Γράφει η Ρία Λοϊζου
Η ζωή χθές βράδυ πέρασε γρήγορα. Πολύ γρήγορα. Ξέρεις ποσο γρήγορα περνάει η ζωή σε αυτα τα μαγαζιά με τα φώτα που ώρες ώρες δεν υπάρχουν και ώρες ώρες σε τυφλώνουν και με τα ποτά που αλλάζουν χέρια και τις μουσικές που χορεύεις και δεν ακούς.Χορεύεις γρήγορα, μιλάς γρήγορα, κοιτάς γρήγορα, μεθάς γρήγορα.
Ένιωσα το χρόνο να περνάει εκεί μέσα.
Κι όπως χόρευα απέναντι σου, γρήγορα, κάλεσα το χρόνο να κάνει ένα pause και να ‘ρθει να καθίσει στον ώμο μου.
Και σε κοίταξα βαθιά στα μάτια.
Εσύ χόρευες, εγώ όχι.
Αφού είχα σταματήσει το χρόνο σου λέω.
Σε κοίταξα από πάνω μέχρι κάτω, μέσα στα μάτια και τα μαλλιά σου, κι εκείνο το σημάδι πάνω απο τα χείλη σου λίγο περισσότερο. Και τα παπουτσια σου.
Και ψιθύρισα στο αυτί του χρόνου “Για πόσο ακόμα θα ειναι ερωτευμένος μαζί μου αυτός ο άνθρωπος;”
Δεν πήρα απάντηση φυσικά.
Αλλά είπα να πιστέψω στον ´Αινσταιν – “Ο χρόνος είναι μια απλή εφεύρεση του ανθρώπου.”
Έτσι απλά επειδή σήμερα βρήκα το αυτοκινητάκι μου να με περιμένει πλυμένο και σε άκουσα να μου λες: “Σήμερα είναι η μέρα σου και θα την περάσουμε όπως εσυ θέλεις”!
Happy women’s day λοιπόν. Να έχετε ένα όμορφο απόγευμα Παρασκευής!
