Γράφει η Ρία Λοϊζου
Ευχόμουν για το Μartini να μην χάσει ποτέ τη γεύση του. Τελικά την έχασε. Όπως τα περισσότερα πράγματα στη ζωή μας. Απλά μια μέρα αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Είναι αστείο πως κάποια πράγματα στην ζωή, μας εκπλήσσουν με τρόπους που ποτέ δεν περιμέναμε… Κάποιοι λένε ότι είναι γλυκό. Γλυκό σαν μια ανάμνηση. Αλλά και πάλι, πως μπορεί κάτι να είναι τόσο γλυκό αν δεν μπορείς καλά καλά να το θυμηθείς;
Προσπαθώ να καταλάβω τους ανθρώπους… τους σκοπούς τους, τα όνειρα τους, τις ελπίδες τους. Αν έχουν! Μα δεν γίνεται να μην έχουν, σκέφτομαι… Όλοι οι άνθρωποι αντλούν δυνάμεις από το να ελπίζουν και να ονειρεύονται! Εξάλλου πως αλλιώς μπορείς να ερμηνεύσεις τη λέξη ΖΩ; Ο μπαμπάς μου λέει ” Η θέληση κάνει την σκέψη σου πραγματικότητα” πριν κάποια χρόνια δεν μπορούσα να το αντιληφθώ τώρα το κατανοώ απόλυτα.
Βρίσκω τον εαυτό μου στην υποτιθέμενη ‘”κοινωνία” και αναρωτιέμαι… “Με ποιο κόστος ζω και δεν ζω” και ακολούθως “Με ποιο κόστος θα έπρεπε να φεύγω παρά να ζω”; Κάποιες φορές εύχομαι να επέστρεφα για μια χρονική στιγμή και μετά συνειδητοποιώ πως ποτέ δεν μπορούσα να διαλέξω τις στιγμές μου σοφά. Πάντα αφήνω την στιγμή να με διαλέξει… Μπορείς να το πεις και έλλειψη ικανότητας. ‘Ελλειψη να θυμόμαστε, να διαλέγουμε και τώρα έλλειψη ικανότητας. Πφφφφ!
Έχω αρχίσει να συνδέομαι με πραγματικά αισθήματα. Για παράδειγμα έχω αρχίσει να θυμώνω όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Αν αυτός είναι “ο θυμός” που όλοι λένε… Η αλήθεια είναι ότι μπερδεύομαι μ´ αυτά τα συναισθήματα. Είναι τόσο παρόμοια τα περισσότερα, που σπάνια μπαίνω στον κόπο να τα αναγνωρίσω έτσι ώστε να τα ταξινομήσω σωστά. Μόνο όταν γίνονται πολύ ενοχλητικά. Τότε τα τοποθετώ εκεί που ανήκουν. Φυσικά αυτό θα ήταν… κάπου που ακόμα δεν γνωρίζω γιατί αποτυγχάνω να τα εγκλωβίσω. ‘Ετσι τα σπρώχνω και τα διώχνω από το εγώ μου στη στιγμή. Χαίρομαι που επέστρεψα για λίγο!
Μου λείψετε αγαπημένοι μου! Δυο ολόκληρες βδομάδες έχουμε να τα πούμε.
Καλή βδομάδα και καλό μήνα!
Επιτέλους άνοιξη!
