Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Αυτή τη βδομάδα ήθελα να γράψω κάτι για το υπέροχο τριήμερο και τα καρναβάλια. Για το ωραίο ποτό cosmopolitan που ήπια στο Segafredo μαζί με τις κολλητές μου χθες Παρασκευή, για την ωραία μας ζωή στο νησί της Αφροδίτης και συγκεκριμένα στη πόλη του Ζήνωνα. Να έγραφα (βεβαίως, βεβαίως) και κάτι για τον ανεκπλήρωτο έρωτα της ζωής μου o οποίος μας άφησε χρόνους (τρόπος του λέγειν). Να έστελνα το κείμενο της στήλης στις φίλες μου να το διαβάσουν και να κάνουν LIKE… κι όλα καλά.
Μετά άρχισα να κουβεντιάζω με κάτι φίλους για τα όσα γίνονται εντός κι εκτός νησιού. Λίγο αργότερα ο Χρίστος από το Λονδίνο άρχισε να μου στέλνει τραγούδια των Active Members (οι οποίοι σύντομα έρχονται στη Λάρνακα) και να μου αναλύει τους στίχους.
Και κάπως έτσι ξύπνησα από τον υπνάκο που έλεγα να πάρω (γι αυτό τουλάχιστον το τριήμερο).
Ο κόσμος λοιπόν διαλύεται από ένα τυφώνα αδικίας τον οποίο ευνοεί η βλακεία και η ανοχή… Έτσι, βλέπεις παιδιά να εργάζονται από 10 ετών και να μην έχουν δικαίωμα στην παιδεία, πρόσφυγες μετανάστες να έρχονται αντιμέτωποι με σκληρό ρατσισμό και άμαχος πληθυσμός να σκοτώνεται για τα πολιτικά συμφέροντα κάποιων (διαβάζω σήμερα στις εφημερίδες «Από την αδιάκοπη βία στην Συρία έχασαν χθες τη ζωή τους 178 άνθρωποι, εκ των οποίων οι 62 ήταν άμαχοι, 66 αντάρτες και 50 στρατιώτες»).
Σύμφωνα με συνέντευξη που έδωσε η Γ.Γ της ΠΟΓΟ, Σκεύη Κουκουμά, στο Skala Times «Πάνω από 140 εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια έχουν υποστεί το μαρτύριο της κλειτοριδεκτομής. Εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε χώρες όπου δεν δικαιούνται να μορφωθούν, να εργαστούν, να κυκλοφορήσουν «ασυνόδευτες», χιλιάδες άλλες λιθοβολούνται μέχρι θανάτου για εγκλήματα «τιμής». Δεκάδες εκατομμύρια γυναίκες πουλιούνται και αγοράζονται καθημερινά στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της σωματεμπορίας και της πορνείας. Σήμερα πάνω από 600 εκατομμύρια γυναίκες ζουν σε χώρες όπου η βία στην οικογένεια δεν θεωρείται έγκλημα, ενώ σε 127 χώρες ο βιασμός εντός γάμου δεν είναι ρητά ποινικοποιημένος. Ας μην νομίσουμε όμως ότι μόνο σε λεγόμενες υπανάπτυκτες χώρες συμβαίνουν αυτά. Τα ίδια συμβαίνουν και στην «πολιτισμένη Δύση». Κάθε δέκα μέρες μία Σουηδή και δύο Γαλλίδες κακοποιούνται μέχρι θανάτου από το σύντροφό τους. Στις δε ΗΠΑ, τρεις γυναίκες κάθε μέρα δολοφονούνται από το σύντροφό τους».
Σε αυτό το χάρτινο τσίρκο κάποιοι επιλέγουν να κλείνουν τα μάτια. Κι ένας παλιάτσος (στη μέση του χάρτινου τσίρκου) τους φωνάζει «η ανοχή και η σιωπή είναι συνενοχή». Αυτοί χειροκροτούν και κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. (Τι δεν καταλαβαίνεις;)
Τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου στριφογυρνούν πολλά τραγούδια (όχι του καρναβαλιού….πιο επίκαιρα). Θυμάμαι λοιπόν ένα τραγούδι που λέγαμε στο Γυμνάσιο, σε στίχους του αγαπημένου μου Νίκου Γκάτσου που λέει «Εμείς που μείναμε θα βγούμε μια βραδιά στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι και πριν για πάντα η νύχτα να μας πάρει, θα κάνουμε τη γη προσκυνητάρι και κούνια για τ’ αγέννητα παιδιά».
Τα βλέπω, όμως, τα αγέννητα μας παιδιά, την κόρη μου την Μυρσίνη και τον γιο μου τον Μαρξ με μορφασμό να λένε «την κάνατε τη γη κόλαση για τ΄αγέννητα παιδιά!».
Κι όμως, «για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχει γη, γκρεμίζω ουρανούς». Στο ορκίζομαι!
Κατά τ΄ άλλα, καλό τριήμερο και με γειά το κούρεμα (που τραγουδά και ο Γιάννης Ζουγανέλης)!
Υ.Γ ο τίτλος του κειμένου είναι κλεμμένος από ένα άλλο τραγούδι, το οποίο ερμηνεύουν οι «Τρύπες». Ξέρεις, αυτό που λέει «η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι…»
