Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
“Δε πεθαίνουν τα στάχυα και τα ποιήματα” έγραφε ο Ρίτσος. Κι αυτή που μια ζωή έμαθε να μπλέκει ποιήματα, στο ίδιο μοτίβο θα συνεχίσει και ας την έχουν προδώσει τα συναισθήματα της.
Πιστεύει ότι διανύει μια από τις καλύτερες της φάσεις. Κι ας λυπάται (που και που) για ένα συναίσθημα που δεν έπρεπε να γεννηθεί και που πέρασε στην ιστορία της ζωής της σε ένα κεφάλαιο με τίτλο “ανεκπλήρωτος έρωτας”.
Περνάει, παρόλα αυτά, μια από τις καλύτερες φάσεις της ζωής της. Καλά το έγραφε ο Ρίτσος, δεν πεθαίνουν μωρέ τα στάχυα και τα ποιήματα.
Χάνεται σε ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις με φίλους από την Αθήνα, απολαμβάνει καφέ με τις φίλες της και ξαναβρίσκει την έμπνευση της για όλα όσα αγαπά.
Οι άνθρωποι πολλές φορές ξοδεύονται σε λάθος καταστάσεις, αυτό το έμαθε πια καλά. “Ναι τον είδαμε με τη πρωην του σε ρομαντικό δείπνο. Μα δεν στο είπε ότι είναι ξανά μαζί της; Τι σόι φίλος σου είναι; Και….”
Το “report” συνεχίζει. Κάποτε εύχεται να μην τα μάθαινε όλα. Κάποιες -πικρές – αλήθειες να έμεναν για πάντα κρυμμένες.
Παρόλα αυτά βρίσκει σοφία για να προχωρήσει παρακάτω, θετικά και δημιουργικά. Με μια δανεική σοφία που την κλέβει από φίλους της αγαπημένους. “Η ζωή πάντα θα έχει τα ανάποδα της, κάποια σημαντικά για την ψυχή μας “θέλω” δεν θα βρίσκουν τρόπο να γίνουν αληθινά. Θα χάνονται στο πηγάδι του ανεκπλήρωτου ονείρου ή πόθου. Και μετά; Μετά επιλέγεις ή να μιζεριάζεις ή να κάνεις κόλπα στην αγύρτισσα ζωή και να προχωράς” της λέει ένας καλός της φίλος.
Σιγά μη καθήσει να μιζεριάζει…. Ο Κωνσταντίνος της στέλνει μια φωτογραφία που βρήκε στο διαδίκτυο. Γράφει: “Τώρα που η τέχνη βγήκε στο δρόμο καιρός να βάλουμε τη μιζέρια μας στο μουσείο” και ο Μάριος από ένα βιβλιοπωλείο στην Αθήνα, της στέλνει γραπτό μήνυμα “Μικρή δε πεθαίνουν τα στάχυα και τα ποιήματα”.
Αυτή χαμογελά.
Το ξέρει. Δεν πεθαίνουν τα στάχυα και τα ποιήματα και ούτε έχει σκοπό να μιζεριάσει άλλο.
Η ζωή τραβάει μπροστά, ακόμα και όταν σε προδίδουν τα συναισθήματα σου.
Η μιζέρια στα μουσεία, η τέχνη και τα όμορφα στους δρόμους και εμείς εκεί να κλείνουμε τσαχπίνικα το μάτι στη ζωή με την υπόσχεση “προχωράμε, πάμε γι άλλα….”
Υ.Γ Ο στίχος “δε πέθαναν τα στάχυα και τα ποιήματα” είναι από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου “Η παρουσία του Ανθρώπου”.
