Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
“Σ’ αυτόν τον παραζαλισμένο κόσμο, που οι άνθρωποι ξεφυτρώνουν απ΄τη γη σαν τους ασπάλακες για να βλάψουν και να ξαναμπούνε στη γη, η συμφορά είναι παλιά όσο και το χώμα. Ο κόσμος όλος είναι ξεχειλισμένος από ασκήμιες που τις έκαναν οι άνθρωποι σε στιγμές που ξεχάσανε το θάνατο. Μα πάνω απ΄αυτή τη στοιβαγμένη αθλιότητα λάμπουν και μερικές ομορφιές, οι λιγοστές ομορφιές που έκαναν κάποιοι άνθρωποι, οι μόνοι άνθρωποι που το ήξεραν πως θα πεθάνουν”.
Το πιο πάνω είναι από το βιβλίο “Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος”, του all time classic Έλληνα συγγραφέα, Μενέλαου Λουντέμη (1912-1977).
Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό δεν είχα όρεξη να γράψω. Τι να γράψω όταν οι συμφορές η μια μετά την άλλη επισκέπτονται το νησί μου απ’ την χώρα της Μέρκελ και από τα στρογγυλά τραπέζια των ιθύνοντων της ΕΕ; Τι να γράψω όταν η TV έχει μετατραπεί σε μηχάνημα κατάθλιψης; Παντού θλιμένα πρόσωπα και όσο και αν θες να ξεχάσεις τα δεινά που χτύπησαν τον τόπο, έρχονται τα ξένα ΜΜΕ και η εναλλακτική ενημέρωση από ανθρώπους που το μυαλό τους αξίζει και σου συνιστούν την προσοχή ότι τα χειρότερα έπονται.
Δεν μου πάει η μεμψιμοιρία, ούτε θέλω να αναμασήσω όσα λέγονται και ξαναλέγονται απ’ όλους τον τελευταίο καιρό. Χάνομαι στα βιβλία μου, στην εναλλακτική μου ενημέρωση (God bless internet) και σε συζητήσεις με όσους αγαπώ. Οφείλουμε να μην γίνουμε ασπάλακες, να μην ξεχάσουμε πως είμαστε εφήμεροι σε αυτό τον κόσμο, οφείλουμε πάνω σε αυτή την στοιβαγμένη αθλιότητα να χτίσουμε κάστρα, να ζωγραφίσουμε ήλιους και να φυτέψουμε ελπίδες. Μην με ρωτήσεις πως, υπάρχουν πολλοί τρόποι: μπορεί να είναι η βοήθεια όταν απλώσεις το χέρι να στηρίξεις ταπεινά (χωρίς να το διατυμπανίσεις) τον διπλανό σου, μπορεί να είναι η προσπάθεια σου να κάνεις τον άλλο να δει κάποιες αλήθειες τις οποίες αγνοεί, μπορεί να είναι η αισιοδοξία που θα δώσεις στον φίλο που είναι άνεργος εδώ και καιρό, μπορεί να είναι ένα ποίημα που έγραψες και θα χαρίσεις σε κάποιο που θα τον κάνει να χαρεί, μπορεί…..Δεν ξέρω ρε παιδί μου, άσε με, με τα “πώς” και “πώς” . Έγιναν όλοι ειδήμονες και έχουν απαντήσεις, ε λοιπόν εγώ δεν σου έχω απαντήσεις. Μια πρόταση σου έχω μόνο, απλή και ταπεινή: πάνω στην στοιβαγμένη αθλιότητα χτίσε λίγες ομορφιές, όσες μπορείς. Όπως μπορείς.
Εφήμεροι διαβάτες είμαστε πάνω σε τούτη τη γη, ας χτίσουμε λίγες ομορφές για να φωτίσουν τις ζωές μας (και των άλλων) σήμερα. Ας χτίσουμε λίγες ομορφιές πάνω σε τούτη την αθλιότητα, για τα αγέννητα παιδιά του αύριο.
Λίγη ομορφιά, πάνω στην στοιβαγμένη αθλιότητα που κάποιοι με κόλπα δημιούργησαν….
Και να θυμάσαι βρε, οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος!
Υ.Γ Και για να εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας: http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%AC_(%CF%86%CF%85%CF%84%CF%8C)