Γράφει η Γιώτα Δημητρίου
Σήμερα γίναμε 18 μηνών. Δηλαδή ενάμισι ετών. Ακούμε στο youtube την “Στέλλα” του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και γελάμε πανευτυχείς κάθε φορά που τραγουδά “κι εγώ σου λέω Στέλλα…”. Εμάς μας λένε Στέλια- Μαρία.
Θέλουμε να γίνεται το δικό μας και το διεκδικούμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Χαιρόμαστε με το παραμικρό και γελάμε με μεγάλη ευκολία.
Η αλήθεια είναι πως πήραμε μερικά χαρακτηριστικά (όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και προσωπικότητας) από τους γονείς μας, αλλά και μερικά από την θεία Γιώτα (πχ αν και μόνο 18 μηνών μας αρέσει να κρατάμε το στυλό και να κάνουμε πως γράφουμε…με τις ώρες).
Βρίσκουμε ευκαιρία για παιχνίδι κάθε στιγμή και η διάθεση μας είναι πάντα θετική και χαρούμενη, εκτός όταν πεινάμε ή νυστάζουμε (σε αυτές τις περιπτώσεις θέλουμε άμεσα φαγητό ή ύπνο, αναλόγως, αλλιώς προκύπτει κλάμα).
Σήμερα λοιπόν έγινες 18 μηνών, σε αυτό το πρώτο καλοκαίρι της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Σε αυτή την εποχή της αλλαγής όπου ο κόσμος ολόκληρος γίνεται μια πλατεία διαδήλωσης, με προοπτική επανάστασης. Και στο νησί μας οι αλλαγές είναι πλέον εμφανείς.
Εσύ δεν φταις σε τίποτα. Εμείς όμως, οφείλαμε και οφείλουμε να κάνουμε την γη προσκυνητάρι και κούνια για όλα τα παιδιά (αγέννητα και γεννημένα). Εμείς έχουμε ένα τεράστιο χρέος απέναντι σε όλα τα παιδιά (ναι και σε αυτά των μεταναστών, ναι στα παιδιά ολόκληρης της γης) . Για να μπορούν να χαμογελάνε, να μπορούν να διεκδικούν τα αυτονόητα και να έχουν την δυνατότητα να ονειρεύονται ένα μέλλον όπως προστάζει η ψυχή τους κι όχι όπως επιθυμεί το σύστημα και τα Μνημόνια που χαρακώνουν τους λαούς.
Σήμερα έγινες 18 μηνών και εγώ επαναπροσδιορίζω τον κόσμο και τις κοσμοθεωρίες μου. Τελικά, όταν έλεγα εκείνο το αόριστο αλλά βαρύγδουπο “οφείλουμε να παλεύουμε για ένα καλύτερο κόσμο” ήταν ελλειπής. Τώρα όμως εσύ το έκανες κι απέκτησε ουσία: Παλεύουμε για τα παιδιά μας, για τα παιδιά όλου του κόσμου, παλεύουμε για το δίκιο, για τους ανθρώπους που αγαπάμε, για όλους τους ανθρώπους…..Επειδή “σ’ αγαπώ κι αγαπώ κι όλο τον κόσμο, γιατί ζεις κι εσύ μαζί” (γιατί όταν στο τραγουδώ αυτό, χαμογελάς με νάζι;)
Κάποτε θεωρούσα αυτονόητο για κάθε άνθρωπο να πολεμάει για ένα δικαιότερο και καλύτερο κόσμο.
Σήμερα το θεωρώ καθήκον και χρέος για όλους όσους θέλουν να λέγονται άνθρωποι.
Κι εμείς μικρή μου αγάπη, τέτοιοι φιλοδοξούμε να λεγόμαστε.Ναι;
Υ.Γ http://www.youtube.com/watch?v=mi08CtjPzkE
Από την θεία Γιώτα με ατέρμονη κι ατέλειωτη αγάπη
