Γράφει ο David Fowles
david@skalatimes.com
Όλος ο κόσμος έχει γίνει άνω κάτω. Καθόμαστε στον αναπαυτικό μας καναπέ και κοιτάμε τον κόσμο από την τηλεόραση, ασχέτως αν είμαστε και εμείς μέσα στο βαγόνι.
Διάβασα πριν λίγο καιρό ένα ποίημα, σαν ιστορία. Έλεγε λοιπόν: «Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ. Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι. Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε. Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων. Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου. Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει” *
Φαίνεται ότι είναι γραμμένα να γίνουν αυτά. Αλλά κανείς δεν ξέρει τι να κάνει.
Αλλά, όπως λέει και το πιο πάνω ποίημα, πρέπει να γνωρίζουμε ότι θα έρθουν για τον καθένα μας.
Τι να περιμένουμε άραγε; Να μας πουν να βάλουμε το 666 πάνω στο χέρι μας και τότε να τους πούμε όχι;
Ούτε καν ξέρουμε με ποιόν έχουμε να κάνουμε. Αλλά, ακόμα και άθεος νάσαι, όλο αυτό το ολοκληρωτικό κακό, αποδεικνύει ότι υπάρχει και το απόλυτο καλό. Και όλες αυτές οι προφητείες που βγαίνουν αληθινές; Είμαστε λοιπόν θεατές σε αυτές τις ασυνήθιστες, «ενδιαφέρουσες» εποχές.
Σας ξεγελούν και σας κάνουν να πιστεύετε ότι όλα θα πάνε καλά. Σας λένε να μην ανυσηχείτε, ότι κάνουν ότι
μπορούν, ότι θα «επανεκκινίσουν» την οικονομία. Δυστυχώς εννοούν άλλα πράγματα. Κάνουν ότι μπορούν, ναι, αλλά για άλλο σκοπό. Και δεν τους ενδιαφέρει αν θα θυσιαστούν κάποιοι στον αδυσώπητο βωμό τους. Αυτό που θέλουν να επανεκκινίσουν είναι το τέρας της αποκάλυψης , για έβδομη φορά. Και είναι γραμμένο ότι θα τα καταφέρουν. Η Ευρώπη θα γίνει η πιο μεγάλη και καταπιεστική υπερδύναμη που υπήρξε ποτέ σε αυτή τη γη. Και δεν θα συγχωρά. Είτε θα είσαι μαζί της, είτε εναντίον της.
Και το γνωρίζω ότι είναι κάπως σκοτεινά τα πράγματα. Αλλά αν ξυπνήσουμε πραγματικά τότε το φώς θα μας τυφλώσει, και τότε αν αρπάξουμε το «χέρι» που μας δίνεται και δεθούμε με τον Χριστό, τότε έχουμε μια ευκαιρία. Όχι ότι δεν θα σωθούμε και πιο μετά, αλλά είναι διαφορετικά το να ξυπνάς και να βλέπεις τον Χριστό!
Όλα τα σημάδια είναι εδώ. Και ότι είναι γραμμένο συμβαίνει. Και αυτά που είναι γραμμένα είναι πολύ καλά νέα! Όσο και να προσπαθήσει ο άνθρωπος πάντα καταλήγει σε αδικίες, συμφέροντα, ψέματα, και παρασυρμούς. ΑΛΛΑ με τον Θεό μπορούμε να ξαναζήσουμε τον παράδεισο.
Ας γυρίσουμε πίσω στον Θεό, που τόσο αφήσαμε τα τελευταία χρόνια και βάλαμε προτεραιότητα τα «προβλήματα» μας. Ας προσευχηθούμε να μας δώσει φώτιση να Τον βρούμε.
Ας ψάξουμε μέσα απο τον Ίδιο Του τον Λόγο. Ας κρατηθούμε από το χέρι του Χριστού σε αυτά τα «ενδιαφέροντα» χρόνια που έρχονται. Έτσι ώστε αυτά τα δυο-τρία χρόνια που έρχονται να περάσουν και όταν βγούμε στην επιφάνεια να δούμε τον Μεσσία.
Η άλλη μας επιλογή είναι να συνεχίσουμε την ζωή μας – αναπαυτικά στον καναπέ κοιμισμένοι σε χειμέρια νάρκη, παρακολουθώντας τις ειδήσεις. Εμπιστευόμενοι πάντα κάποιους ανθρώπους ότι θα μας γλιτώσουν, βυθισμένοι στην άγνοια μας, ή ακόμη χειρότερα να μην μας ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μας. Ώσπου… να μας κόψουν το κανάλι!
—————————————————————————————————————————————
* Ο Μάρτιν Νίμελερ (Martin Niemöller, 1892 –1984) ήταν ένας Γερμανός λουθηρανός πάστορας και αντι-ναζί θεολόγος, γεννημένος στο Lippstadt της Γερμανίας ο οποίος έγινε γνωστός για κάποιο απόσπασμα λόγων του το οποίο αργότερα παρουσιάστηκε και ως ποίημα. Ένα ποίημα το οποίο σχολιάζει την (πολιτική) απάθεια της «σιωπηλής πλειοψηφίας» την εποχή του Γ’ Ράιχ. Αν και η αρχική του μορφή δεν είναι γνωστή καθώς και υπήρξαν πολλές παραφράσεις, το παρακάτω κείμενο είναι η πιο διαδεδομένη μορφή του και την οποία προτιμά και ο ίδιος ο Νίμιλερ, όπως αποκρίθηκε μετά από σχετική ερώτηση για αυτό πολλά χρόνια αργότερα.
-Πολλοί λένε (λανθασμένα) ότι το ποίημα ανήκει στον Μπρεχτ-
“Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.
Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει”
