Γράφει η Έλλη Αυξεντίου*
Χαράματα και ακόμα κοιτάω έξω απ’ το παράθυρο.
Αντιλαμβάνομαι για άλλη μια φορά ότι η οικονομική κρίση, έφερε μουδιασμένα πρόσωπα , πάγωσαν χαμόγελα και μαζί μ΄ αυτά κι ο χρόνος… Μα στην τελική ο χρόνος καθόλου δεν πάγωσε! Οι δείκτες του ρολογιού τικ – τακ, τικ – τακ, λειτουργούν σαν καταλύτες αφύπνισης και απλά σε προσγειώνουν στην «ωμή» πραγματικότητα…. Η ζωή εκεί έξω, συνεχίζεται,απλά εμείς σταματήσαμε να «ζούμε». Μα ποιος ορίζει αν το μαύρο θα επισκιάσει το άσπρο; Κανείς! Η ζωή είναι διάφανη, και περιμένει τα δικά μας χρώματα, σαν καμβάς!
Αποφάσισα λοιπόν να ζωγραφίσω το δικό μου παράδεισο! Να δώσω αξία στα «πράγματα», όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι΄ αυτό που σημαίνουν….
Βήμα πρώτο: Λέω καθημερινά, ΚΑΛΗΜΕΡΑ, σε όλους όσους αγαπώ! Έμαθα να εκφράζω τα συναισθήματα μου και να δείχνω έμπρακτα την αγάπη μου. Αν δεν το κάνω σήμερα, θα ‘χω την ευκαιρία να το κάνω αύριο; Για σκεφτείτε το λίγο.
Βήμα δεύτερο: Ζω κάθε μέρα τον έρωτα. Είτε μέσα από τα πάθη μου,είτε μέσα από τα λάθη μου. Όλοι μπορούμε! Ο έρωτας δεν έχει ούτε πρόσωπο, ούτε ηλικία. Είναι «ανύπαρκτος» μόνο όταν πάψεις να τον ζεις.
Βήμα τρίτο: Έγινα ξανά παιδί. Θυμάστε όταν ήμασταν μικρά; Με πόσο πείσμα εκφράζαμε και διεκδικούσαμε τα θέλω μας; Πόσο δυνατά γελούσαμε όταν κάτι μας χαροποιούσε; Πόσο κλαίγαμε όταν πεινούσαμε, όταν διψούσαμε, όταν πονούσαμε, όταν, όταν…. Θυμάστε με πόση θέληση, σηκωνόμασταν όταν πέφταμε κάτω και με πόση περηφάνια; Με τι βλέμμα χτυπούσαμε το «κακό έπιπλο», που ήταν η αιτία να σκοντάψουμε. Με εκείνο το βλέμμα που έλεγε «θα τα καταφέρω». Τελικά πόσο συναισθηματικά απελευθερωμένος είναι ο κόσμος των παιδιών!
Αναζήτησα καινούργιους ήρωες παραμυθιών! Ναι, διάβασα παραμύθια! Αυτά δεν είναι και τα πιο σοφά; Μέσα από τις ιστορίες τους άλλωστε τα παιδιά κοιμούνται και οι μεγάλοι «ξυπνούν».
« Ο Νέφης ο Συννέφης», ο ήρωας των παιδικών βιβλίων της Ρούλας Κορομηλά, μου υπενθύμισε πράγματα που είχα ξεχάσει…. 
«Να είσαι πάντα ο εαυτός σου», όλα αλλάζουν, την ουσία όμως δεν μπορεί να την αλλάξει κανείς. ….και σε «Κάθε τέλος μια νέα αυγή ξεκινά» τίποτα δε χάνεται.
Νιώθω μέσα μου και πάλι την ελπίδα να φτερουγίζει! Ναι τίποτα δε μπορεί να χαθεί! «Το Ελάφι και το Αγριολούλουδο», λέει πως ότι δείχνει «εύθραυστο και ευάλωτο, μπορεί να κρύβει μέσα του τεράστια δύναμη».
Μπορεί να ένιωσα αδύναμη , ευάλωτη μα τώρα ξέρω πως μπορώ.
Μπορεί οι «φτερούγες» μου, να κουράστηκαν, όμως δεν τσακίστηκαν. Λες να ξέχασα να «πετώ»; Ε, τι κι αν ξέχασα; Θα μάθω πάλι απ’ την αρχή. Και αυτή τη φορά, θα «πετάξω» ακόμα πιο ψηλά.
Βήμα τέταρτο: Λέω αυτό που νιώθω και κάνω αυτό που αισθάνομαι. Δεν περιμένω πια το αύριο, το αργότερα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο! Οι ευκαιρίες άλλωστε ποτέ δε χάνονται, αν δεν την αρπάξεις εσύ απ’ τα «μαλλιά», κάποιος άλλος θα τη βρει.
Βήμα πέμπτο: Ανακάλυψα ότι τα «ευκόλως εννοούμενα» δεν πρέπει να παραλείπονται αλλά να λέγονται.
Βήμα έκτο: Βρίσκω χρόνο για πράγματα που στο παρελθόν δεν μπορούσα να βρω.
Βήμα έβδομο: Προσπαθώ κάθε μέρα να ζω συνειδητά και να χρησιμοποιώ λέξεις, ιδιαίτερα σημαντικές: Σ’ ΑΓΑΠΩ, ΣΥΓΝΩΜΗ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ.
Βήμα όγδοο: Γράφω σε μια κόλλα χαρτί, τι μπορώ να αγοράσω με χρήματα και τι δε μπορώ να αγοράσω! Τελικά με τα χρήματα αγοράζεις, την επιφάνεια μα όχι την ουσία. Επίσης γράφω τι έχω και τι δεν έχω! Συνειδητοποιώ πως είμαι γεμάτη! Έχω υγεία, ανθρώπους που αγαπώ και μ’ αγαπάνε και συνεχίζω να ονειρεύομαι. Τι άλλο θέλω; Σαφώς και κάποια περισσότερα χρήματα θα έκανα τη ζωή μου πιο εύκολη, μα θα την έκαναν πιο σημαντική, πιο ουσιαστική; Δε νομίζω.
Βήμα ένατο: Διαβάζω την ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα, του Χόρχε Μπουκάι.
« Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πολύ το τσίρκο, και στο τσίρκο μου άρεσαν πιο πολύ τα ζώα. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ο ελέφαντας που, όπως έμαθα αργότερα, είναι το αγαπημένο ζώο όλων των παιδιών. Στην παράσταση, το θεόρατο ζώο έκανε επίδειξη του τεράστιου βάρους του, του όγκου και της δύναμής του. Όμως, μετά την παράσταση και λίγο προτού επιστρέψει στη σκηνή, ο ελέφαντας στεκόταν δεμένος συνεχώς σ΄ ένα μικρό ξύλο μπηγμένο στο έδαφος. Μια αλυσίδα κρατούσε φυλακισμένα τα πόδια του.
Ωστόσο, το ξύλο ήταν αληθινά μικροσκοπικό κι έμπαινε σε ελάχιστο βάθος μέσα στο έδαφος. Μολονότι η αλυσίδα ήταν χοντρή και ισχυρή, μου φαινόταν ολοφάνερο ότι ένα ζώο που μπορούσε να ξεριζώνει δέντρα με τη δύναμη του, θα μπορούσε εύκολα να λυθεί και να φύγει. Το θεωρούσα αληθινό μυστήριο. Τι τον κρατάει; Γιατί δεν το σκάει;
Όταν ήμουν πέντε ή έξι ετών πίστευα ακόμα στη σοφία των μεγάλων. Ρώτησα τότε κάποιον δάσκαλο,τον πατέρα μου ή ένα θείο μου, για το μυστήριο του ελέφαντα. Κάποιος μου εξήγησε ότι ο ελέφαντας είναι δαμασμένος. Έκανα τότε την προφανή ερώτηση: “Κι αφού είναι δαμασμένος, γιατί τον αλυσοδένουν;” Δε θυμάμαι να πήρα κάποια ικανοποιητική απάντηση. Με τον καιρό, ξέχασα το μυστήριο του ελέφαντα με το παλούκι, και το θυμόμουν μόνο όταν βρισκόμουν με κάποιους που είχαν αναρωτηθεί κάποτε πάνω στο ίδιο θέμα. Πριν από μερικά χρόνια ανακάλυψα-ευτυχώς για μένα- ότι κάποιος είχε αρκετή σοφία ώστε ν΄ ανακαλύψει την απάντηση. Ο ελέφαντας του τσίρκου δεν το σκάει γιατί τον έδεναν σ΄ένα παρόμοιο παλούκι από τότε που ήταν πολύ, πολύ μικρός. Έκλεισα τα μάτια και φανάσθηκα τον νεογέννητο ανυπεράσπιστο ελέφαντα δεμένο στο παλούκι. Είμαι βέβαιος ότι τότε το ελεφαντάκι είχε σπρώξει, τραβήξει και ιδρώσει πασχίζοντας να λευτερωθεί. Μα, παρ΄ όλες τις προσπάθειές του, δεν τα είχε καταφέρει, γιατί το παλούκι ήταν πολύ γερό για τις δυνάμεις του. Φαντάσθηκα ότι θα κοιμόταν εξαντλημένο και την επόμενη μέρα θα προσπαθούσε ξανά, και τη μεθεπόμενη το ίδιο. Ώσπου μια μέρα, μια φρικτή μέρα για την ιστορία του, το ζώο θα παραδεχόταν την αδυναμία του και θα υποτασσόταν στη μοίρα του. Αυτός ο πανίσχυρος και θεόρατος ελέφαντας που βλέπουμε στο τσίρκο δεν το σκάει γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί, ο δυστυχής. Η ανάμνηση της αδυναμίας που ένιωσε λίγο μετά τη γέννησή του είναι χαραγμένη στη μνήμη του. Και το χειρότερο είναι ότι ποτέ δεν αμφισβήτησε σοβαρά αυτή την ανάμνηση.Ποτέ μα ποτέ δεν ξαναπροσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του…
Βήμα δέκατο: Αναρωτιέμαι! Είμαστε κι εμείς άραγε, σαν τον ελέφαντα του τσίρκου; Δεμένοι σε εκατοντάδες παλούκια που μας στερούν την ελευθερία. Ζούμε πιστεύοντας, πως δεν μπορούμε. Ένα σλόγκαν είναι χαραγμένο στο κεφάλι μας: « Δε μπορώ, πότε θα μπορέσω… Η κρίση, τα λεφτά που χάθηκαν, τα λεφτά που δεν έχω… Με τα λεφτά που… Δεν μπορώ, δεν μπορώ….» Και κάπου εκεί ξαναδιαβάζω την κατακλείδα του βιβλίου: « Ο μοναδικός τρόπος να μάθεις εάν μπορείς, είναι να προσπαθήσεις πάλι με όλη σου τη ψυχή».
Και ναι σήμερα καταλήγω στο συμπέρασμα πως τελικά μπορώ! Κλείνω και πάλι το μάτι στη ζωή, έτσι ακριβώς όπως έκανα μικρή. Και βγάζω έξω τη γλώσσα στους «μεγάλους». Από σήμερα, από αυτή τη στιγμή, καλημερίζω με αγάπη και πείσμα τα θέλω μου και κυνηγάω πάλι τα όνειρα μου, κόντρα σε όλα τα «δεν μπορώ» που το κατεστημένο και τα πρέπει μου φύτεψαν στο κεφάλι. Συνεχίζω να προσπαθώ, μέχρι και πάλι να μπορώ.
Μα δε ξεχνάω ποτέ τη συμβουλή του Νέφη: «Να είσαι πάντα ο εαυτός σου»…
*Η Έλλη είναι δημοσιογράφος, ζει μεταξύ Αθήνας και Λάρνακας.
