“Πέρασε ένας χρόνος από την αποδημία του Φοίβου Σταυρίδη. Φεύγοντας χάρισε τη τεράστια βιβλιοθήκη του στην πολή. ‘Ετσι τα βιβλία του θα συνεχίσουν να θερμαίνουν τις ψυχές μας. Χάθηκε όμως ο προφορικός πλούτος, ο συσσωρευμένη σοφία που μοιραζόταν με όποιον τη ζητούσε και με τους φίλους του. Γι’ αυτή την απώλεια έγραψα ένα ποίημα στον αλησμόνητο και στοργικό δάσκαλό μας Φοίβο” λέει ο Δρ Σωκράτης Αντωνιάδης, ο οποίος έγραψε το πιο κάτω ποίημα για τον ποιητή και εκδότη Φοίβο Σταυρίδη, για τον άνθρωπο που σφράγισε με την παρουσία του και την προσφορά του τα κυπριακά γράμματα μιας εποχής.
Ο Φοίβος Σταυρίδης γεννήθηκε στη Λάρνακα το 1938. Σπούδασε φαρμακευτική στο πανεπιστήμιο της Βηρυτού και εργάστηκε για αρκετά χρόνια στη Δημόσια Υπηρεσία και μετά σε δικό του φαρμακείο. Συνεργάστηκε με περιοδικά, εφημερίδες και το ραδιόφωνο και δημοσίευσε μελέτες για την κυπριακή λογοτεχνία του 19ου και 20ου αιώνα. Το 1972 εξέδωσε την ποιητική του συλλογή “Ποιήματα” η οποία τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ακολούθησε η συλλογή “Απομυθοποίηση“, τετράδια του Ρήγα, 1978 και η συλλογή του “Τρίτο Πρόσωπο“. Εξέδιδε το περιοδικό “ο Κύκλος“, 1980-1986. Το 1982 επιμελήθηκε, σε συνεργασία με τον Θεοδόση Νικολάου, τα “Ποιήματα“, του Παντελή Μηχανικού από τις εκδόσεις Χρυσοπολίτισσα. Το 1988 επιμελήθηκε το “Ημερολόγιον του Βίου μου” του Σάββα Τσερκεζή από τις εκδόσεις της Λαϊκής Τράπεζας. Το 2007 έγινε δεύτερη έκδοση του έργου με ενσωμάτωση υλικού από ανευρεθέν δεύτερο χειρόγραφο του Τσερκεζή. Υπήρξε εμπνευστής και συνεκδότης του περιοδικού “Μικροφιλολογικά” το οποίο συνεχίζει την έκδοσή του. Το 1994 εξέδωσε με το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου το “Οδοιπορικόν του Μαυροβουνίου“, του Επαμεινώνδα Ι. Φραγκούδη. Το 2001, μαζι με τους Σάββα Παύλου και Λευτέρη Παπαλεοντίου, έδωσαν τη Βιβλιογραφία της Κυπριακής Λογοτεχνίας (από τον Λεόντιο Μαχαιρά έως τις μέρες μας). Το 2002 εξέδωσε τη “Βιβλιογραφία της Κυπριακής Λαϊκής Ποίησης“, Φυλλάδες και αυτοτελείς εκδόσεις, (1884-1960).
Πιο κάτω το ποίημα του Δρ Σωκράτη Αντωνιάδη, για τον “δάσκαλο” Φοίβο Σταυρίδη
Αυτό που χάθηκε
Στο σπίτι άφησε τα βιβλία
στη στενή γωνιά ανάσα όπου στοχάστηκε˙
πέρασαν μαζί χρόνια καλά.
Με τη στοργή πατέρα που χαϊδεύει τα παιδιά του
μυρίζοντας σαν παθιασμένος αλχημιστής
τη μυστική συνταγή, προσευχή στην αλήθεια.
Τώρα, κάμαρες και διάδρομοι
τραπέζια και καρέκλες που υποτάχτηκαν
ράφια που γόγγυξαν απ’ την πολύτιμη σοφία θα ξαλαφρώσουν,
θα σπάσουν πόρτες, παράθυρα, θα βγουν απ’ το σπίτι
θα ξεχυθούν στους δρόμους
η πόλη θα ζεσταθεί απ’ τον ήλιο των στίχων τους
θα τρυγήσουν οι άνθρωποι καρπούς και μέλι
παιδιά θα ερωτευτούν στα περιθώρια τους
κάποιοι θα πάρουν τη νέα σκυτάλη
κι όλοι θα μιλήσουν για τα δώρα που χάρισε
ψηλαφώντας την αγάπη που άφησε πάνω τους.
Για τα δώρα που χάρισε θα μιλήσουν.
Μα για τα λόγια που χάθηκαν
στις κουβέντες που κόπηκαν άδοξα
για τους δρόμους που άλλαξαν ονόματα
για τα σπίτια που χάθηκαν
τους ανθρώπους που πέρασαν αφήνοντας ίχνη στα δέντρα
τους ναυτικούς που ναυάγησαν τα καράβια τους
κι έκαναν σπιτικά τους την προκυμαία
θα μιλήσουν, όσοι ένιωσαν την ανάσα του
στη γωνιά όπου στοχάστηκε
Φωτο: Λούη Περεντού.
