(Γράφει ο Χρήστος Τούβε από την πανέμορφη Θεσσαλονίκη
… Γράμμα στον Έρωτα …
Χτύπησε η πόρτα και πετάχτηκα από το κρεβάτι.
-Ποιος είναι … ;
Καμία φωνή…. καμία απάντηση …
Μήπως ήταν η ιδέα μου; Μήπως αυτό που αποκαλούν ‘ευσεβή πόθο’ να είσαι εσύ …
Πόσο θα θελα να ήσουν εσύ…
Τώρα που το σκέφτομαι… τελικά ξοδεύω πολλές σκέψεις, πολλά ‘θέλω’ και πολλές εικόνες σε κάτι που προφανώς αντιλαμβάνεται μόνο η δική μου πλευρά … μέσα από τα βάθη της συνείδησής μου … της αλόγιστης λογικής μου …
Ναι … είναι αλήθεια … βλέπω αυτό που θέλω και με συμφέρει να βλέπω, γιατί στην πραγματικότητα δεν θέλησα ποτέ να μάθω τις δικές σου σκέψεις …τα δικά σου θέλω..
Γιατί θα με πλήγωνε … γιατί δεν θα το άντεχα … γιατί δεν θα μπορούσα να καταλάβω …
Όμως γιατί επιμένω; Γιατί σπαταλάω τον χρόνο μου σε σένα, για σένα, χωρίς εσένα;
Το μυαλό και οι σκέψεις μου κάνουν περίεργα παιχνίδια σήμερα.
Η πρώτη σκέψη της ημέρας μου εσύ … όπως και η τελευταία…
Όταν η αυθόρμητη μνήμη, η επικαλούμενη και η υποβοηθητική συναντιούνται στο ίδιο σημείο ….
Τελικά μάλλον μέσα στο μυαλό μου άκουσα να χτυπάει και η πόρτα.
Εσύ ποτέ δεν χτύπησες το κουδούνι τόσο καιρό, γιατί πολύ απλά δεν ήξερες τον δρόμο για την πόρτα της καρδιάς μου. Όπως δεν άφησες να γνωρίσεις τον έρωτα, την αγάπη και το πάθος μου…
Αυτό που κάνω να συντηρώ ένα όνειρο με δική μου ευθύνη και να μπλέκω ΕΣΕΝΑ μέσα , ενώ εσύ κοιτάς σ’ άλλη κατεύθυνση και επιλέγεις άλλο χρώμα να ζωγραφίζεις στον πίνακα της ζωής σου, ακόμα δεν το καταλαβαίνω..
Κι όμως ξυπνάω μέσα στην νύχτα και ακούω την πόρτα …ή μήπως όχι …
‘’ Τελικά όταν ένα δέντρο πέφτει σ’ ένα έρημο δάσος (όπως η δική σου έρημη πλευρά, στην οποία εγώ δεν υπάρχω) … δεν υπάρχει κανείς εκεί (γιατί πότε δεν υπήρξες) …
Ούτε ένα έντομο να το ακούσει που πέφτει…
Ο κορμός που πέφτει στο έδαφος κάνει όντως θόρυβο; ‘’
Για μένα κάνει … γι’ αυτό και χτυπάει η πόρτα …
Για σένα μάλλον δεν έκανε ποτέ …
Καληνύχτα ανεκπλήρωτε έρωτά μου …
Αύριο ξημερώνει μία άλλη μέρα … και πού ξέρεις … ίσως κάποτε αντέξω να μάθω και την δική σου πλευρά… για τον δικό σου έρωτα…
Ίσως αύριο να νιώσω την ανάγκη να σου πω για το πόσο ωραία αισθάνομαι που κοιμάμαι πάνω σ’ ένα άψυχο χαρτί, δίπλα σου …
Γιατί έτσι το νιώθω..
Μετά τιμής …
Ο εσωτερικός μου κόσμος …
