριακές σειρές και την επομένη δηλώνουν «ηθοποιοί». Δεν γίνεται να είσαι ότι δηλώσεις. Εμείς σπουδάσαμε θέατρο, ζούμε από αυτό, είναι το επάγγελμα μας, δεν μπορούν να δηλώνουν κάποιοι ηθοποιοί, που δεν είναι, και να έχουν τα ίδια δικαιώματα και ευκαιρίες με εμάς. Επίσης, αυτό ρίχνει και το επίπεδο μιας σειράς. Αυτό πιστεύω είναι κάτι που πρέπει να προβληματίσει.

Μόνικα έχεις προσπαθήσει να ενταχθείς στο ΘΟΚ;
Όχι και ούτε με ενδιαφέρει.. Ξέρεις, όταν ήμουν μικρή έγραφα ημερολόγιο. Κάπου εκεί στην εφηβεία είχα γράψει το εξής: Θέλω να γίνω ηθοποιός, πραγματική ηθοποιός και να κάνω θέατρο σε μια μικρή πόλη, αλλά να είμαι πραγματική ηθοποιός. Αυτό κάνω εδώ στη Λάρνακα, το όνειρο μου πραγματοποιήθηκε. Γιατί να αναζητήσω κάτι άλλο; Δεν με ενδιαφέρουν τα μεγαλεία.Θέλω να είμαι ευτυχισμένη και αληθινή. Αυτό μόνο. Και στο λέω με το χέρι στη καρδιά. Και η πόλη μου στην Βουλγαρία είναι έτσι μικρή όπως και η Λάρνακα μας. Γεννήθηκα φτωχή,αλλά μέσα στο φως. Τα μεγαλεία δεν ήταν ποτέ ο στόχος μου και ούτε θα γίνουν.

Εννέα του Φλεβάρη θα έχετε πρεμιέρα στο θέατρο Σκάλα με το έργο «Πώς να ληστέψετε μία τράπεζα». Να μιλήσουμε λίγο γι αυτό;
Ναι, είναι το έργο του Σάμι φαγιάτ. Παίζουμε ο Κώστας Καζάκας, ο Σοφοκλής Κασκαούνιας, εγώ, ο Ανδρέας Μελέκης, ο Φοίβος Γεωργιάδης, η Ιωάννα Πολυνείκη, η Καλλιρόη Κορωνιού και ο Δήμος Μυλωνάς. Είμαστε όλη η ομάδα του θεάτρου Σκάλα σε αυτή την παράσταση. Σε σκηνοθεσία Χρίστου Ζάνου. Είναι ένα έργο πραγματικά για τα σημερινά δεδομένα, αλλά πίσω από τον τίτλο κρύβονται πολλά άλλα πράγματα. Δεν είναι απλώς πώς να ληστέψεις μια τράπεζα, και ούτε βέβαια είναι ο σκοπός μας να μάθουμε τον κόσμο να ληστεύει τράπεζες! Πρόκειται για μια πολύ έξυπνη κωμωδία. Το έργο είναι γραμμένο το 1966 κι όμως είναι τόσο επίκαιρο! Έχει την ηλικία μου αυτό το έργο κι εγώ είμαι γεννημένη κάπου εκεί, το 1965.

Ναι αλλά φαίνεσαι πολύ νεότερη. Πώς καταφέρνει ένας άνθρωπος να φαίνεται πολύ μικρότερος σε ηλικία;
Αυτό πιστεύω έχει να κάνει με την εσωτερική κατάσταση. Πραγματικά, αυτό το κλισέ είναι αλήθεια.Αισθητικούς δεν πάω, τίποτα δεν κάνω. Μόνο τα μαλλιά μου βάφω. Το πώς φαίνεται κάποιος έχει να κάνει με τον εσωτερικό του κόσμο, το πιστεύω ακράδαντα αυτό.

Το καλοκαίρι κάνετε περιοδείες με το θέατρο Σκάλα…
Ναι και πρόκειται για την πιο όμορφη μου εποχή. Γυρίζουμε την Κύπρο και πάμε εμείς κοντά στον κόσμο. Η αγάπη του κόσμου που εισπράττουμε είναι απίστευτη.

Μόνικα, όλα αυτά τα 22 χρόνια στο σανίδι τι έχεις μάθει;
Ξέρεις, το θέατρο είναι πάνω από όλα ομάδα κι εγώ είμαι άνθρωπος της ομάδας. Το θέατρο με έχει κάνει ακόμη πιο ομαδική θα έλεγα. Αν μπορείς να με χαρακτηρίσεις κάτι ως Μόνικα, χαρακτήρισε με ομάδα, μην με δεις ως μονάδα. Υπάρχω σαν ομάδα σε όλα τα κομμάτια της ζωής μου, όπου κι αν είμαι, για μένα είναι σημαντική η ομάδα. Οι δυσκολίες δεν με στεναχωρούν, αλλά με στεναχωρεί να βλέπω την έλλειψη ομαδικότητας. Η ανέντιμη επαφή των ανθρώπων με στεναχωρεί, είμαι της φιλοσοφίας «όλοι για ένα και ένας για όλους».
————————————————————————————————————————————————————————————————————————————

ΠΩΣ ΝΑ ΛΗΣΤΕΨΕΤΕ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ
Στο έργο πρωταγωνιστεί μια φτωχή οικογένεια Ναπολιτάνων, οι Καπέτσε. Η γνωριμία της οικογένειας με μια ιδιόρρυθμη πλούσια χήρα, που προσφέρει φρέσκο ψάρι στις γάτες της γειτονιάς, θα τους εξασφαλίσει φαγητό! Παράλληλα θα τους οδηγήσει,μέσα από τους υπονόμους της Νάπολης, στην καρδιά μιας τράπεζας! Ποιοι είναι οι υποψήφιοι ληστές; Ο πατέρας, ένας απατεωνίσκος ψευδοεφευρέτης, η μητέρα, θρήσκα και συντηρητική, ο παππούς, που έχασε πια την επαφή με την πραγματικότητα, ο γιός, μειωμένης αντίληψης και η κόρη, που τσαλαβουτάει εδώ κι εκεί, έγκυος! Θα ληστέψουν την τράπεζα; Είναι ικανοί να το κάνουν;