Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Εμένα που με βλέπεις τοπικίστρια, να μιλώ για τη Λάρνακα λες και δεν έχω βγει ποτέ έξω από αυτήν, έχω σεργιανίσει σε πολλές γειτονιές του κόσμου (Ευρώπη κι Αμερική).
Κάποτε μάλιστα ο αγαπημένος μου καθηγητής Αντρέας μου ‘χε πει “αλλάζεις γεωγραφική θέση με μεγάλη ευκολία”. Σπούδασα και εργάστηκα Λονδίνο, προσπάθησα να εργαστώ και Νέα Υόρκη (στον “Εθνικό Κήρυκα”).Βλέπεις, θεωρούσα τον πλανήτη μια γειτονιά (και ομολογώ πως τρέφω ατέρμονη ζήλεια για όσους αξιώνονται να τον σεργιανήσουν ολόκληρο –ή σχεδόν ολόκληρο- σε μία μόνο ζωή) και χώριζα τους χαρακτήρες σε πατρίδες. Πχ οι κακοί εκμεταλλευτές λαμόγια του συστήματος ανήκουν στην ίδια πατρίδα (badland;) οι όμορφοι εσωτερικά άνθρωποι σε άλλη, και πάει λέγοντας. Ανάλογα με τον χαρακτήρα και μια (αόρατη) πατρίδα.
Θυμάμαι τον ταξιτζή στο Ορλάντο όταν τον ρώτησα αν είχε βγει ποτέ έξω από αυτό και μου είχε απαντήσει “μα εδώ
βλέπω όλων των ειδών τους ανθρώπους, από κάθε γωνιά της γης. Δεν έχω ανάγκη να επισκεφτώ άλλο τόπο. Οι τόποι είναι οι άνθρωποι”. Συμφωνώ στο ότι «οι τόποι είναι οι άνθρωποι». Δηλαδή δεν είμαστε όλοι οι Κύπριοι το ίδιο (μη τρελαθούμε!) επειδή έχουμε την ίδια ιθαγένεια. Παράδειγμα; Με τους Κύπριους που παπαγαλίζουν τις τελευταίες μέρες την ατάκα “καλά να πάθουν οι Τούρκοι”, δεν έχω καμία σχέση. Επίσης με αυτούς που πιστεύουν ότι “η ΕΡΤ κλείνει επειδή οι εργαζόμενοι της έπαιρναν ψηλούς μισθούς”, δεν έχω καμία σχέση. Ενώ αντιθέτως, με την Τουρκάλα την Meral που βγαίνει στους δρόμους της Τουρκίας και παλεύει για ελευθερία και επιζητεί ένα καλύτερο και πιο δίκαιο αύριο, είμαστε συμπατριώτισσες σε μια αόρατη χώρα όπου οι άνθρωποι παλεύουν για δικαιοσύνη. Με τους Ισπανούς , Πορτογάλλους και Έλληνες άνεργους που βγαίνουν στους δρόμους, είμαστε συμπατριώτες σε μια αόρατη χώρα που κάνει αγώνες κατά του Γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού. Με τον Νίκο από την Αθήνα που παλεύει για τα δικαιώματα των εργαζομένων της ΕΡΤ είμαστε συμπατριώτες σε μια αόρατη χώρα όπου η εργατική τάξη παλεύει για τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια της.
Με αυτούς που εξυπηρετούν τα θέλω των εκμεταλλευτών δεν έχω καμία σχέση κι ας κατάγονται από την ίδια, γεωγραφικά, χώρα με μένα.
Τώρα λοιπόν που έγινε ο κόσμος όλος μια πλατεία Ταξίμ δεν υπάρχουν γεωγραφικά σύνορα, υπάρχουν αόρατα ιδεολογικά σύνορα και σύνορα που χωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με την προσωπικότητα τους.
Με εκείνον τον πρώην φίλο μου που κατάγεται κι αυτός από την Κύπρο και που φαινομενικά ανήκουμε στο ίδιο στρατόπεδο, δεν έχω καμία (πλέον) σχέση, όταν αντιλήφθηκα πως πίσω από το πρόσωπο του κρύβεται η υποκρισία. “Μετανάστης” είναι, από τη χώρα του δηθενισμού κι εγώ μ΄αυτούς δεν έχω καμία σχέση και ας λεγόμαστε και οι δύο “πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας” (εδώ να τονίσουμε ότι η Δημοκρατία στις μέρες μας κάνει τρελά γλέντια με το όνομα της, έτσι όπως την κατάντησαν, χορεύει ασταμάτητα το χορό του ζαλόγγου).
Έτσι που λες, εγώ η τοπικίστρια που τρέχω στις καφετέριες της πόλης μου και με τα χίλια ζόρια θα με δεις να πίνω καφέ σε άλλη πόλη, εγώ λοιπόν δεν καταλάβω Θεό από γεωγραφικά σύνορα.
Αλλά από σύνορα προσωπικοτήτων πιάνομαι και γίνομαι σκύλα με “αλλοδαπούς” που κατάγονται από την αόρατη χώρα του ρατσισμού, του δηθενισμού και από εκείνη την μητρόπολη του κόσμου (με τους πολλούς κατοίκους) που λέγεται “κόμπλεξ ανωτερότητας”.
Υ.Γ Αφιερωμένο σε ένα φίλο από την Αθήνα, ο οποίος αυτές τις μέρες μου κάνει “ιδιαίτερα μαθήματα” μέσω ημέηλ και δεν είναι απλώς συμπατριώτης, είναι…..συναγωνιστής. 
