Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Αυτός που φεύγει κρατούσε συντροφιά στο μυαλό μου και μου έδειχνε δρόμους να περπατήσω. Γινόταν χάδι στη ψυχή μου και έκανε την καρδιά μου να χαμογελά.
Αυτός που φεύγει ξεκλείδωνε τις σκέψεις μου και τις έκανε λόγια. Έκλεβε τον θαυμασμό μου και γινόταν -και δεν είναι υπερβολή- ήρωας μου.
Αυτός που φεύγει, με τις πράξεις και το μυαλό του μπήκε, (και ούτε κατάλαβα πως), στο πιο ψηλό βάθρο εντός μου κι εγώ καθόμουν κάτω από το βάθρο και έμπλεκα αισθήματα.
Αυτός που φεύγει ήταν ιδεολογικός συγγενής μου κι ας διαφωνούσε πολλές φορές με όσα εγώ διατυμπάνιζα και ας με αποκαλούσε “χαζή” και “πτωχή τω πνεύματι”, καταβάθος ήξερε πως είμαστε στενοί (ιδεολογικά) συγγενείς και καταβάθος γι αυτό με συμπαθούσε.
Αυτός που φεύγει μονοπωλούσε τον χρόνο μου, μα η αλήθεια είναι πως οι μέρες που δεν συζητούσα μαζί του ήταν μέρες αδειανές. Αποκτούσε νόημα η ζωή μου αναλόγως με το πόσες κουβέντες αντάλλασα μαζί του.
Αυτός που φεύγει θα μου λείψει φρικτά και δεν θα το μάθει ποτέ. Και αν (αν) το μάθει, θα χαμογελάσει και θα πει “τα μεγαλοποιεί. Είμαστε ενήλικες…”.
Αυτός που φεύγει δεν είναι κάποιος σαν όλους τους άλλους. Όχι. Όχι, δεν είναι. Είναι τόσο διαφορετικός και τόσο σπάνιος που μια μέρα (είμαι σίγουρη) θα βρεθούν κι άλλοι να του γράφουν ποιήματα και εγκώμια.
Αυτός που φεύγει παίρνει μαζί του (άθελα του) ένα κομμάτι της καρδιάς μου -ανεπιστρεπτί-. Κι όσο κι αν κλάψω, όσο κι αν πονέσω, θα αντέξω. Διότι αυτός που φεύγει ήταν ότι πιο πολύ λάτρεψα στη ζωή μου. Κι αν κάτι (κάτι) με τρομάζει δεν είναι που φεύγει. Είναι που ενδέχεται (κι ενδέχεται που να πάρει) να μην ξανανιώσω έτσι για κανένα άλλον στην ζωή μου.
Γι αυτόν που έφυγε.
Υ.Γ Το πιο πάνω είναι “εμπνευσμένο” από το ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ “Πένθιμο Εμβατήριο”, που είχε απαγγελθεί και στην κηδεία του Χαρίλαου Φλωράκη…. “αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε”.
