Η Νεφέλη Πτωχοπούλου, είναι μια ταλαντούχα ζωγράφος της Λάρνακας, η οποία θεωρεί την τέχνη….παυσίπονο!
“Για μένα προσωπικά η τέχνη λειτουργεί ως παυσίπονο στις δύσκολες μου στιγμές, επειδή μου δίνει την ευκαιρία να εκφράσω τα συναισθήματα μου και να βρω τον εαυτό μου. Πολλές φορές, σε δύσκολες περιόδους, προτιμώ να κλείνομαι στο εργαστήρι και να δημιουργώ, αφού αυτό λειτουργεί για μένα πολύ λυτρωτικά”. Η Νεφέλη μιλά στο Skala Times για την Λάρνακα, τις τέχνες και την δικιά της πορεία μέχρι σήμερα.
Της Γιώτας Δημητρίου
Ποιοι ήταν οι λόγοι που αποφάσισες να ακολουθήσεις το μονοπάτι της τέχνης;
Καταρχάς, παρόλο που προέρχομαι από μια οικογένεια καλλιτεχνών, η αλήθεια είναι πως μικρή ήθελα να ακολουθήσω άλλα μονοπάτια. Συγκεκριμένα ήθελα να γίνω μακιγιέρ. Στο λύκειο όμως, άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με την ζωγραφική και τελικά αποφάσισα ότι αυτό ήθελα να κάνω.
Κάνει ευκολότερα ή δυσκολότερα τα επαγγελματικά σου βήματα το γεγονός ότι προέρχεσαι από μια οικογένεια καλλιτεχνών;
Σίγουρα τα κάνει ευκολότερα. Δεν ξέρω βέβαια αν ισχύει για όλους αυτό, αλλά για μένα ναι, είναι ευκολότερο επειδή έχω την ευκαιρία να συζητώ με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου, για τα έργα μου, γενικά για την τέχνη, να εκράζω απορίες και προβληματισμούς και συχνά με βοηθούν να βρίσκω λύσεις.
Συνήθως τα έργα σου τι θέμα έχουν;
Τα περισσότερα έργα μου έχουν θέμα προσωπογραφίες, μάσκες και κρυμμένα πρόσωπα. Πιστεύω πως το πρόσωπο είναι ο καθρέφτης του εσωτερικού μας κόσμου και των συναισθημάτων μας και αυτό προσπαθώ να αποτυπώσω στον καμβά. Συναισθήματα και εσωτερικές καταστάσεις που είναι “γραμμένες” στο πρόσωπο. Στην έκφραση του προσώπου μπορούμε να δούμε τα πάντα, την χαρά, την λύπη, την απορία, τον πόνο. Βέβαια το ότι έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με την προσωπογραφία δεν σημαίνει ότι ασχολούμαι μόνο με αυτό. Ένας ζωγράφος δεν μπορεί να βάλει περιορισμούς, ούτε να μπει σε καλούπια. Δημιουργώ αναλόγως με το τι έχω μέσα μου την δεδομένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, αν με ρωτήσεις τι θέμα θα έχει η επόμενη μου έκθεση, δεν θα μπορώ να απαντήσω. Τα πάντα αποφασίζονται την ώρα που ξεκινώ να ζωγραφίζω, τότε μόνο ξέρω ποιο θα είναι το θέμα μου.
Άρα μου λες ότι η συναισθηματική σου κατάσταση επηρεάζει τα έργα σου;
Ναι, πάντα συμβαίνει αυτό. Ανάλογα με τα συναισθήματα που έχω μέσα μου είναι και η δουλειά που θα αποτυπώσω στον καμβά.
Σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής σου πώς λειτουργεί για σένα η τέχνη;
Η τέχνη για μένα προσωπικά λειτουργεί ως παυσίπονο στις δύσκολες μου στιγμές, επειδή μου δίνει την ευκαιρία να εκφράσω τα συναισθήματα μου και να βρω τον εαυτό μου. Οπόταν, πολλές φορές σε δύσκολες περιόδους, όπως λες, προτιμώ να κλείνομαι στο εργαστήρι και να δημιουργώ, αφού αυτό λειτουργεί για μένα πολύ λυτρωτικά.
Αυτό το διάστημα που σε βρίσκουμε;
Τα απογεύμα βρίσκομαι στη σχολή ζωγραφικής του πατέρα μου, Πέτρου Πτωχόπουλου στην Αραδίπου, κάνουμε μαθήματα ζωγραφικής και προετοιμασία για τις Ανώτατες Σχολές Καλών Τεχνών. Παράλληλα, τα πρωϊνά, ετοιμάζομαι για μια έκθεση που θα γίνει μέσα στους επόμενους μήνες, αλλά δεν είμαι ακόμη σίγουρη αν θα είναι ομαδική ή ατομική. Αυτό για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι πως θέλω η επόμενη μου έκθεση να έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Διότι αυτά που συμβαίνουν γύρω μας δεν μπορούν να αφήσουν κανένα απαθή και ιδιαίτερα όταν είσαι καλλιτέχνης ίσως και να αντιμετωπίζεις με περισσότερη ευαισθησία όλα αυτά που διαδραματίζονται γύρω μας.
Αλήθεια, στη σημερινή δύσκολη εποχή στην οποία ζούμε, ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης κατά την δικιά σου άποψη; Μήπως είναι πολυτέλεια η τέχνη;
Όχι, αντίθετα η τέχνη είναι αναγκαία! Αν εγκαταλείψουμε την τέχνη και αφεθούμε μόνο στα προβλήματα που υπάρχουν γύρω μας, τότε σημαίνει ότι η ανθρωπιά μας ίσως και να μειωθεί. Η τέχνη μας κάνει να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι, μας κάνει πιο ευαίσθητους και μας ανοίγει παράθυρα να δούμε την ζωή με άλλο μάτι. Άρα, πιστεύω, ότι η τέχνη δεν μπορεί να θεωρηθεί πολυτέλεια, αντίθετα η τέχνη (είτε είναι ζωγραφική, είτε λογοτεχνία, είτε μουσική, είτε ποίηση κτλ) είναι πιο αναγκαία από ποτέ! Ξέρεις, αυτή είναι μια συζήτηση που κάνω συχνά και με τον πατέρα μου (ο οποίος πέρα από επαγγελματίας ζωγράφος, έχει και χόμπυ την μουσική) και καταλήγουμε πάντα στο συμπέρασμα ότι ιδιαίτερα σε αυτές τις αδυσώπητες εποχές η τέχνη είναι πιο αναγκαία από ποτέ.
Από τα φοιτητικά σου χρόνια στη Θεσσαλονίκη τι σου λείπει;
Μου αρέσει αυτή η ερώτηση επειδή με γυρίζει πίσω σε μια πολύ όμορφη περίοδο της ζωής μου….Ήταν χρόνια ανέμελα, χρόνια δημιουργίας και χρόνια όπου χτίζαμε τα όνειρα μας. Σπούδαζα μαζί με τον αδελφό μου τον Κωνσταντίνο, είχαμε μαζί μας και τον σκύλο μας τον Rembrandt (το όνομα του είναι εμπνευσμένο από τον γνωστό Ολλανδό ζωγράφο) και η αλήθεια είναι ότι μόνο όμορφες στιγμές έχω να θυμάμαι από εκείνα τα χρόνια, όπως και οι περισσότεροι άλλωστε φοιτητές. Φυσικά, ας μην ξεχνάμε πως η συμπρωτεύουσα της Ελλάδας, η Θεσσαλονίκη, είναι πολύ πλούσια όσον αφορά τις τέχνες και μπορεί κανείς να δει και να μάθει πολλά, όταν ζει εκεί.
Τα όνειρα που έκανες ως φοιτήτρια έχουν πραγματοποιηθεί;
θα ήταν υπερβολή να πω “ναι”, αλλά η αλήθεια είναι πως τα επαγγελματικά μου όνειρα σε ένα μεγάλο βαθμό έχουν πραγματοποιηθεί. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που έχουν το χόμπυ τους επάγγελμα, κάνουν κάτι που αγαπούν και αυτό πιστεύω είναι ευλογία. Από κει και πέρα, έχω πολλά όνειρα που ακόμη να πραγματοποιηθούν, αλλά όσο ζούμε ελπίζουμε και προσπαθούμε για να κάνουμε αληθινά όλα όσα ονειρευόμαστε.
Υπήρχε ποτέ ανταγωνισμός μεταξύ εσένα και του αδελφού σου;
Ποτέ! Αντίθετα, ο αδελφός μου ο Κωνσταντίνος ήταν και είναι πάντα δίπλα μου να με συμβουλεύει. Μαζί συζητάμε, αναλύουμε ο ένας τα έργα του άλλου και βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Τώρα που η μικρή μας αδελφή, η Μαριλένα, σπουδάζει και αυτή στην Σχολή Καλών Τεχνών, προσπαθούμε και οι δύο μας, κι εγώ και ο Κωνσταντίνος, να είμαστε δίπλα της και να την βοηθάμε. Νιώθω τυχερή που το περιβάλλον μου είναι τέτοιο έτσι ώστε να μπορώ να συζητώ για όλα όσα αφορούν την τέχνη.
Οι δικοί σου αγαπημένοι καλλιτέχνες ποιοι είναι;
Είναι πολλοί….Αλλά θα σου πω τους δυο πιο αγαπημένους μου: Leonardo Da Vinci και Rembrandt
Στον ελεύθερο σου χρόνο τι κάνεις;
Συνήθως πάω γυμναστήριο, πάω σε εκθέσεις ζωγραφικής και επίσης συναντώ φίλες μου για καφέ. Πιστεύω ότι οι συναντήσεις με αγαπημένα πρόσωπα πάντα μπορούν να μας εμπνεύσουν με τον Α ή Β τρόπο. Μια κουβέντα μιας φίλης, ένας προβληματισμός, μπορούν να γεννήσουν εικόνες μέσα στο μυαλό μου και αργότερα αυτό να γίνει ένα έργο στον καμβά….Γενικά, στον ελεύθερο μου χρόνο κάνω ότι μπορεί να κάνει κάποιος μέσα σε αυτή την πόλη που ζούμε.
Αφού το ανάφερες, την Λάρνακα πως την βλέπεις όσον αφορά στην τέχνη;
Δεν μου αρέσει να μεμψοιμοιρώ, είμαι εκ φύσεως αισιόδοξη, αλλά θεωρώ ότι η πόλη μας, παρόλο που βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο (αφού ο Δήμαρχος μας πραγματικά κάνει πολλά για να βελτιώσει την πόλη), εντούτοις, έχουμε πολλή δρόμο να διανύσουμε για να μπορούμε να πούμε ότι αυτή η πόλη έχει εξελιχθεί όσον αφορά στις τέχνες.
Δηλαδή;
Δηλαδή θα ήταν καλό να υπάρξει περισσότερη στήριξη σε όλους τους καλλιτέχνες της πόλης. Θα μπορούσε η δουλειά των Λαρνακέων καλλιτεχνών να εκτίθεται κάπου μόνιμα (ίσως στην Δημοτική Πινακοθήκη) και να μπορούν να πηγαίνουν καθημερινά τουρίστες, αλλά και ντόπιοι. Να υπάρχει μια μόνιμη έκθεση που να φιλοξενεί έργα καλλιτεχνών της πόλης και τα έργα και οι καλλιτέχνες να αλλάζονται κάθε 2-3 μήνες. Πέρα από αυτό θα μπορούσαν να γίνουν πολλά, θεωρώ ότι υπάρχει το έδαφος για να γίνουν και μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξη. Βέβαια δεν πρέπει να περιμένουμε πάντα τους άλλους, πρέπει να δούμε κι εμείς, ο καθένας μας ξεχωριστά, πως μπορεί να συμβάλει και να βοηθήσει.
Τελικά τι είναι για σένα τέχνη;
Για μένα η τέχνη μπορεί να κάνει υποφερτά ακόμη και τα πιο δύσκολα μονοπάτια της ζωής, σπέρνει ομορφιά και θερίζει συναισθήματα. Η τέχνη είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας ο οποίος αντανακλά προς τα έξω ότι συναισθήματα έχουμε, ότι χαρές και ότι λύπες.
