Γράφει η Μαλβίνα Ιωάννου
Υπάρχει ένας στίχος του Βασίλη Παπακωνσταντίνου που τα λέει όλα για το τι έστι χωρισμός. “Είναι η θλίψη που πονά για ότι τελειώνει”.
Είτε εσύ το αποφάσισες, είτε το μέχρι πρόσφατα έτερον σου ήμιση, το σίγουρο είναι πως όταν κλείνει ένα κεφάλαιο ζωής (σχέση, δέσμευση, αραββώνας, γάμος), πονάς.
Βρίσκεσαι απέναντι από αναλύσεις που φαντάζουν σαν τέρατα, απέναντι από δεκάδες “γιατί” (που μοιάζουν με δράκους του παραμυθιού) και συ ηρωϊδα ή ήρωας τους Χανς Κρίστιας Άντερσεν παλεύεις να τα βάλεις με τους κακούς.
“Γεια σου, γεια σου, για φαντάσου….” συνεχίζει να τραγουδά ο Βασίλης….Ναι, για φαντάσου! Οι άνθρωποι που έζησαν σαν μια μια ψυχή να γίνονται εχθροί, να γίνονται ξένοι, να γίνονται απλοί γνωστοί.
Ποιος θεός, ποιας παρωδίας επιτρέπει στις μεγάλες αγάπες να μετατρέπονται σε μικροπρεπείς χωρισμούς;
Πονάνε οι χωρισμοί.
Κάθε τέλος κρύβει τις δικές του λαβωματιές. Οι άνθρωποι βρίσκουν όμως την δύναμη να συνεχίζουν τις ζωές τους. Αλλά απ΄τον χωρισμό μέχρι το “προχωρώ” μεσολαβούν αξημέρωτες νύχτες και δάκρυα ποταμοί, αναλύσεις πάνω στις αναλύσεις (ιδιαίτερα αν είσαι γένους θηλυκού).
Δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς όταν ο άλλος χωρίζει, όταν μαζεύει τα συντρίμια της καρδιάς του και προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Δεν υπάρχουν συνταγές για ανακούφιση του πόνου, ούτε αναλγητικά. Μόνο ο χρόνος ενδέχεται (και αυτό δεν είναι εγγυημένο) να απαλύνει τον πόνο.
“Είναι η θλίψη που πονά για ότι τελειώνει”, είτε πονάς για τον άλλο που φεύγει, είτε πονάς για τα όσα ζήσατε, είτε πονάς για τον λόγο που έληξε η σχέση, όπως και να έχει, ο χωρισμός, όπως και κάθε τέλος κρύβει μια απέραντη θλίψη. Και χρειάζεται δύναμη και σοφία για να ξεπεράσεις την μαυρίλα που ντύνει τη ψυχή σου.
Ευελπιστείς ότι ο χρόνος, όπως λένε, όλα τα γιατρεύει. Μα είναι και το άλλο (γαμώτο) του αείμνηστου Μητροπάνου που λέει “για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ”. Είναι κάποιοι χωρισμοί που ο άλλος φεύγει αλλά δεν βγαίνει από μέσα σου ποτέ……
Χωρισμοί. Ένα κεφάλαιο που ο θεός δεν θα έπρεπε να είχε γράψει για κανένα! Υπάρχει ήδη αρκετός πόνος στο κόσμο. Είναι ανάγκη να υπάρχει και ο πόνος των χωρισμένων αγάπων;
Υ.Γ1 Αφιερωμένο στη φίλη μου που χώρισε πρόσφατα και μας βρήκε το απόγευμα χθες της Κυριακής να πίνουμε μπύρες στο Savino…..
Y.Γ2 το κείμενο το έγραψα ακούγοντας αυτό: http://www.youtube.com/watch?v=yWZGgRYbzmI
