Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
yioda@skalatimes.com
Σάββατο βράδυ, σεργιάνι στο διαδίκτυο. Το καλύτερο στέκι ειδήσεων, τις τηλεοράσεις τις έχω καταργήσει εδώ και καιρό (εκτός από 2-3 εκπομπές, “Ράδιο Αρβύλα”, Λαζόπουλο κτλ).
Σεργιάνι λοιπόν στο διαδίκτυο. Υπάρχει μια επίταση στην πολυλογία. Όλοι μιλάνε, όλοι έχουν άποψη, όλοι είναι σίγουροι πως αυτά που πιστέυουν είναι τα πιο σωστά. Δυστυχώς η βλακεία πάει σύννεφο και βροχή επιφώτισης πουθενά. Και ενώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες ανεμίζουν.
Ακούω στίχους της Λίνας.
Η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Άλκης Αλκαίος είναι τελικά από τους αγαπημένους μου ποιητές (όχι, δεν είναι στιχουργοί, ποιητές είναι). Τα γούστα είναι πολύ προσωπική υπόθεση και για τα δικά μου δεν σηκώνω αντιρρήσεις, μόνο συζητήσεις (αν θες συζητάμε εκείνο το “Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις τις ώρες που αγριεύει η βροχή στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις” του Άλκη, ή εκείνο το “Σαν ποτήρι ράγισε ο καιρός πες μου πως να κρατήσω μέσα μου το φως. Νύχτωσε κι ανάψαμε φωτιές βγες φεγγάρι, μέτρα ξενιτιές”,της Λίνας).
Σάββατο βράδυ, σεργιάνι στο διαδίκτυο και μετά βουτιά στα βιβλία. Είναι κάτι βράδια που τα θες ολόδικα σου, σχεδόν εγωιστικά, δεν χωράει άλλος στο σύμπαν σου.
Η γνώση μόνο μπορεί να φέρει την ανατροπή, έτσι είπε η φίλη μου η “Μάγισσα”. Το κράτησα σαν φυλακτό και πορεύομαι με αυτό. Μα η μάθηση πριν απ’ όλα σημαίνει αυτογνωσία κι αυτή δεν είναι εύκολη υπόθεση.
“Η ομάδα των πρωτοπόρων Ελληνοαμερικάνων του ΄60 έδωσε έργα που μείναν σε συλλογές, μείναν σε μουσεία, δεν ξέρω όμως αν έμειναν και στις ψυχές των ανθρώπων”, γράφει ο αγαπημένος μου Βασίλης Βασιλικός στο βιβλίο του “Η μνήμη επιστρέφει με λαστιχένια πέδιλα”.
Βράδυ Σαββάτου και η εσωτερική ανασκόπηση γίνεται επιτακτική ανάγκη. Τελικά…..τελικά σημασία έχει τι μένει στις ψυχές των ανθρώπων.
Από ένα γεγονός, από μια γνωριμία, από ένα ποιήμα, από ένα ταξίδι (εξωτερικό ή εσωτερικό), από μια συνάντηση παρέα με κάποιον, με κρασί και λέξεις. Αυτό που μένει στις ψυχές έχει σημασία. Κι αν αυτό είναι λιθαράκι ομορφιάς ή έμπνευσης δεν μπορεί να στο πάρει κανείς ποτέ, ούτε καν η ίδια η ζωή.
Σαν τους ακτιβιστές εκεί στην Λευκωσία που τρέχουν να πάρουν τρόφιμα στους Κούρδους από την Συρία, έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών και πασκίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτών των συνανθρώπων μας και με αλτρουισμό τρέχουν να βοηθήσουν όσο μπορούν και τελικά μένει στην ψυχή τους η γοητεία και η σπουδαιότητα της αλληλεγγύης και της ανθρωπιάς.
Σάββατο βράδυ, οι καιροί αλλάζουν, αναπόφευκτα θα αλλάξουμε κι εμείς.
Ο Πίτιριμ Σορόκιν έχει πει ότι: “Είμαστε προκατειλημμένοι ενάντια σ’ όλες τις θεωρίες που προσπαθούν ν’ αποδείξουν τη δύναμη της αγάπης στον καθορισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς και προσωπικότητας, στην επίδραση της πορείας της βιολογικής, της κοινωνικής, της διανοητικής κι ηθική μας εξέλιξης, στην επιρροή που ασκεί πάνω στην πορεία ιστορικών γεγονότων και στη διαμόρφωση των κοινωνικών θεσμών και της κουλτούρας. Μέσα στον περίγυρο της λογικής, όλα αυτά δεν θα φανούν διόλου πειστικά, φαίνονται σίγουρα αντιεπιστημονικά, όλο προλήψεις και προκαταλήψεις”.
Αν θεωρούμε λοιπόν την αγάπη πρόληψη, προκατάληψη και αντιεπιστημονική ανοησία, καμιά αλλαγή προς το καλύτερο δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί όλα ξεκινούν από αυτήν την “αντιεπιστημονική ανοησία”. Ακόμη και οι σπουδαιότεροι στοχαστές του κόσμου, από αγάπη για ένα καλύτερο αύριο έγραψαν μερικά από τα διάσημα βιβλία τους.
Σάββατο βράδυ, λοιπόν, σημασία έχει τι μένει στις ψυχές των ανθρώπων.
